Ιανουαρίου 31: Τρυφαίνης μάρτυρος

Η Αγία Τρυφαίνη καταγόταν από την Κύζικο και από ευσεβείς γονείς, τον συγκλητικό Αναστάσιο και την ενάρετη Σωκρατία που ήταν χριστιανή.

Η χριστιανική της ανατροφή και η γενναιότητά της φάνηκαν σ’ έναν διωγμό όπου για να ενδυναμώσει τους ασθενέστερους και λιπόψυχους ομολόγησε με παρρησία τη πίστη της στο Χριστό και το βέβαιο θρίαμβο της Ορθοδοξίας. Μόλις άκουσε αυτά ο ηγεμόνας Καισάριος, εξοργίσθηκε και διέταξε να συλλάβουν την Αγία. Η διαταγή εκτελέσθηκε και άρχισαν τα βασανιστήρια. Πρώτα την έριξαν σε πυρακτωμένο καμίνι, η Αγία όμως διασώθηκε κατά θαυμαστό τρόπο και στην συνέχεια την κρέμασαν ψηλά και την άφησαν να πέσει πάνω σε σιδερένια καρφιά. Κατόπιν την έριξαν σε πεινασμένα θηρία. Ένας άγριος ταύρος όρμησε και διαμέλισε το σώμα αυτής. Έτσι η Αγία έλαβε το ένδοξο στέφανο του μαρτυρίου.

Λένε ότι στον τόπο που χύθηκε το αίμα της, ανέβλυσε μία πηγή με καθαρό νερό. Από το νερό αυτό έπαιρναν και έπιναν οι γυναίκες που μετά τον τοκετό τους δεν είχαν γάλα. Έτσι, αμέσως, ο οργανισμός τους δημιουργούσε το γάλα που χρειάζονταν, για να θρέψουν τα νεογέννητα παιδιά τους.

Όπως εκείνες οι μητέρες έτρεφαν τα βρέφη τους με το γάλα εκείνου του θαυματουργικού νερού, έτσι και εμείς τρεφόμαστε όχι μόνο από τα συγγράμματα και τους λόγους, αλλά και από τα αίματα των αγίων. Γιατί αυτή είναι η τεκμαρτή μαρτυρία της Εκκλησίας. Σε καιρούς λιμοκτονίας δεν έχουμε πουθενά αλλού να στραφούμε για να τραφούμε. Η ανάγκη ή ορθότερα η ανοικτή στο καθ ημέραν πρόκληση της μαρτυρίας είναι ενώπιον μας. Ζούμε στα έσχατα. Ιδού καιρός της δόξας.

Ιανουαρίου 25: Γρηγορίου Θεολόγου αρχ/που Κωνσταντινουπόλεως

Το μόνο που ήθελε στην ζωή του , όταν τέλειωσε τις λαμπρές του σπουδές, ήταν να απομακρυνθεί στην αγαπημένη του ερημία, για να αφιερωθεί στην προσευχή και τον στοχασμό, μαζί με τον αδελφό Βασίλειο- δύο σώματα, μία ψυχή. Όμως η υπακοή στον πατέρα, τα βάσανα της Εκκλησίας, η μεγάλη ευθύνη τον θέτουν ξανά και ξανά στο κέντρο των εξελίξεων. Θέτει τον εαυτό του και την επιθυμία στο περιθώριο, ανασταίνει την Εκκλησία μέσα από την ορθοδοξία των λόγων του. Τον αγαπούν και τον μισούν με την ίδια ένταση και πάθος οι φίλοι και οι εχθροί. Και αυτός μια ευαίσθητη ψυχή που αγαπά την ειρήνη, αλλά όχι την σιωπή. Πλασμένος για την γραφίδα του ποιητή αναλαμβάνει την βαρειά καλαμο του θεολόγου, την αχάριστη ράβδο του ποιμένα. Και όταν επιτέλους δικαιώνεται και δοξάζεται, μια τεχνική λεπτομέρεια από ανθρώπους μικρόψυχους και βολεμένους- όχι αρειανούς αλλά φευ "ορθοδόξους"- του στερεί τον οικουμενικό θρόνο. Δεν διαμαρτύρεται, δεν φωνάζει, δεν ζητά το δίκιο του.Εκείνη την στιγμή είναι εκείνος πού γέννησε την εκκλησία. Ο πατέρας της. Και οι απόλεμοι του στερούν κάθε ηθική και κανονική προτεραιότητα. Αλλά αυτός, κάνει πέρα και πάλι τον εαυτό του. "Χάρισμα σας και οι θρόνοι και τα βασίλεια", λέγει. Πάνω απ όλα η εκκλησιαστική ειρήνη! Και τρέχει με ανυπόμονη χαρά στην αγαπημένη απομόνωση , στην ησυχία. Αλλά τώρα τα έχει ήδη δώσει όλα στην Εκκλησία. Η ορθοδοξία του τα έχει πάρει όλα. Η προσωπική του ζωή έχει ήδη θυσιαστεί για τους άλλους. Η προσωπική του ζωή, οι πόθοι , οι μεγάλες του αγάπες, τα όνειρα έχουν σβήσει. Όλα τα έδωσε, τίποτα δεν του απέμεινε δικό του να το χαρεί. Γράφει στο τέλος της ζωής του:

Ερωτάς πώς τα ημέτερα. Και λίαν πικρώς. Βασίλειον ουκ έχω, Καισάριον ουκ έχω, τον πνευματικόν αδελφόν και τον σωματικόν. ";Ο πατήρ μου και μήτηρ μου εγκατέλειπόν με";, μετά του Δαβίδ φθέγγομαι. Τα του σώματος πονηρώς έχει, το γήρας υπέρ κεφαλής, φροντίδων επιπλοκαί, πραγμάτων επιδρομαί, τα των φίλων άπιστα, τα της Εκκλησίας αποίμαντα. Έρρει τα καλά, γυμνά τα κακά, ο πλούς εν νυκτί, πυρσός ουδαμού, Χριστός καθεύδει. Τί χρή παθείν; Μία μοι των κακών λύσις, ο θάνατος. Και τα εκείθεν μοι φοβερά, τοις εντεύθεν τεκμαιρομένω...

Ο μεγαλομάρτυρας της αγάπης δύει στην γη πονεμένος. Ανατέλλει στην γη των πραέων αεί χαρμόσυνος και πανηγυρικός.

Τώρα θεωρώντας την αθέατη θέα την οποία εθεολόγησε κραυγάζει και πάλι την χαρά του με το αριστούργημα που εστιχούργησε:Αναστάσεως ημέρα και αρχή δεξιά. Λαμπρυνθώμεν τη εορτή και αλλήλους περιπτυξώμεθα!

Και μεταστάς στα ύψιστα , ένθα Αυτός ο Κύριος ο Θεός εφορεύει και δοξάζεται , χορεύει αιώνια!

Ιανουαρίου 22: Τιμοθέου αποστόλου

Σύμφωνα με τις πληροφορίες που μας παρέχουν οι Πράξεις των Αποστόλων και οι Επιστολές του Αποστόλου Παύλου, ο Τιμόθεος ήταν ο πιο αγαπητός μαθητής του και ένας από τους πιο στενούς συνεργάτες του Αποστόλου Παύλου. Το όνομά του είναι ελληνικό και σημαίνει αυτός που τιμά τον Θεό, αλλά και αυτόν που τιμά ο Θεός.

Ο Άγιος Απόστολος Τιμόθεος γεννήθηκε στα Λύστρα της Λυκαονίας από Έλληνα πατέρα και Ιουδαία μητέρα, την Ευνίκη. Έμεινε πολύ μικρός ορφανός από πατέρα και η γιαγιά του, η Λωίδα, τον ανέθρεψε «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου». Όταν ο απόστολος Παύλος επισκέφθηκε τα Λύστρα, εκτιμώντας τα πνευματικά του χαρίσματα και το φλογερό ιεραποστολικό του ζήλο, τον διαπαιδαγωγεί κατάλληλα και τον παίρνει συνοδό του στην Β΄ αποστολική περιοδεία όπου ζει όλες τις περιπέτειες του κορυφαίου αποστόλου για τη διάδοση του Ευαγγελικού μηνύματος. Μετά το μαρτυρικό θάνατο του Παύλου, επιστρέφει στην Έφεσο και συνεχίζει την ιεραποστολική του δράση.

Κατά τη διάρκεια μίας ειδωλολατρικής εορτής της Αρτέμιδος της Εφέσου, υπέστη άγριο ξυλοδαρμό και μαρτυρικό θάνατο από τον εξαγριωμένο ειδωλολατρικό όχλο επειδή κατέκρινε τα όργιά τους.

Το σκήνωμά του μεταφέρθηκε το έτος 356 μ.Χ. επί Κωνσταντίου στην Κωνσταντινούπολη, στο ναό των Αγίων Αποστόλων.

Κατά την αποκάλυψη που έλαβε ο διδάσκαλος του απόστολος Παύλος "οὐ γὰρ ἔδωκεν ἡμῖν ὁ Θεὸς πνεῦμα δειλίας, ἀλλὰ δυνάμεως καὶ ἀγάπης καὶ σωφρονισμοῦ. Μὴ οὖν ἐπαισχυνθῇς τὸ μαρτύριον τοῦ Κυρίου ἡμῶν μηδὲ ἐμὲ τὸν δέσμιον αὐτοῦ, ἀλλὰ συγκακοπάθησον τῷ Εὐαγγελίῳ κατὰ δύναμιν Θεοῦ, τοῦ σώσαντος ἡμᾶς". Αυτή την παραγγελία φύλαξε ο άγιος Τιμόθεος έως μαρτυρικού τέλους.Όχι στην σφαίρα της θεωρίας, αλλά της πράξης. Τον άγιο σκότωσαν με απάνθρωπο τρόπο κάποιοι οργιαστές, γιατί είχε την παρρησία να τους υποδείξει την πλάνη τους, ενώ κακοπαθούσε η αλήθεια και την κατάντια τους ενώ κυριαρχούσε το ψέμα. Και σήμερα λοιδωρούμαστε ακόμα ως συντηρητικοί, κακοί και "θλιμμένοι στην εορτή των ανθρώπων". Μια παραφωνία φωτός σε έναν κόσμο που αγάπησε τον σκοτάδι. Για την ώρα μας φορτώνουν με ετικέτες, χαρακτηρισμούς, λοιδωρίες. Αύριο θα βρίσκουν το πτώμα μας στα αζήτητα για το όνομα του Χριστού. Δεν εύχομαι να μην το αξιωθούμε, εύχομαι ο κόσμος να δει το φως και να μην καταδικαστεί για το αίμα των δικαίων.

21 Ιανουαρίου: Μαξίμου Γραικού οσίου

Όταν το ερώτημα μας είναι "αν ζεί ο μεγαλέξαντρος" η σκέψη μας και η αναφορά μας ήταν στους μεγάλους εκείνους άντρες, νυν αγίους της Εκκλησίας, οι οποίοι μεταλαμπάδευσαν την ορθοδοξία με όχημα τον ελληνισμό , πέρα και μακρά από τα σύνορα. Το ερώτημα παραμένει:Ακμάζει ο ελληνισμός, ζεί η ρωμηοσύνη;

Άγιος Μάξιμος ο Γραικός. Ένας φλογερός μοναχός πού μεταλαμπάδευσε Χριστό και ελληνισμό στην αυτοκρατορική Ρωσία και πληρώθηκε με διωγμούς και πικρόν ποτήριον. Ένας πολύτλας.

Ο Άγιος Μάξιμος γεννήθηκε στην Άρτα το 1470 μ.Χ., αλλά η καταγωγή του ήταν από τον Μωρία και το κοσμικό του όνομα ήταν Μιχαήλ Τριβώλης. Μαθήτευσε κοντά στον Ιωάννη Μόσχο και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Ιταλία. Επίσης, μαθήτευσε στην Ελληνική σχολή της Βενετίας και κατόπιν σπούδασε στα Πανεπιστήμια της Πάδοβας, της Φλωρεντίας και του Μιλάνου έχοντας επιφανείς Έλληνες δασκάλους, όπως ο Ιανός Λάσκαρης, ο Λαόνικος Χαλκοκονδύλης κ.ά. Το 1505-6 μ.Χ. πήγε στο Άγιον Όρος, όπου εκάρη μοναχός με το όνομα Μάξιμος. Αργότερα ο Άγιος, μετά από παράκληση του τσάρου της Ρωσίας Βασιλείου Ιβάνοβιτς, το 1516 μ.Χ., πήγε στη Ρωσία προκειμένου να μεταφράσει διάφορα λειτουργικά και θεολογικά βιβλία στη σλαβωνική. Εκεί όμως συκοφαντήθηκε άγρια από τον ισχυρό ηγούμενο της Μονής Βολοκαλάμσκ Δανιήλ και έτσι ο Μάξιμος ταλαιπωρήθηκε επί σειρά ετών με εξορίες, στέρηση θείας κοινωνίας, φυλακίσεις σιδηροδέσμιος και άλλα βάσανα. Τελικά το 1551 μ.Χ. μεταφέρθηκε στή Λαύρα του Αγίου Σεργίου, όπου ο ηγούμενος τον περιέβαλε με πολλή αγάπη, εκτιμώντας το πνευματικό του έργο. Εδώ άφησε και την τελευταία του πνοή στις 21 Ιανουαρίου του 1556 μ.Χ., αφού συνέγραψε πολλά απολογητικά και ερμηνευτικά έργα.

Ιανουαρίου 16: Προσκύνηση αλύσεως απ.Πέτρου

Από τις Πράξεις των αποστόλων πληροφορούμαστε πώς  ο Ηρώδης  Αγρίππας, βασιλιάς των ιουδαίων, έδεσε με την αλυσίδα εκείνη  και  έριξε στην φυλακή τον κορυφαίο Πέτρο, επειδή δίδασκε με παρρησία για την ανάσταση του Χριστού.
Ο Ηρώδης έβαλε τους Ιουδαίους και συνέλαβαν τον Απόστολο Πέτρο κατά τις ημέρες της εορτής των αζύμων. Και όταν τον έπιασε, τον έβαλε στην φυλακή. Τη νύκτα, πριν την ημέρα κατά την οποία ο Ηρώδης έμελλε να τον παρουσιάσει στον λαό, ο Απόστολος Πέτρος κοιμόταν μεταξύ δύο στρατιωτών και φρουροί φύλαγαν μπροστά στο κελί του. Ξαφνικά ήλθε Άγγελος Κυρίου και έλαμψε φως στο κελί. Αφού κτύπησε την πλευρά του Πέτρου, τον ξύπνησε και του είπε: «Σήκω γρήγορα». Και έπεσαν οι αλυσίδες από τα χέρια του.

Κάποιοι Χριστιανοί ευσεβείς διαφύλαξαν αυτή την αλυσίδα διαδοχικά από γενεά σε γενεά, μέχρι που την μετέφεραν στην Κωνσταντινούπολη και την εναπέθεσαν στο ναό του Αγίου Πέτρου, που βρίσκεται μέσα στη μεγάλη Εκκλησία, όπου ετελείτο και η Σύναξη του Αποστόλου. Αυτή την σύναξη, την εορτή παραδεδομένη από χριστιανική γενεά σε χριστιανική γενεά,  θυμόμαστε και εορτάζουμε με την σειρά μας σήμερα.
 

Κατά τις πράξεις των Αποστόλων πάλι, μαθαίνουμε πώς η θαυματουργική απελευθέρωση του αποστόλου Πέτρου έγινε καθώς η εκκλησία των Ιεροσολύμων αγρυπνούσε επί το αυτό και προσεύχοταν για την σωτηρία του ποιμένα της.Η Σύναξη της Εκκλησίας και η προσευχή της εκκλησίας έχει ισχυρή δύναμη και παρρησία μπροστά στον Θεό. Αν η ιδιωτική μας προσευχή στο σπίτι ή όπου αλλού, έχει κατά τους αγίους πατέρες δύναμη ισχυρή και είναι "σαν γλυκό βάσανο που χτυπά την πορτα του ελέους του Θεού", φανταστείτε πόσο ισχυρή και ευάρεστη και δυνατή προς το πλήρωμα της είναι η κοινή και ευχαριστηριακή προσευχή της Εκκλησίας! 

Ο μεγάλος των πατέρων και χρυσορρήμονας Ιωάννης τονίζει σχετικά με το θέμα: "Η προσευχή του πλήθους έχει μεγάλη δύναμη, όταν συνυπάρχει και η αρετή. Αυτό υπονοεί η αγία Γραφή όταν λέει: «προσευχή εκτενής προς τον Θεόν εγίνετο υπό της Εκκλησίας υπέρ αυτού» (Πραξ. ιβ’, 5). Τόσο ισχυρά ήταν η προσευχή αυτή, ώστε αν και η φυλακή ήταν κλειστή, και ο Πέτρος ήταν σιδηροδέσμιος και κοιμόταν μεταξύ δύο φυλάκων, τον απελευθέρωσε. Όταν όμως δεν υπάρχει αρετή, αλλά κακία, η προσευχή του πλήθους είναι τελείως ανίσχυρη. Απόδειξη τούτου οι Ισραηλίτες, που ήταν πολυάριθμοι ως η άμμος της θάλασσας (Ησ. ι’, 22) και όμως χάθηκαν, καθώς και οι επί της εποχής του Νώε, που ήταν άπειροι και καταστράφηκαν υπό του κατακλυσμού. Διότι τη δύναμη στην προσευχή δεν τη δίνει απλώς ο μεγάλος αριθμός των συμπροσευχομένων, αλλ’ η προσθήκη της αρετής τούτων σε αυτήν.

Ας φροντίζουμε λοιπόν ενωμένοι πνευματικώς να προσευχόμαστε ο ένας για τον άλλο, όπως εκείνοι για τον Πέτρο. Ούτως εντολή τηρήσωμεν, πλήθος δωρεών θα λάβουμε και θερμότερα τον Θεό θα ευχαριστούμε. Γιατί εκείνος που έμαθε να ευχαριστεί Αυτόν για τα παρεχόμενα στους άλλους αγαθά, πολύ περισσότερο θα ευχαριστεί για τα εις τον εαυτόν του χορηγούμενα. Τούτο έπραττε και ο Δαυίδ και έλεγε «δοξάσατε τον Κύριον μαζί μου» (ψαλμ. λγ’, 4). Αυτό, το οποίο και ο Παύλος πάντοτε ζητούσε από τους μαθητές του, ας κάνουμε και εμείς. Ας διακηρύξουμε παντού τα προς ημάς ευεργεσίες του Θεού, για να συμμετάσχουν και άλλοι στις προς Αυτόν ευχαριστίες μας, το οποίο θα είναι προς ωφέλειά μας. Γιατί, αν τις ευεργεσίες των ανθρώπων προς εμάς, όταν γνωστοποιούμε, καθιστούμε αυτούς προθυμότερους προς παροχή και άλλων, έτσι και του Θεού τις ευεργεσίες, όταν κοινολογήσωμεν, πλουσιοτέραν τη Χάρη Του θα προσελκύσουμε. Εάν ο Παύλος, που είχε τόση προς το Θεό παρρησία, πράττει αυτό, πολύ περισσότερο εμείς πρέπει να το πράττουμε...".

Ιανουαρίου 14: Νίνας ισαποστόλου

Η Αγία Νίνα (ή Νίνω) γεννήθηκε στην Καππαδοκία, όπου κατοικούσαν πολλοί Γεωργιανοί και φέρεται ως συγγενείς του Αγίου Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου του Τροπαιοφόρου. Ο πατέρας της, Ζαβουλών, ευσεβής και φημισμένος στρατιωτικός, πριν ακόμα νυμφευθεί, είχε φύγει από την πατρίδα του Καππαδοκία, για να προσφέρει τις υπηρεσίες του στον αυτοκράτορα Μαξιμιανό. Η μητέρα της, Σωσάννα, ήταν αδελφή του Επισκόπου Ιεροσολύμων Ιουβεναλίου. Ο πατέρας της, φλεγόμενος από αγάπη προς τον Θεό, έγινε, με την συγκατάθεση της συζύγου του, μοναχός στην έρημο του Ιορδάνη. Η μητέρα της Αγίας Νίνας τοποθετήθηκε ως διακόνισσα στο Ναό της Αναστάσεως. Την Αγία Νίνα την παρέδωσαν στην ευλαβέστατη Γερόντισσα Νιοφόρα, για να την αναθρέψει.

Όταν η Αγία Νίνα μελετούσε το Ευαγγέλιο και έφθασε στο κεφάλαιο που έγραφε για την σταύρωση του Κυρίου, ο λογισμός της σταμάτησε στον χιτώνα του Χριστού. Αναρωτήθηκε που αν βρίσκεται άραγε η επίγεια πορφύρα του Υιού του Θεού. Της είπαν, λοιπόν, ότι κατά την παράδοση, αυτή φυλασσόταν στην πόλη Μιτσχέτη της Ιβηρίας (Γεωργίας). Τη μετέφερε εκεί ο ραβίνος της πόλεως που ονομαζόταν Ελιόζ, ο οποίος την είχε παραλάβει από το στρατιώτη που την κέρδισε στην κλήρωση κάτω από τον Σταυρό. Τα λόγια αυτά χαράχτηκαν βαθιά στην καρδιά της. Και παρακάλεσε την Θεοτόκο να την αξιώσει να πάει στην Χώρα των Ιβήρων, για να προσκυνήσει τον χιτώνα του Υιού και Θεού της. Η Παναγία άκουσε την προσευχή της και εμφανίσθηκε στον ύπνο της Αγίας. Την προέτρεψε να πάει στην Ιβηρία να κηρύξει το Ευαγγέλιο του Χριστού και της πρόσφερε ένα Σταυρό από κληματόβεργες, που θα ήταν η ασπίδα και ο φύλακάς της. Η Αγία ξύπνησε και είδε στα χέρια της το θαυμαστό Σταυρό. Τον ασπάσθηκε, έκοψε μια κοτσίδα από τα μαλλιά της, την έπλεξε στον Σταυρό και πήγε να συναντήσει αμέσως το θείο της Επίσκοπο Ιουβενάλιο. Εκείνος διέκρινε το θέλημα του Θεού και της έδωσε την ευχή του. Έτσι μετά από εντολή της Θεοτόκου, κήρυξε το Ευαγγέλιο στη Γεωργία, περί τον 3ο Αιώνα μ.Χ. Η αποστολική της δράση και το χάρισμα της θαυματουργίας οδήγησαν τους βασιλείς της Γεωργίας Μιριάν (265-342 μ.Χ.) και Νάνα στην αλήθεια του Χριστού.

Η Αγία βρήκε τον τόπο, όπου είχε εναποτεθεί ο χιτώνας του Χριστού, στον κήπο των ανακτόρων και εκεί ανήγειρε το Ναό του Αγίου Στύλου.

Η Αγία Νίνα κοιμήθηκε οσίως με ειρήνη και ο Θεός την δόξασε διατηρώντας το τίμιο λείψανό της άφθαρτο.

Ιδού οι άνθρωποι του Θεού! Δεν επαναπαύονται σε αυτό που έχουν και είναι. Αλλά αναζητούν την ιδιαίτερη ιεραποστολή τους.Τί καλή ανησυχία! Ποιος από εμάς γνωρίζει πόσο σπουδαίος και εκλεκτός είναι ενώπιον του Θεού και τί επιφυλάσσει Εκείνος για μας; Θα έρθει άραγε και για εμάς η μεγάλη ώρα; Και αν έλθει θα το καταλάβουμε;

Ιανουαρίου 13: Μαξίμου του Καυσοκαλυβίτου

Ο Όσιος Μάξιμος, κατά κόσμο Μανουήλ, γεννήθηκε στην πόλη Λάμψακο από ευσεβείς γονείς οι οποίοι τον ανέθρεψαν με παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Εκάρη μοναχός σε μοναστήρι του όρους Γάνου και μετά από σύντομη παραμονή σε Κωνσταντινούπολη και Θεσσαλονίκη, κατέληξε στην Μονή της Λαύρας στο Άγιο Όρος. Λόγω των συχνών μετακινήσεων του έκαιγε την καλύβα του για να ασκείται στην πλήρη ακτημοσύνη. Γι αυτό το λόγο ονομάσθηκε Καυσοκαλύβης. Εκοιμήθη ειρηνικά το 1365 μ.Χ. σε ηλικία 95 ετών.

Πόσο φοβερά και δυσκολοκατόρθωτη για τον υλικό άνθρωπο είναι η αρετή της ακτημοσύνης! Για όποιον όμως την κατακτήσει είναι ελευθερία μεγάλη και γενναιότητα και χαρά πνευματική. Φτάνει ο ακτήμων στην ομοιότητα του Κυρίου μας, ο οποίος όταν διέτριβε πάνω στην γή, δεν είχε "που την κεφαλήν κλίνη" και δεν επεθύμησε τίποτα από τα υλικά και πρόσκαιρα. Από μία άλλη οπτική ο άγιος Μάξιμος μας δείχνει με τον τρόπο του μια αλήθεια, η οποία είναι τόσο βασική για τον καθένα μας και καταφέρνουμε να την απωθούμε. Ο άνθρωπος δεν πρέπει να κολλάει σε καμία κατάσταση προβληματική ή μη. Δεν είναι φτιαγμένος για να βαλτώνει και να επαναπαύεται ιδιαίτερα στην νοσηρότητα. Αλλά πρέπει να έχει το θάρρος κάθε φορά που νιώθει δέσμιος στην ζωή του να "καίει τα καλύβια του", πεποιθήσεις και τρόπους ζωής και αραξοβόλια και να ανοίγει πανιά για άλλους τόπους και καταστάσεις, μέχρι να νιώσει την πνευματική χαρά και ελευθερία. Και αυτό ίσως να επαναλαμβάνεται συνεχώς γιατί είμαστε παρεπίδημοι πάνω στη γη και ο βίος μας είναι βραχύς και άγνωστο το τέλος μας. Όταν ο ανθρωπος βαλτώσει κάπου πεθαίνει πνευματικά. Αλλά πόσο μας αρέσει να αγαπάμε  την αγχόνη την οποία βαπτίσαμε κεκτημένο και βολή μας;

Ιανουαρίου 12: Ηλία οσίου θαυματουργού

Αυτός ο όσιος πατέρας με σκληρή και έντονη άσκηση, ταπείνωση της ψυχής και του σώματος και προσευχές αξιώθηκε το χάρισμα της θαυματουργίας και πολλούς ωφέλησε με αυτό. 

Στον όσιο Ηλία αποδίδεται το περίφημο "«Eγώ τρία πράγματα φοβούμαι. Όταν μέλλη η ψυχή μου εξελθείν από του σώματος. Και όταν μέλλω τω Θεώ απαντήσαι. Και όταν μέλλη η απόφασις εξελθείν κατ’ εμού»."

Οι άγιοι έζησαν με εμπιστοσύνη παιδική στην κρίση του Θεού και η μοναδική τους έγνοια ήταν το πώς θα είναι ευάρεστοι σε Αυτόν και πώς να μην χωριστούν ποτέ από την θέα του προσώπου του. Η μνήμη του θανάτου και της κρίσεως τους έκανε συνετούς και χωρίς να τους τραυματίζει ψυχικά, τους ωρίμαζε πνευματικά και τους καθιστούσε πνευματικά έτοιμους για αυτή την τελευταία και μοναδική απολογία και Κρίση. Οφείλουμε λοιπόν να θέσουμε αυτή την Αλήθεια ενώπιον μας δια παντός. Η μνήμη και ο φόβος του Θεού εξαλείφουν κάθε διάθεση για αμαρτία και μας ποιούν ελεήμονες, σπλαχνικούς, χαρμολυπικούς και προσεκτικούς σε κάθε στιγμή του βίου μας. Είναι μεγάλο ευεργέτημα το οποίο ετοίμασε ο Θεός γι αυτούς οι οποίοι Τον ποθούν ειλικρινά.

Ιανουαρίου 9: Πολυεύκτου μάρτυρος

Oύτος ήτον κατά τους χρόνους των βασιλέων Δεκίου και Βαλλεριανού, εν έτει σνε΄ [255], στρατιωτικήν τέχνην έχων εις την πόλιν της Aρμενίας Μελιτινήν, ο οποίος πρώτος εμαρτύρησεν εις την αυτήν πόλιν. Eπειδή γαρ εξεδόθη νόμος ασεβής, ο οποίος επρόσταζε να αρνούνται οι Χριστιανοί τον Χριστόν, εκείνοι δε οπού δεν πείθονται, να λαμβάνουν ζημίαν τον θάνατον, τούτου χάριν ο του Χριστού γενναίος αθλητής Πολύευκτος, χωρίς να δειλιάση τελείως, εκήρυξε παρρησία τον Χριστόν. Και με το πολύ θάρρος και την μεγαλοψυχίαν του, εσύντριψε τα είδωλα τα παρά των Ελλήνων σεβόμενα. Και αγκαλά ο πενθερός του τον εσυμβούλευε να αρνηθή τον Χριστόν, και η γυνή του εθρήνει και ωλοφύρετο δι’ αυτόν, αυτός όμως ο καρτερόψυχος, ούτε εις τας συμβουλάς του πενθερού του επείσθη, ούτε εις τους θρήνους της γυναικός του εσυμπόνεσεν. Eφύλαττε δε βεβαίας τας συμφωνίας και υποσχέσεις οπού έδωκεν εις τον Μάρτυρα Nέαρχον τον φίλον του, ο οποίος εφοβείτο και υπώπτευε, μήπως μετατεθή από την πίστιν του Χριστού. Όθεν μείνας στερεός και αμετασάλευτος εν τη ομολογία της πίστεως, έλαβε τον διά ξίφους θάνατον, και ούτως ο μακάριος ανήλθεν εις τα ουράνια. Tελείται δε η αυτού Σύναξις εις τον μαρτυρικόν και αγιώτατον αυτού Ναόν( αγίου Νικοδήμου αγιορείτου)

Πόση μεγάλη η αγάπη των αγίων μαρτύρων για τον Χριστό! Ούτε σύζυγος, ούτε παιδιά, ούτε συγγενείς, ούτε ο θρήνος και η έγνοια των πιο οικείων ανθρώπων δεν μπορούν να την μειώσουν. Δεν μπορούν να ψυχράνουν τον έρωτα, να λυγίσουν την καρδιά, να πάρουν την θέση της μεγάλης και φοβερής αγάπης. Στην πίστη μας δεν βάζουμε προτεραιότητες εκ των οποίων μία, έστω και πρώτη ο Χριστός. Αλλά τα πάντα ο Χριστός. Πάντα ο Χριστός. Μόνον ο Χριστός και η αγάπη Του! Ας αποκτούσαμε αυτή την βαθειά και μοναδική αγάπη...

Ιανουαρίου 7 : Σύναξη του Προδρόμου και Βαπτιστή Ιωάννη

Αυτή είναι η δεύτερη ημέρα της εορτής των Θεοφανείων, κατά την οποία καλούμαστε στις εκκλησίες του Θεού, να ποιήσουμε λειτουργική σύναξη προς τιμή του Τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου. Γιατί αυτός απ όλους τους προφήτες αξιώθηκε να δεί με τα μάτια του εσαρκωμένο τον Θεό, να απλώσει την χείρα του στην κορυφή Του για να Τον βαπτίσει, να δει με τα μάτια του το άγιο Πνεύμα καταβαίνον εν είδει περιστεράς στην κορυφή Του, να ακούσει με τα αυτιά του την φωνή του Θεού Πατέρα να Τον μαρτυρεί Υιό του Αγαπητό.

Αυτή την δεύτερη ημέρα είδε ο Πρόδρομος τον Χριστό στο ακροποτάμιο του Ιορδάνου και μαρτύρησε και πάλι ότι "Ιδε ο Αμνός του Θεού, ο αίρων τας αμαρτίας του κόσμου". Πιστοποίησε φανερά ότι για Εκείνον του είχε αναγγείλει ο Θεός ότι "σε όποιον δεις το Πνεύμα το Άγιον να καταβαίνει, αυτός είναι πού βαφτίζει με άγιο Πνεύμα, ο Χριστός". Έπειτα, δήλωσε την κατωτερότητα του έναντι του Χριστού αλλά και την διαφορά του δικού του βαπτίσματος με το βάπτισμα του Χριστού. Προέτρεψε τους μαθητές του να Τον ακολουθήσουν. Αναπαύτηκε η ψυχή του και θέλησε να αποσυρθεί από το προσκήνιο διότι επληρώθη η αποστολή του.

Αυτή λοιπόν η δεύτερη ημέρα των Θεοφανείων φανερώνει στον κόσμο την επίσημη μαρτυρία του μεγαλύτερου Προφήτη για την μεσσιανικότητα του Κυρίου Ιησού Χριστού και την θεία αποστολή Του. Είναι η επανάληψη της μαρτυρίας των θεοφανείων. Αυτή την φορά όχι μόνον από τον Ουρανό, αλλά από την γή. Έτσι αυτό που απεκαλύφθη στα Θεοφάνεια κατά την βάπτιση, το απ αιώνος μυστήριον, τώρα μεταφέρεται από άνθρωπο σε ανθρώπους και κηρύττεται διά του ευαγγελίου στα πέρατα.

Γι αυτό και εμείς συναχθέντες στις εκκλησίες τιμάμε τον Πρόδρομο του Χριστού και λαμβάνουμε απ αυτόν τις χάρες της μαρτυρίας, του ευαγγελισμού και των ιαμάτων που δαψιλεύει στους προσκυνητές και φίλους του.

Ιανουαρίου 6: ΤΑ ΑΓΙΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ

Κατά την ευαγγελική διήγηση, όταν ο Χριστός έφτασε στην ηλικία των τριάντα ετών, δηλαδή ηλικία τέλειας ωριμότητας, αλλά και καιρός που είχε προφητευτεί για την ανάδειξη του ως προφήτη και μεσσία, εγκατέλειψε την Ναζαρέτ και πήγε στον Ιορδάνη, στον τόπο που βάπτιζε ο Ιωάννης ο Πρόδρομος. Εκεί ζήτησε από τον προφήτη να Τον βαπτίσει, καίτοι δεν είχε χρεία βαπτισμού.Αμέσως μόλις αναδύθηκε από τα ύδατα, είδε ο Ιωάννης το άγιο Πνεύμα να κατέρχεται στην κορυφή του Ιησού,εν είδει περιστεράς και φωνή ακούστηκε από τον Ουράνιο Πατέρα: Αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, σε Αυτόν ηυδόκησα.

Με το βάπτισμα του στον Ιορδάνη, ο Χριστός μας αποκάλυψε το μυστήριο της αγίας Τριάδας. Αυτός πού ομιλούσε ως άγγελος του Θεού Πατέρα στους πατριάρχες και τους προφήτες, τώρα έγινε άνθρωπος και βαπτίζεται στον Ιορδάνη και επιφαίνεται στον κόσμο. Το άγιο Πνεύμα κατέρχεται αναδεικνύοντας Τον Χριστό Κυρίου και ο Πατήρ τον φανερώνει από τους ουρανούς. Έτσι φανερώνεται το τρισυπόστατο της αγίας Τριάδος στους λαούς και στον κόσμο και φωτιζόμαστε και κάθε ειδωλολατρία και θρησκεία περί θεού καταρρέει.

Παράλληλα, με το βάπτισμα Του ο Χριστός μας αποκαθαίρει από κάθε ρύπο της αμαρτίας και μας ανοίγει το δρόμο για το δικό μας βάπτισμα, την απαλλαγή από την φθορά του αρχαίου αμαρτήματος και την γέννηση μας στην Βασιλεία Του. Καίτοι αναμάρτητος ο Χριστός καταδέχεται βάπτισμα, γιατί έλαβε όλο τον άνθρωπο και τον έσωσε στα ύδατα του Ιορδάνη. Εκεί έθαψε ως υγρό τάφο την αμαρτία και με την ανάδυση Του μας τράβηξε προς την ανάσταση, προς τον Ουρανό, απ όπου ξεπέσαμε.

Αγίασε τα ύδατα και όλη την κτίση μαζί με μας. Λύτρωσε την δημιουργία η οποία συνοδύνετο μαζί μας από την κυριαρχία του διαβόλου και έφερε την ανακαίνιση της.

Τέλος, βαπτίστηκε την κατάλληλη ώρα, βαπτισθέντος όλου του λαού. Έτσι έφερε το πλήρωμα της χάρης και εγκαινίασε την Εκκλησία. Και καταδεχόμενος Βάπτισμα σαν να ήταν ένας από εμάς, μπήκε Κεφαλή της Εκκλησίας, Πρώτος της βασιλείας και έκανε τον Ιορδάνη να στραφή ως νοητή κλίμακα προς τα ουράνια. Η Βάπτιση του Χριστού μας έφερε όχι μόνο την γέννηση, αλλά μας λύτρωσε και από την στασιμότητα. Μας έδωσε την κίνηση για να πορευόμαστε αιώνια στην γνώση και την μέθεξη και την πολιτεία της Βασιλείας Του.

Αυτώ η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας ΑΜΗΝ

Ιανουαρίου 5η: Συγκλητικής οσίας

Aύτη η Aγία Συγκλητική ήτον εν έτει από Χριστού τμ΄ [340], καταγομένη από γένος ένδοξον και περιβόητον, διά τον πλούτον και την ευσέβειαν οπού είχεν. Eπειδή δε ήτον ωραία και πλουσία, διά τούτο πολλοί εζήτουν να λάβουν αυτήν εις γυναίκα. Aυτή όμως η μακαρία έδιδε περισσότερον τον εαυτόν της εις τον πόθον και έρωτα του Θεού. Όθεν και τελείως αφήσασα τας φροντίδας του κόσμου, εγύρισεν όλην την σπουδήν της εις την της αρετής άσκησιν και επίδοσιν. Νικήσασα δε τον εχθρόν Διάβολον, προ του ακόμη να αποθάνη, εξεδήμησεν εις τον Θεόν διά της του νοός θεωρίας. Eις το τέλος δε της ζωής της, εζήτησεν αυτήν από τον Θεόν, ο πειράζων Διάβολος, διά να την πληγώση με σωματικήν ασθένειαν: καθώς ποτε εζήτησε και τον δίκαιον Ιώβ. Όθεν καθώς εκείνον επλήγωσεν, έτζι και την μακαρίαν ταύτην επλήγωσε με δεινάς αρρωστίας. Και με τόσας πληγάς ανιάτους, ώστε οπού εσάπησεν όλον το σώμα της. Πλην δεν εσυγκατέβη τελείως η αρρενόφρων, από τον τόνον και την ακρίβειαν της αρετής και ασκήσεως. Και μόλον οπού ήτον ογδοήκοντα χρόνων γερόντισσα. Όθεν μέσα εις τοιούτους μαρτυρικούς πόνους και αγώνας ευρισκομένη, προς Κύριον εξεδήμησεν.( Συναξαριστής αγίου Νικοδήμου)


Η αγία Συγκλητική είναι από τις λίγες αμμάδες εκείνες της ερήμου, της οποίας οι λόγοι και η διδασκαλία εκτιμήθησαν και διασώθηκαν τόσο πολύ. Φυσικά για υποκειμενικούς λόγους, αφού άνδρες θέτουν τους νόμους. Υπήρξε γίγαντας της υπομονής. Όσο ασθενεί ο άνθρωπος και καλοδέχεται τις δοκιμασίες και δοξάζει τον Κύριο, τόσο φαεινότερος αστέρας και διδάσκαλος γίνεται για τους άλλους. Τα λόγια διδασκαλίας τα οποία εκπορεύονται από δοκιμασμένη και πονεμένη καρδιά έχουν αυθεντικότητα και αγιοπνευματική γνησιότητα. Η αγία εκοιμήθη το βράδυ της παραμονής των Φώτων,την ώρα του Μεγάλου Αγιασμού. Και με αυτόν τον τρόπο επισφραγίστηκε η αγιασμένη της ζωή και πολιτεία. Μετέπτη προς τον άνω Ιορδάνη όπου η αιώνια χαρά και πανήγυρις της Θέας του Επιφανέντος Θεού.

Ιανουαρίου 3: Γενοβέφας οσίας των Παρισίων

Η Αγία Γενεβιέβη (Γενοβέφα) γεννήθηκε, κατά την παράδοση, περί το 419 μ.Χ. στην πόλη Ναντέρν, που βρίσκεται κοντά στο Παρίσι. Από μικρή ηλικία, με τη χάρη του Θεού, ένιωσε στην καρδιά της τη μοναχική κλήση. Στην καλλιέργεια αυτού του εσωτερικού πόθου, συνετέλεσε και ο πνευματικός της σύνδεσμος με τον Άγιο Γερμανό της Ωξέρρης (378 - 448 μ.Χ.). Μετά την κοίμηση των γονέων της εκάρη μοναχή από τον Επίσκοπο της πόλεως των Παρισίων και έφθασε σε πνευματικά ύψη ασκήσεως και τελειότητας. Η Οσία Γενεβιέβη κοιμήθηκε με ειρήνη σε ηλικία 93 ετών. Ο Ναός των Αγίων Αποστόλων των Παρισίων, στο οποίο αποτέθηκε το ιερό λείψανό της, έλαβε το όνομά της. Είναι πολιούχος των Παρισίων.

Όταν ο Αττίλας απειλούσε κάποτε το Παρίσι, η αγία συμβούλευσε τους κατοίκους να μη το εγκαταλείψουν αλλά να προσευχηθούν για την σωτηρία τους. Παρόλες τις συκοφαντίες και τις απειλές κατά της ζωής της, εισακούστηκε και διά των προσευχών της, ο Αττίλας άλλαξε πορεία και ηττήθηκε από τους Ρωμαίους. Ενώ η ζωή της ήταν γεμάτη αγαθοεργίες και ελεημοσύνες και αγάπη για την πόλη των Παρισίων, συκοφαντήθηκε, διώχθηκε πολλές φορές κατηγορήθηκε βαριά. Αλλά όλα τα υπέμεινε. Κι ενώ μετά θάνατον εξακολούθησε με ιάσεις και θαυματουργίες να υπηρετεί και να προστατεύει την αγαπημένη της πόλη, το 1793 κατά την επανάσταση, αποτέφρωσαν τα λείψανα της και τα πέταξαν στον Σηκουάνα. Η αγία και μετά θάνατον ακόμα γνώρισε την αχαριστία και τον διωγμό! Ωστόσο όμως αυτοί οι μακάριοι άνθρωποι όσο διώκονται και αδικούνται τόσο δοξάζονται από τον Θεό! Και γίνονται πύρινοι στύλοι και υποδείγματα αναφοράς και θάρρους όλων όσων θέλουν να ζήσουν κατά Χριστόν και ο κόσμος τους αποδοκιμάζει.

Ιανουαρίου 2α: Σιλβέστρου π. Ρώμης

Ενδιαφέρθηκε και πολέμησε πολύ την αίρεση του Αρείου και θέσπισε τους λειτουργικούς κανόνες για τον καθαγιασμό του μύρου του αγίου χρίσματος. Αλλά μεταξύ των καλύτερων έργων του Πάπα Σιλβέστρου, ξεχωρίζει το έργο της μέριμνας για τη βιοτική συντήρηση των φτωχότερων κληρικών και των μοναχών γυναικών, ώστε οι άνθρωποι αυτοί της πνευματικής διακονίας και προσευχής να μην αποσπώνται από το κυρίως έργο τους.

Ο Άγιος Σίλβεστρος πέθανε ειρηνικά σε βαθιά γεράματα, την 31η Δεκεμβρίου του 335 μ.Χ.

Στο συναξάρι του, αναφέρεται ένα περιστατικό με έναν μάγο πού σκότωσε με γητείες ένα βόδι. Και προκάλεσε τον άγιο, αν μπορεί να κάνει κάτι αντίστοιχο στο όνομα του Χριστού. Εκείνος απάντησε πώς ο Χριστός δεν θανατώνει, αλλά ζωοποιεί και ανέστησε το ζώο στο όνομα του Χριστού. Αυτή η ιστορία αντανακλά την γνήσια αποστολή της Εκκλησίας στον κόσμο. Όταν το Κακό με εξουσιαστικό και εντυπωσιακό τρόπο κυριαρχεί και εξοντώνει ότι ζωντανό και ωφέλιμο, έρχεται η Εκκλησία με δύναμη αγάπης, για να δώσει την ζωή, την παρηγοριά, την ανάσταση στο όνομα του Χριστού. Αυτή η "κυριαρχία" της ζωής πληρώνει την ύπαρξη και την πορεία μας

Ιανουαρίου 1η: Η κατά σάρκα περιτομή του Κυρίου μας Ιησού Χριστού

Οκτώ ημέρες μετά την γέννηση του Κυρίου, ο Ιωσήφ και η Μαρία οδήγησαν το Παιδίον στη συναγωγή της Βηθλεέμ και κατά τον Νόμο που δόθηκε στον Αβραάμ, του έκαναν περιτομή και τον ονόμασαν Ιησού, το όνομα το οποίο προανήγγειλε ο άγγελος.

Η περιτομή του Κυρίου έχει βαθύτατη σημασία. Επιγραμματικά, με την κατά σάρκα περιτομή Του, πιστοποίησε το αληθές της σάρκωσης, αποστομώνοντας όλους όσους θα υποστήριζαν ότι ήταν φανταστική και όχι αληθινή.Κάθε σύμβολο και φάντασμα το διέλυσε και αποκατάστησε τον ρεαλισμό εξ ου η σωτηρία. Αποστόμωσε και τους ιουδαίους οι οποίοι στον καιρό Του,λοιδωρούσαν τον Κύριο ως μη τηρούντα τον Νόμο. Παράλληλα, ως Νομοδότης ο ίδιος συμπλήρωσε τον νόμο και την παλαιά εποχή  και εγκαινίασε την εποχή της χάριτος, της Εκκλησίας.Εξ ου και η σημασία και η πλήρωση της ογδόης ημέρας. Ουδεμία περιτομή κατά σάρκαν πλέον, αλλά περιτομή αχειροποίητη, σφραγίδα και υιοθεσία πνευματική από τον Πατέρα Θεό για το νέο Ισραήλ την Εκκλησία. Μας δίδαξε και την υπακοή και την ταπείνωση, αφού καταδέχτηκε γέννηση, σπάργανα, απογραφή και περιτομή υπό τον Νόμον, Αυτός πού είναι πάνω από Νόμους και ανάγκες, για την δική μας χάρη.

Με την ονοματοδοσία Του από τον Θεό Πατέρα, διά μέσω των αγγέλων, δήλωσε τοις πάσι ότι Αυτός είναι ο Υιός του Ανθρώπου, ο Δούλος του Θεού τον οποίο οι προφήτες προκατήγγειλαν, αυτός που τέθηκε εκουσίως ως άνθρωπος υπό την εξουσία του Πατέρα Του και έγινε υπήκοος, υπήκοος μέχρι θανάτου Σταυρού. Διότι κατά τα ανατολίτικα έθη, όποιος ονοματοδοτεί άλλον τον εξουσιάζει.

Έτσι για ακόμα μια φορά, αποκάλυψε την θεία οικονομία Του για την σωτηρία μας. Και εμείς εορτάζοντας τρόπον τινά αυτά τα γεγονότα, τιμούμε και πανηγυρίζουμε την ανακύκληση και τα εγκαίνια των Χριστουγέννων, δοξάζοντας Τον μαζί με τον Πατέρα και το άγιο Πνεύμα. Αμην.