Κυριακή

Μετά τα Χριστούγεννα



Tην Κυριακή αυτή τιμούμε τρία συγγενικά πρόσωπα του Ιησού Χριστού.

Τον άγιο Ιωσήφ τον Μνήστορα , ως υπουργήσαντα το μυστήριον της Γεννήσεως, τον προφητάνακτα Δαυίδ πρόγονο του Κυρίου και τον αδελφό Του τον Ιάκωβο και πρώτο ιεράρχη.


Δεν νομίζω να υπήρξε πιό ευλογημένος, ταπεινός και φωτισμένος άνθρωπος από τον άγιο Ιωσήφ. Στο πρόσωπο του εικονίζεται ο χριστιανός πού δοκιμάζεται, πάσχει, πειράζεται και μετά πιστεύει με απλότητα στις διαβεβαιώσεις του Θεού.Πολλοί από εμάς πιστεύουμε, πώς η ζωή του χριστιανού είναι ένας βίος αμέριμνος, πραΰς και ήρεμος, χωρίς προβληματισμούς και πάλη με την συνείδηση και τον κόσμο. Ο άγιος Ιωσήφ όμως αποδεικνύει πώς μέσα από τους πειρασμούς, την κόλαση, την αμφιβολία, την θλίψη γεννιέται η απόλυτη πίστη και υπακοή στο θείο θέλημα.Όχι άδικα προσκλήθηκε από τον Θεό για να γίνει ο νόμιμος προστάτης και συνοδοιπόρος Του, στα δύσκολα χρόνια της παιδικότητας του στην έρημη από αγάπη γη μας.

Παρασκευή

Δεκεμβρίου 29: Μνήμη των υπό Ηρώδου αναιρεθέντων νηπίων


Στον Ναό , πίσω από την Βασιλική της Γέννησης στην αγία Βηθλεέμ. Κατεβαίνοντας στο παρεκκλήσιο αυτό, σε συνεπαίρνει μια ευωδία από τα ιερά λείψανα των αγίων Νηπίων, πού φυλάσσονται εκεί.Πλάι στο λίκνο του Χριστού έβαλαν το επιτάφιο των νηπίων, να θυμίζει την κακία του κόσμου που θέλησε να σβήσει το φως και δεν μπόρεσε. Έπειτα η επαφή σου με την τεράστια εικόνα της βρεφοκτονίας και τα άγια λειψανάκια των παιδιών αυτών, σου φέρνει δάκρυα στα μάτια. Πανταχού της οικουμένης και όλους τους καιρούς σκοτώνουν τους μικρούς και τους αδύναμους. Θυμάσαι την θηριώδη παράνοια του Ηρώδη. Όλη η εκδίκηση της εξουσίας ξέσπασε πάνω στα τρυφερά αυτά κοκαλάκια.Είναι σαν να βλέπεις όλο το άδικο του κόσμου να στέκεται βουβό και παραπονεμένο μπροστά σου. Τί να πείς; Ο Ηρώδης πέθανε σκουληκιασμένος ενώ ήταν ακόμα ζωντανός, πριν κατέβει στον τάφο και εξαφανιστεί κι αυτός όπως τόσοι άλλοι και τα μωρά αυτά έρχονται από τα πέρατα του κόσμου και τα προσκυνάνε οι λαοί. Δεν ξέρω αν αυτό είναι παρηγοριά πνευματική αλλά δεν μπορεί κανείς να σταματήσει να βλέπει με αποτροπιασμό και αγανάκτηση τους ψυχανώμαλους της εξουσίας, που γαντζώνονται σε έναν θρόνο και παριστάνουν τον θεούλη, μοιράζοντας ζωή και θάνατο, πριν πεθάνουν και αυτοί μέσα στις κατάρες των πολλών.Για να θυμηθώ τον ποιητή πόσοι γονείς μοιράζουν στα πεινασμένα παιδιά τους, αντί ψωμί φιλιά και δάκρυα για να τα παρηγορήσουν , ενώ αυτοί οι αντίχριστοι πίνουν από χρυσά ποτήρια το κρασί της ανομίας τους! Είναι ανόητη περηφάνια να καταλογίζει κάποιος στον θεό όλα τα δεινά του κόσμου τα δικά μας αμαρτήματα δηλαδή. Πιο αβάσταχτη βλασφημία όμως θεωρώ να σιωπάς και να μην σκιρτά έστω η καρδιά σου για όλον αυτό τον πόνο. Ημέρα Κυρίου έρχεται. Και θα εξαλείψει παν δάκρυον από το πρόσωπο των ταπεινών. Ας μην μας βρει κοιμισμένους σαν τα κτήνη.

Τετάρτη

Δεκεμβρίου 27: Στεφάνου πρωτομάρτυρος



"....ὑπάρχων δὲ πλήρης Πνεύματος ἁγίου, ἀτενίσας εἰς τὸν οὐρανὸν εἶδε δόξαν Θεοῦ καὶ Ἰησοῦν ἑστῶτα ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ, καὶ εἶπεν· Ἰδοὺ θεωρῶ τοὺς οὐρανοὺς ἀνεῳγμένους καὶ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ ἑστῶτα.κράξαντες δὲ φωνῇ μεγάλῃ συνέσχον τὰ ὦτα αὐτῶν καὶ ὥρμησαν ὁμοθυμαδὸν ἐπ’ αὐτόν, καὶ ἐκβαλόντες ἔξω τῆς πόλεως ἐλιθοβόλουν. καὶ οἱ μάρτυρες ἀπέθεντο τὰ ἱμάτια αὐτῶν παρὰ τοὺς πόδας νεανίου καλουμένου Σαύλου, καὶ ἐλιθοβόλουν τὸν Στέφανον, ἐπικαλούμενον καὶ λέγοντα· Κύριε Ἰησοῦ, δέξαι τὸ πνεῦμά μου. θεὶς δὲ τὰ γόνατα ἔκραξε φωνῇ μεγάλῃ· Κύριε, μὴ στήσῃς αὐτοῖς τὴν ἁμαρτίαν ταύτην. καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐκοιμήθη."

Η επόμενη εορτή μετά τα χριστούγεννα ειναι αυτή του πρωτομάρτυρα Στέφανου. Μας δείχνει δηλαδή η Εκκλησία ότι το ευαγγέλιο δεν γεννήθηκε σε έναν ειδυλλιακό κόσμο,αλλά σε ένα κόσμο που διώκει την αλήθεια και λιθοβολεί το αληθές κάλλος.Η επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία συνάντησε μια εχθρική και δολοφονική αντίσταση από τα βασίλεια του θανάτου.Αυτή είναι η μάχαιρα που έφερε ο Χριστός στον κόσμο με τον Ερχομό Του.Όχι ότι Αυτός δεν θέλησε αλλά εκείνοι τρόμαξαν την τόση αγάπη.Την γέννηση,την προσκύνηση,την δοξολογία,ακολουθούν η σφαγή των αθώων νηπίων και η φυγή στην Αίγυπτο.Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις λοιπόν.Όσοι θέλουν να ζήσουν εν Χριστώ θα κακοπαθησουν.Σε αυτή την κακοπαθεια όμως κρύβεται μια αναστάσιμη γλυκύτητα.Ενώ στον φόβο των υπηρετών του θανάτου ο φόβος και ο τρόμος.

Τρίτη

Δεκεμβρίου 26: Σύναξις της Υπεραγίας Θεοτόκου


Η δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων είναι αφιερωμένη στην Μάνα του Θεανθρώπου, την Υπεραγία Θεοτόκο.Αυτή με τον θείο τόκο της υπάρχει το όργανο της οικονομίας του Θεού για την σωτηρία μας, ως προωρισμένη και εκλεγμένη από όλες τις γενιές.
Αυτή κατα τον θείο Δαμασκηνό είναι "τὸ ἀμόλυντον κειμήλιον τῆς παρθενίας, ὁ λογικὸς τοῦ δευτέρου Ἀδὰμ Παράδεισος, τὸ ἐργαστήριον τῆς ἑνώσεως τῶν δύο φύσεων, ἡ πανήγυρις τοῦ σωτηρίου συναλλάγματος, ἡ παστάς, ἐν ᾗ ὁ Λόγος ἐνυμφεύσατο τὴν σάρκα, ἡ ὄντως κούφη νεφέλη, ἡ τὸν ἐπὶ τῶν Χερουβεὶμ μετὰ σώματος βαστάσασα". Αυτή είναι η νοητή κλίμακα που ένωσε ουρανό και γη με την κατάβαση και ενανθρώπηση του Θεού.
Γι αυτό από βαθεία ευγνωμοσύνη συνερχόμαστε σήμερα για να τιμήσουμε την συνέργεια της στο μέγα μυστήριο των Χριστουγέννων. Ας μην ξεχνάμε ότι ελεύθερα συναίνεσε η Θεοτόκος να αναλάβει τον ρόλο της στο Θείο Σχέδιο. Αυτή της η συναίνεση εποίησε τον άνθρωπο στο πρόσωπο της άμεσο συνεργάτη του Θεού και κατέδειξε σε όλους την απόλυτη ελευθερία την οποία Εκείνος μας παραχώρησε μέσα στην άπειρη Του αγάπη.

Δευτέρα

Δεκεμβρίου 25: Η ΚΑΤΑ ΣΑΡΚΑ ΓΕΝΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ


Μετά τον Ευαγγελισμό της Παρθένου Μαρίας από τον αρχάγγελο Γαβριήλ και ενώ πλησίαζε ο καιρός να τελειώσουν οι εννιά μήνες από την υπερφυσική σύλληψη του Χριστού στην παρθενική της μήτρα, ο Καίσαρ Αύγουστος διέταξε απογραφή του πληθυσμού του ρωμαϊκού κράτους. Τότε ο Ιωσήφ μαζί με τη Θεοτόκο, ξεκίνησαν για τη Βηθλεέμ, για να απογραφούν εκεί. Έτσι ξεκίνησαν από την Ναζαρέτ και ύστερα από κοπιαστικό ταξίδι έφτασαν στην Βηθλεέμ, όπου επειδή είχε συγκεντρωθεί πλήθος κόσμου δεν κατάφεραν να βρουν κατάλυμα, παρά μόνο ένα φτωχικό σπήλαιο. Εκεί η Θεοτόκος γέννησε τον Κύριο Ιησού Χριστό και σπαργάνωσε σαν βρέφος τον Κτίστη των απάντων. Έπειτα Τον έβαλε επάνω στη φάτνη των αλόγων ζώων, διότι «ἔμελλε νὰ ἐλευθέρωση ἡμᾶς ἀπὸ τὴν ἀλογίαν», όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. Από τότε, όλοι οι πιστοί χριστιανοί με χαρά ψάλλουν τον ύμνο των αγγέλων εκείνης της νύκτας: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (βλ. Ευαγγέλιο Λουκά, Β' 1-20). Δόξα δηλαδή, ας είναι στο θεό, που βρίσκεται στα ύψιστα μέρη του ουρανού και στη γη ολόκληρη, που είναι ταραγμένη από την αμαρτία ας βασιλεύσει η θεία ειρήνη, διότι ο Θεός έδειξε την αγάπη Του στους ανθρώπους με την ενανθρώπηση του Υιού Του.

Αυτή η ευλογημένη και μεγάλη εορτή των εορτών ονομάζεται από τον Ιερό Χρυσόστομο "μητρόπολις των εορτών" διότι αποτελεί απαρχή της σωτηρίας μας και ετοιμάζει τα μεγάλα και φρικτά γεγονότα της οικονομίας του Θεού για την σωτηρία μας κατά τους πατέρες μας.

Ο άνθρωπος επιθύμησε να γίνει θεός χωρίς τον Θεό και εξέπεσε του Θεού. Ενανθρώπησε λοιπόν ο Υψηλός Θεός ίνα τον άνθρωπο Θεόν απηργάσηται. Και μέσα στο σκοτάδι και τον ζόφο της αγνωσίας, της αμαρτίας και της απελπισίας, έλαμψε Φως μέγα, ανατολή από ψηλά, ο Ήλιος της Δικαιοσύνης και είδαμε φως αληθινόν και υιοθετηθήκαμε εν Αυτώ από τον Θεό Πατέρα.

Οι αρχαίοι εν μέσω του χειμώνος εόρταζαν την ακμή του κτιστού ηλίου, την ακμή της ημέρας. Εμείς τώρα φωτισθέντες εορτάζουμε την θεοφάνεια του Νοητού Ηλίου και εορτάζουμε την αρχή της ανεσπέρου και ατελεύτητης Ημέρας.

Τω τεχθέντι Χριστώ η δόξα συν τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι εις τους αιώνας των αιώνων Αμην!

Κυριακή

προ των χριστουγέννων


Θέλοντας η Εκκλησία μας να αποκαλύψει και να ευαγγελιστεί στον κόσμο την πραγματική σάρκωση και γέννηση του Χριστού, ως ανθρώπου, μία Κυριακή πριν τα Χριστούγεννα, όρισε να εορτάζονται όλοι οι δίκαιοι άνθρωποι όλοι των αιώνων και ιδιαιτέρως οι κατά σάρκα πρόγονοι του Χριστού, από Αδάμ έως Ιωσηφ του Μνήστορος.

Γενεαλογίες του Χριστού μας παραδόθηκαν δύο: Αυτή κατά Ματθαίον, η οποία αποτελεί και την ευαγγελική περικοπή της ημέρας και η άλλη κατά Λουκάν, που την βρίσκουμε αυτούσια στο Συναξάριο αυτής της Κυριακής.

Ο Ματθαίος εστιάζει στους ιουδαίους προγόνους του Χριστού. Ξεκινά από τον Αβραάμ, περνάει από την φυλή του Ιούδα, αναφέρεται στους Δαβίδ, Σολομώντα και τους άλλους βασιλείς και καταλήγει στον Ιωσήφ τον Μνήστορα. Με την γενεαλογία αυτή θέλει να δείξει στους εξ ιουδαίων χριστιανούς αποδέκτες του ευαγγελίου του,ότι ο Ιησούς Χριστός, ο υιός της Παρθένου Μαριάμ, η οποία ανήκε στην οικογένεια του δικαίου Ιωσήφ ήταν ο αληθινός Μεσσίας τον οποίον προφήτεψαν και ανέμεναν ως λυτρωτή, οι πατριάρχες και οι προφήτες του Ισραήλ. Είναι ο αληθινός βασιλεύς, απόγονος του Δαβίδ, ο Χριστός Κυρίου, ο λέων ο βασιλικός από την φυλή του Ιούδα, η επαγγελία του πατριάρχη Αβραάμ και των απογόνων του.

Η γενεαλογία του κατά Λουκάν είναι οικουμενική. Ο Ιησούς Χριστός είναι ένας από την οικογένεια του Ιωσηφ και των πάτέρων του. Η γενεαλογία όμως δεν καταλήγει στον Αβραάμ, αλλά αφορά και τους αρχαίους προπάτορες τον Νώε, τον Ενώχ, τον Αδάμ και καταλήγει όχι σε άνθρωπο, αλλά στον Θεό τον ίδιο! Είναι λοιπόν ο Χριστός, ο υιός του Θεού, ο απόγονος του Αδάμ, ο οικουμενικός Σωτήρας, αυτός πού αναμένοταν και ήλθε να σώσει όλα τα έθνη και όλους τους ανθρώπους πασών των γενεών. 

Και στις δύο γενεαλογίες, ανάμεσα στους δικαίους και τους προφήτες, αναφέρονται και αθέμιτοι γάμοι, μεγάλοι αμαρτωλοί, νόθοι, πόρνες, σκανδαλιστικά πρόσωπα και κάπως ανοίκεια για την γενεαλογία του Αγίου του Θεού του Μεσσία. Αυτό δήλον ποιεί , ότι ο Χριστός με την γέννηση Του στον κόσμο δεν ήλθε να καλέσει δικαίους ή τουλάχιστον όχι μόνον δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν και πώς όλοι οι προφήτες, ακόμα και οι αγιότεροι δεν είχαν ούτε σωτηρία, ούτε αυτοδικαίωση, ούτε αυτοαγιασμό, παρά μόνον στην Σάρκωση του Θεού. Εκείνος με την πρόσληψη της ανθρωπίνης φύσεως θεράπευσε το μέγα τραύμα τον άνθρωπο και μας έδωσε την σωτηρία και ζωή την αιώνιο.

Σάββατο

Δεκεμβρίου 23: Παύλου ομολ. αρχ/που Νεοκαισαρειας

Ο Όσιος Παύλος έζησε στα χρόνια του βασιλιά Λικινίου (307 - 323 μ.Χ.) και ήταν επίσκοπος Νεοκαισάρειας.
Ξακουστός για την αρετή του ο Παύλος, τον κάλεσε ο Λικίνιος με την ελπίδα ότι θα μετέστρεφε το φρόνημά του. Αφού ούτε με απειλές, ούτε με υποσχέσεις κατάφερε να κλονίσει την πίστη του, διέταξε να τον κάψουν με πυρωμένα σίδερα στα χέρια. Κατόπιν τον εξόρισε σε κάποιο φρούριο, κοντά στον ποταμό Ευφράτη, όπου έμεινε μέχρι που κατέβηκε ο Μεγάλος Κωνσταντίνος στην Ανατολή. Τότε απελευθερώθηκε, μαζί με άλλους κρατούμενους και ο Παύλος επανήλθε στην επισκοπή του.
Στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο, που έγινε στη Νίκαια της Βιθυνίας, έλαβε μέρος και έδειξε τα τραύματά του, τα οποία ο Μέγας Κωνσταντίνος ασπάστηκε. Κατόπιν γύρισε στην επαρχία του, όπου μετά από λίγα χρόνια απεβίωσε ειρηνικά.

Αυτοί οι άγιοι οι οποίοι μαρτύρησαν και έπαθαν για τον Χριστό, όμως δεν έφθασαν μέχρι θανάτου και μετά τους διωγμούς έζησαν τιμημένοι ανάμεσα στους χριστιανούς ονομάζονται ομολογητές. Ήταν ζωντανοί ναοί και μνημεία της Εκκλησίας, ήταν επί γης τιμώμενοι άγιοι. Σήμερα η ομολογία είναι πολύ εύκολη, γιατί γίνεται μέσα από αναπαύσεις και την παρηγορια των ανθρώπων, ενίοτε δε και την παρηγοριά οπαδών. Δεν έχει αίμα και κακοπάθεια σήμερα η ομολογία όπως εκείνα τα χρόνια. Όταν η Εκκλησία τιμά κάποιον σαν άγιο το κάνει με προσοχή, εξέταση και φειδώ. Εμείς σήμερα για πολύ ολίγα, πολλές φορές και στραβά αυτονομαζόμαστε άγιοι και ομολογητές και απολαμβάνουμε και τιμές. Είναι όμως βέβαιο και ειπωμένο ότι με αυτόν τον τρόπο έχουμε λάβει ήδη τον μισθό μας. Από τους ανθρώπους. 

Πέμπτη

Δεκεμβρίου 21: Θεμιστοκλέους μ.


Ο άγιος Θεμιστοκλής καταγόταν από τα Μύρα της Λυκίας και έζησε την εποχή του αυτοκράτορα Δεκίου. Ήταν βοσκός στο επάγγελμα.
Την εποχή εκείνη ο Ασκληπιός, ο διοικητής της Λυκίας, ξεκίνησε διωγμό κατά των χριστιανών και ο στόχος του ήταν να συλλάβει τον άγιο μάρτυρα Διοσκουρίδη. Ο Διοσκουρίδης όμως κατέφυγε στο όρος όπου έβοσκε ο Θεμιστοκλής τα πρόβατά του. Οι άνθρωποι του διοικητή κίνησαν και αυτοί προς το όρος όπου και συνάντησαν τον Θεμιστοκλή. Όταν ερωτήθηκε για την πίστη του δεν δίστασε ούτε στιγμή να ομολογήσει τον έναν και μοναδικό Θεό. Οι στρατιώτες ακούγοντας την ομολογία αυτή της πίστης του τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στον Ασκληπιό. Παρ' όλες τις απειλές που δέχθηκε ο άγιος έμεινε ακλόνητος στην πίστη του. Αυτό εξόργισε τον Ασκληπιό και διέταξε τον βασανισμό του.Ο άγιος Θεμιστοκλής παρέδωσε το πνεύμα του κατά την διάρκεια του μαρτυρίου το 251 μ.Χ.


Oι χριστιανοί πεθαίνουν ο ένας για τον άλλο στα έργα και όχι μόνο στα λόγια. Αυτό είναι έλεος και θυσία ταυτόχρονα.Αν σήμερα καταδεικνύουμε τους "φταίχτες" ή για να μιλήσουμε με πολιτικούς όρους, τους "συνοδοιπόρους" μας για να επιβιώσουμε, οι πρώτοι εκείνοι πιστοί είχαν το χριστιανικό βίωμα και τον αρχέγονο ανδρισμό να αντιστέκονται και να ξεπερνούν τα ποταπά μέτρα της επιβίωσης. Μεγάλη η μίμηση του σαρκωθέντος Θεού.

Τρίτη

Δεκεμβρίου 19: Βονιφατίου μ και Αγλαΐας οσίας


Ο άγιος Βονιφάτιος ήταν δούλος της πλούσιας Αγλαΐας από την Ρώμη. Και οι δύο ήταν πολύ ελεήμονες και φιλόπτωχοι, συνευρίσκονταν όμως μεταξύ τους, έχοντας ερωτική σχέση , ο δε Βονιφάτιος ήταν επίσης μέθυσος και γύριζε στα καπηλειά. Η Αγλαΐα που ήταν φιλομάρτυρας έστειλε τον δούλο και εραστή της στην Ανατολή για να βρει λείψανα αγίων μαρτύρων , οι οποίοι στο τρέχοντα τότε διωγμό ήταν πλήθος μέγα, για να τα έχουν σε πνευματική ωφέλεια και ευλογία. Ο Βονιφάτιος της απάντησε ευφυολογώντας , αλλά και άκων προφητεύοντας: "αν σου φέρω το δικό μου λείψανο τί έχεις να πείς;". Η Αγλαΐα γέλασε και τον αποκάλεσε μέθυσο και έπειτα τον προέπεμψε στο ταξίδι του.
Στην Ανατολή ο Βονιφάτιος θαύμασε τα μαρτύρια και την ομολογία των αγίων και τους μεν τραυματίες υπηρετούσε, τους δε φυλακισμένους επισκεπτόταν , ώσπου δεν άργησε και η ώρα του δικού του μαρτυρίου.Ομολόγησε με παρρησία τον Χριστό και έλαβε το στέφανο του μαρτυρίου. Ο Χριστός, "ο ετάζων καρδίας και νεφρούς", ο βλέπων τα κρύφια των ψυχών των ανθρώπων, εκείνος που γνωρίζει ποιό πρόβατο είναι ερίφιο και ποιό ερίφιο πρόβατο,δεν αποστράφηκε τον μέθυσο και τον άσωτο, δεν περιφρόνησε τον πόρνο , αλλά τον καταξίωσε να λάβει το αμαράντινο στέφανο της μαρτυρικής ομολογίας. Οι συνδούλοι του Βονιφατίου μετέφεραν το άγιο λείψανο του πίσω στην κυρία του την Αγλαΐα, το οποίο ευωδίαζε και θαυματουργούσε. Εκείνη το τίμησε , κτίζοντας ναό , ενώ και η ίδια μεταστράφηκε ζώντας το λοιπό τη ζωής της με ειρήνη Χριστού,μετάνοια και ταπείνωση.

Όπως άλλοτε ο Θεός εισάκουσε τις προσευχές και αγάπησε τις ελεημοσύνες του Κορνηλίου, ο οποίος ήταν ειδωλολάτρης και στρατιωτικός, αλλά είχε καθαρή καρδιά και προαίρεση και τον έφερε από το φως στο σκοτάδι, έτσι και τώρα. Σε πολλά ιντερνετικά συναξάρια αναφέρεται λανθασμένα ότι οι δύο άγιοι πρώτα μετανόησαν και εξομολογήθηκαν και μετά προχώρησαν ο μεν στο μαρτύριο η δε στην τελείωση. Αυτό όμως ακυρώνει την βαθύτερη οικονομία του Θεού για τους δύο ανθρώπους και με ευσεβείς προθέσεις την σπουδαιότητα της ύπαρξης και της πολιτείας τους. Διότι ναι μεν η αγία Αγλαΐα μετανόησε και έζησε οσιακά. Το μαρτύριο του δούλου της ήταν αυτό πού την συγκλόνισε και την έφερε στην μετάνοια και την θεογνωσία. Ο δε άγιος Βονιφάτιος όμως, σώθηκε την έσχατη στιγμή, ως από στόματος λέοντος, από τον ίδιο τον Κύριο, γιατί Εκείνος δεν άφησε τον ελεήμονα και φιλομάρτυρα να χαθεί, αλλά του ενέπνευσε συντριβή και κατάνυξη. Και αυτό το βάπτισμα του αίματος ήταν όχι μόνο λυτρωτικό,αλλά και αγιαστικό γι αυτόν. 


Δηλώνει το συναξάρι των αγίων ότι κανένα δεν πρέπει να ταλανίζουμε έως το τέλος του και να μην κρίνουμε κατ όψιν, αλλά να αφήνουμε την δικαία κρίση προς τον Κύριο. Και ότι η ελεημοσύνη και η αγαθή προαίρεση και η τιμή των αγίων όταν γίνεται με ειλικρίνεια έλκει το έλεος του Κυρίου και μας διασώζει από φθοροποιές καταστάσεις.

Δευτέρα

Δεκεμβρίου 18: Σεβαστιανού και των συν αυτώ μαρτύρων


O δε Άγιος Σεβαστιανός μετακαλεσθείς από τον Διοκλητιανόν και ερωτηθείς, ωμολόγησε παρρησία την πίστιν του Xριστού. Όθεν εκαταδικάσθη να δεθή εις ένα πάλον. Kαι εκεί δεμένος ων, να κτυπηθή, ωσάν σημάδι, με πυκνάς σαΐτας. Όθεν έγινε το σώμα του αοιδίμου ωσάν αχινός, πεπυκνωμένον από τας σαΐτας. Έπειτα κατατζακίζουσι τα μέλη του με χονδρά ραβδία. Kαι κατακοπείς εις διάφορα κομμάτια, ούτω παρέδωκε την αγίαν του ψυχήν εις χείρας Θεού. 
( συναξαριστής αγίου νικοδήμου) 

Το μαρτύριο του αγίου Σεβαστιανού είναι από τα πιό εύγλωττα σε συμβολισμούς και αναγωγές μαρτύρια αγίων. Όπως ήταν όλος αφιερωμένος στον Κύριο και πεπληρωμένος από την αγάπη του, δεν άφησε σπιθαμή που να μην την προσφέρει στο μαρτύριο. Ένας άνθρωπος όλος θεωμένος, μια αληθινή και ευπρόσδεκτη θυσία.
Εύχομαι να γίνουμε και εμείς πεπυκνωμένοι ως αχινοί από τα βέλη του έρωτος του Χριστού και της αγάπης για τον αδελφό μας. Να μην μείνει σημείο άτρωτο από έναν τέτοιο πόθο και χαρά

Κυριακή

Των αγίων του Χριστού Προπατόρων

Φωτογραφία του Panteleimon Krouskos.
Τῶν Προπατόρων τὸ σύστημα, οἱ φιλέορτοι δεῦτε, ψαλμικῶς εὐφημήσωμεν, Ἀδὰμ τὸν Προπάτορα, Ἐνώχ, Νῶε, Μελχισεδέκ, Ἀβραάμ, Ἰσαὰκ καὶ Ἰακώβ· μετὰ νόμον, Μωϋσῆν καὶ Ἀαρών, Ἰησοῦν, Σαμουὴλ καὶ Δαυΐδ· μεθ' ὧν τὸν Ἡσαΐαν, Ἱερεμίαν, Ἰεζεκιήλ, καὶ Δανιὴλ καὶ τοὺς δώδεκα, ἅμα Ἠλιού, Ἐλισαῖον καὶ τοὺς ἅπαντας, Ζαχαρίαν καὶ τὸν Βαπτιστήν, καὶ τοὺς κηρύξαντας Χριστόν, τὴν ζωὴν καὶ ἀνάστασιν τοῦ γένους ἡμῶν.
Την αυριανή και την επόμενη Κυριακή η Εκκλησία τις αφιερώνει στους κατά σάρκα προγόνους του Χριστού και γενικά στα πρόσωπα της Παλαιάς Διαθήκης.Είναι σημαντικό για εμάς να προβάλλουμε στον κόσμο ότι το θαύμα της γέννησης του Χριστού,του αναμενόμενου απ όλα τα έθνη και τις γενεές Λυτρωτή , δεν είναι μια όμορφη ιδέα ή ενα λυτρωτικό θρησκευτικό συμβολο.Ο Θεός ενηνθρώπησε στον Ιησού Χριστό.Ο Χριστός ως Ανθρωπος,σαν τον καθένα από εμάς είχε παππούδες,προγόνους,προπάτορες.Η καταγωγή Του περνάει από τον Αβραάμ και καταληγει στην γενιά του Δαβίδ και την φυλή του Ιούδα,στο εβραϊκό έθνος.Ανάγεται όμως στους υπερεθνικούς και πρώτους πατέρες της πιο βαθιάς αρχαιότητας,στον Νώε,στον Ενώχ,τον Αδάμ.Με λίγα και απλά λόγια ο Χριστός ειναι ο Γιός όλων των ανθρώπων.Είναι μια ζωντανη σαρκωμένη ελπίδα που γεννήθηκε στην Βηθλεεμ,σε συγκεκριμένο χρόνο και από συγκεκριμένο ανθρωπο, την θυγατέρα τους την Μαρία της Ναζαρέτ.Τιμωντας λοιπόν τους προπάτορες,ομολογούμε την ιστορικότητα της σωτηρίας μας.Την πραγματικότητα της.Και διευρύνουμε αυτή την σωτηρία όχι πλέον σε εθνη και λαούς,αλλα σε όσους υπήρξαν και θα υπάρξουν,στην νέα οικογένεια της Εκκλησίας.

Τετάρτη

Δεκεμβρίου 13: Λουκίας της παρθένου


Η Αγία Λουκία έζησε γύρω στα μέσα του 3ου αιώνα μ.Χ. και καταγόταν από τις Συρακούσες της Σικελίας.

Μοναχοκόρη, είχε ορφανέψει μικρή από τον πατέρα της και έμεινε μόνη με τη μητέρα της, η οποία ήταν βαριά άρρωστη με μία ανίατη ασθένεια. Έχοντας απελπιστεί από την βοήθεια των γιατρών, ευελπιστούσαν μόνο στη Θεία Χάρη για την ίαση της ασθένειάς της. Γι' αυτό μετέβηκαν στην Κατάνη, όπου βρίσκονταν το λείψανο της Αγίας Αγαθής.

Το βράδυ που έπεσε να κοιμηθεί η Λουκία, αφού είχε προσευχηθεί θερμά για την υγεία της μητέρας της, είδε την Αγία Αγαθή σε όραμα. Η Αγία της είπε ότι η μητέρα της θα γιατρευτεί, αλλά η ίδια θα στεφθεί το στέφανο του μαρτυρίου. Η Λουκία περιχαρής, ξύπνησε το πρωί για την ανάρρωση της μητέρας της, αλλά και για το μαρτυρικό στέφανο που την περίμενε.

Όταν γύρισαν στις Συρακούσες την κατήγγειλαν στον αυτοκράτορα Δέκιο, λόγω του φιλανθρωπικού και χριστιανικού της έργου. Επειδή δε δεν απαρνήθηκε την πίστη της στον Κύριο, διατάχθηκε ο θάνατός της. Η αγία Λουκία παρέδωσε το πνεύμα της κάτω από το ξίφος του δημίου.


Πόσο συγκινητική είναι η αγάπη των αγίων, αλλά όμως και η αγάπη προς τους αγίους! Όχι μόνο την ίαση και τα άλλα αιτήματα αξιώνουν από αυτούς οι οποίοι τους τιμούν ειλικρινά , αλλά και το ισοστάσιον, την συνάθλησιν την ίδια τιμή. Η ποιμαντική των αγίων έγκειται κυρίως στο ότι μας παρακινούν και μας ενδυναμώνουν στην μίμηση τους και γιατί όχι; Ακόμα και στο να τους ξεπεράσουμε.

Τρίτη

Δεκεμβρίου 12 : Σπυρίδωνος Τριμυθούντος θαυματουργού


Τον βίο του αγίου διαβάζετε εδώ

Ἐκ ποιμνίων ὥσπερ τὸν Δαυΐδ, 
σὲ ἀναλαβόμενος, ὁ Πλαστουργός, 
λογικῆς ποίμνης ἔθετο ποιμένα πανάριστον, 
τῇ ἁπλότητι καὶ πραότητι λάμποντα, καὶ τῇ ἀκακίᾳ, 
Ὅσιε ποιμὴν καλλωπιζόμενον.

Ο Θεός ανέλαβε από τα κοπάδια των προβάτων τον Μωϋσή για να τον ποιήσει μέγα προφήτη και τον Δαβίδ από τους βοσκούς ξεχώρισε για να τον χρίσει βασιλέα. Έτσι και τον απλό Σπυρίδωνα από ποιμένα των αλόγων ζώων τον κατέστησε αρχιερέα της λογικής του ποίμνης.Τους εκλεκτούς Του τους επιλέγει από κει που μόνο Εκείνος γνωρίζει και δεν προσωποληπτεί με τους σπουδαίους των ανθρώπων. Είναι η καθαρότητα της καρδιάς η οποία γίνεται επιστήμη του αγίου Πνεύματος που τον ευαρεστεί και όχι η κούφια δόξα των ανθρώπων και η υπερηφάνεια τους. Έτσι ο άγιος Σπυρίδων με ένα κεράμιο ως κατά χάριν θαυματουργός αναδεικνύεται ισοστάσιος ανάμεσα στους πατέρες με έναν κατά χάριν μεγάλο θεολόγο τον Αθανάσιο. Είναι το Άγιο Πνεύμα το οποίο καθορίζει την ομοιότητα και όχι οι άνθρωποι που κρίνουν την ποιότητα. Σε λίγες μέρες θα δούμε τον Επιφανέντα Κύριο να προσκυνείται από τους σοφούς αστρολόγους με το ίδιο σέβας και τον ίδιο πόθο με αυτόν που προσκυνούν οι αφανείς και αγράμματοι ποιμένες. Και πάνω απ 'όλα με την ίδα δοσμένη ευκαιρία.
Για τον Θεό λοιπόν , το ξαναλέμε, μετράει η καρδία.

Γιατί "Σε ποιόν απάνω θα ρίξω το βλέμμα μου με εύνοια, λέγει ο Κύριος, αλλά παρά μόνο στον πράο, τον ταπεινό και τον άνθρωπο της Ησυχίας;..."

Δευτέρα

Δεκεμβρίου 11: Δανιήλ Στυλίτου


Ο Όσιος Δανιήλ ο Στυλίτης, λοιπόν, γεννήθηκε το 410 μ.Χ., στο χωριό Μαρουθά της περιφερείας Σαμοσάτων. Οι ευσεβείς γονείς του ονομάζονταν Ηλίας και Μάρθα. Ο Δανιήλ γεννήθηκε ενώ η μητέρα του ήταν στείρα. Γι' αυτό και οι γονείς του υποσχέθηκαν να τον αφιερώσουν στην υπηρεσία του Θεού. Τον ανέθρεψαν με πολλή επιμέλεια, και οι κόποι τους δεν πήγαν χαμένοι. Ο Δανιήλ απέδωσε καρπούς.

Νεαρός ακόμα, πήγαινε στις γειτονικές πόλεις και εξηγούσε το Ευαγγέλιο. Έπειτα πήγε σε κοινόβια Μονή, όπου επιδόθηκε σε ευσεβείς ασκήσεις, θεολογικές μελέτες και καλλιέργεια της ταπεινοφροσύνης. Κάποτε, σ' ένα ταξίδι με τον ηγούμενο της Μονής, συνάντησε το Συμεών το Στυλίτη και πήρε την ευλογία του.

Όταν πέθανε ο ηγούμενος της Μονής, ο Δανιήλ ξαναπήγε στο Συμεών και ζήτησε τη συμβουλή του που να πάει. Ο Συμεών τον συμβούλευσε να πάει στην Κωνσταντινούπολη, πράγμα που ο Δανιήλ έπραξε. Εκεί εγκαταστάθηκε στον περίβολο του ναού του αρχιστρατήγου Μιχαήλ στην Προποντίδα.

Μετά από λίγο καιρό, είδε όραμα το Συμεών να τον καλεί. Ο Δανιήλ, ερμηνεύοντας αυτό το όραμα, έκτισε υψηλό στύλο και εγκαταστάθηκε πάνω σ' αυτόν. Σκοπός της εγκατάστασής του πάνω στο στύλο, ήταν ο αγώνας για την εξάλειψη των παθών και η απόκτηση περισσότερων αρετών. Έλαβε το προορατικό χάρισμα, έκανε πολλά θαύματα και ήταν σημαντική η συμμετοχή του στη Σύνοδο της Χαλκηδόνας.

Πέθανε 80 χρονών, πλήρης «καρπῶν δικαιοσύνης τῶν διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Προς Φιλιππησίους, α' 11). Δηλαδή γεμάτος από καρπούς, που παράγει η αρετή και που κατορθώνονται δια του Ιησού Χριστού.


Μία φορά εγκατέλειψε τον στύλο ο άγιος. Όταν ο τυραννήσας Βασιλίσκος ευνόησε τους μονοφυσίτες και τις δοξασίες τους. Τότε κατέβηκε από τον στύλο και γύρισε στον κόσμο, όπως πάλαι ποτέ ο μέγας Αντώνιος κατά τις αρειανικές έριδες, για να στηρίξει την Εκκλησία.Στον δρόμο προς την βασιλεύουσα επικύρωσε το ορθόδοξο δόγμα με θάλασσα θαυμάτων. Όταν προχώρησε προς το παλάτι, τον ακολούθησε πλήθος ορθοδόξου λαού. Μάλιστα το γκρέμισμα με θαυμαστό τρόπο ενός πύργου που συνέπεσε με τον ερχομό του εκεί, αλλά και τα άλλα θαύματα του και η πορεία και συγκέντρωση του λαού, ταρακούνησαν τον Βασιλίσκο, ο οποίος αναγκάστηκε να απορρίψει τις δοξασίες και την θρησκευτική του πολιτική. Οι άγιοι αφήνοντας τον κόσμο, δεν άφησαν όμως την αγάπη για τους ανθρώπους και την έγνοια για την εκκλησία του αγαπημένου τους Χριστού. Ο άγιος αναχωρητής, λαμβάνει την αποστολή εκκλησιαστικού προφήτη. Η άσκηση συνδέεται με την παρρησία και αυτή με το ορθόδοξο κήρυγμα και την ομολογία. Γιατί ορθόδοξος δεν είναι μόνο ο γινώσκων τα δόγματα τα ορθά, αλλά ο καθαρός, αυτός που τα βιώνει και τα μεταδίδει με την ύπαρξη και τον λόγο του, αυτός που είναι το ζωντανό δόγμα ανάμεσα στους ανθρώπους.

Κυριακή

Δεκεμβρίου 10: Μηνά καλλικελάδου και συν αυτώ



Ο Μηνάς ήταν Αθηναίος και από την οικογένεια του ειδωλολάτρης. Όταν όμως εκπαιδεύτηκε και μορφώθηκε αρκετά, διαπίστωσε ότι η πολυθεΐα ήταν μάλλον ψέμα και πλάνη. Στη μελέτη των φιλοσόφων επίσης, δεν μπόρεσε να βρει κάτι το αληθινό. Τότε προχώρησε στη μελέτη χριστιανικών συγγραμμάτων. Έπειτα του Ευαγγελίου, όπου και βρήκε αυτό πού τον γέμιζε ψυχικά, δηλαδή το φως και την αλήθεια. Έτσι, ο Μήνας έγινε χριστιανός.

Αργότερα, ο βασιλιάς Μαξιμίνος (311 - 313 μ.Χ.) (κατ' άλλους ο Μαξιμιανός [286 - 305 μ.Χ]) , μη γνωρίζοντας ότι είναι χριστιανός, τον έκανε έπαρχο Αλεξανδρείας. Αλλά όταν ο βασιλιάς αυτός διέταξε διωγμούς στην πόλη αυτή, ο Μηνάς όχι μόνο δεν εξετέλεσε τη διαταγή, αλλά και συνετέλεσε να πληθυνθούν οι χριστιανικές τάξεις.

Τότε ο Μαξιμίνος έστειλε νέο έπαρχο, τον Αθηναίο λόγιο Ερμογένη. Αυτός, τηρώντας το γράμμα του νόμου, βασάνισε σκληρά το Μηνά και τον έκλεισε στη φυλακή, για να πεθάνει εκεί μέσα από τις πληγές του. Μετά από καιρό, όταν ο Ερμογένης έστειλε να διαπιστώσουν αν και πότε πέθανε ο Μηνάς, διαπίστωσαν ότι όχι μόνο δεν είχε πεθάνει, αλλά και οι πληγές του θεραπεύθηκαν. Τότε δημόσια τον ρώτησε πως έγινε αυτό. Ο Μηνάς απάντησε ότι θεραπεύθηκε την ώρα πού πεσμένος στο έδαφος έψαλλε: «Ἐὰν πορευθῶ ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου, οὐ φοβηθήσομαι κακά, ὅτι σὺ μετ᾿ ἐμοῦ εἶ Κύριε» (Ψαλμός κβ' 4). Εάν δηλαδή αντικρίσω το θάνατο, δε θα φοβηθώ μήπως πάθω κακό, διότι συ είσαι μαζί μου, Κύριε. Η απάντηση είχε σαν αποτέλεσμα να γίνει χριστιανός ο Ερμογένης και ο Εύγραφος που ήταν γραμματικός του Μηνά. Αργότερα, όλους μαζί τους αποκεφάλισαν.


Σήμερα έχουμε ρητορική πειθούς, ρητορική εξουσίας, ρητορική αδολεσχίας, ρητορική σοφίας και δύναμης. Μιλάμε και για ρητορική μίσους και ρατσισμού και τα τοιαύτα υπερκαινοφανή. Μάλιστα τα πρώτα τα έχιυν υιοθετήσει εκκλησιαστικά πρόσωπα στην πράξη, τα δε δεύτερα τα αποδέχεται ευχαρίστως και επανέρχεται σε αυτά ως συνηγορία του διαβόλου. Ρητορική όμως πνεύματος αγίου έχουμε; Ρητορική που να διασκεδάζει την πλάνη και να οδηγεί στην σωτηρία έχουμε; Ας προβληματιστούμε, σπάζοντας την αφωνία.

Σάββατο

Δεκεμβρίου 9η: Σύλληψις Αγίας Άννης



Για τη μητέρα της Θεοτόκου Άννα, δεν αναφέρουν τίποτα σχετικό τα Ευαγγέλια, ούτε τα υπόλοιπα βιβλία της Καινής Διαθήκης. Σύμφωνα όμως με την παράδοση της Εκκλησίας, ο Ιερέας Ματθάν, κάτοικος της Βηθλεέμ, απέκτησε τρεις θυγατέρες: τη Μαρία, τη Σοβή και την Άννα.

Η Μαρία, αφού παντρεύτηκε στη Βηθλεέμ, γέννησε εκεί την Ελισάβετ, τη μητέρα του Ιωάννη του Βαπτιστή.

Η Άννα παντρεύτηκε τον Ιωακείμ από τη Γαλιλαίο. Μετά από πολλά χρόνια ατεκνίας, απέκτησε κόρη, την Παρθένο Μαρία.

Η παράδοση αναφέρει ότι οι γονείς της την αφιέρωσαν στην υπηρεσία του Ναού της Ιερουσαλήμ, σε ηλικία τριών ετών. Αυτοί δε μετά από λίγα χρόνια πέθαναν.

Την Αγία Άννα τιμούσαν από τα αρχαία χρόνια. Το συμπεραίνουμε αυτό από διάφορους Πατέρες της Εκκλησίας, αλλά και από αρχαίους εκκλησιαστικούς ύμνους, που υπάρχουν προς τιμήν της μητέρας της Θεοτόκου. Επίσης, το έτος 550 μ.Χ., ο αυτοκράτωρ Ιουστινιανός, αφιέρωσε ναό στην Κωνσταντινούπολη προς τιμήν της Αγίας Άννας.
Η Θεοτόκος φέρουσα εν αγκάλαις τον Χριστό εικονίζει αυτήν την ίδια την Εκκλησία, η οποία Τον έχει ως κέντρο και κεφαλή και Νυμφίο της. Σήμερα λοιπόν που λύεται η στείρωση της Άννας και καρποφορεί την εκλεκτή πασών των γενεών, προτυπώνεται η δόξα και η καρπογονία της εκκλησίας. Δεν είναι άγονη πια η κολυμβήθρα και πολύτεκνη η συναγωγή. Αλλά αρχίζει και παύει η παλαιά θρησκεία και τα έθνη γεννιούνται μέσω του Χριστού.Τώρα είναι πολλά τα τέκνα της ερήμου και μάλλον πολλά της εχούσης τον άνδρα το πριν. Αυτό το προνόμιο και την χαρά εορτάζοντες σαν τέκνα φωτόμορφα της Εκκλησίας, μεγαλύνουμε την Θεοτόκο και τιμούμε την μνήμη των αγίων γονέων της.

Παρασκευή

Δεκεμβρίου 8η : Παταπίου Οσίου


Ο Όσιος Πατάπιος γεννήθηκε στην Αίγυπτο και από μικρό παιδί είχε «πνεῦμα ἀγάπης καὶ σωφρονισμοῦ» (Β' προς Τιμόθεον, α' 7). Δηλαδή, πνεύμα αγάπης και πνεύμα που σωφρονίζει, ώστε φρόνιμα και συνετά να κυβερνά τον εαυτό του, αποφεύγοντας κάθε ηθική παρεκτροπή, διατηρώντας την αγνότητα, αλλά συγχρόνως παραδειγμάτιζε και τους συνανθρώπους του. Και αυτό το απέδειξε ακόμα περισσότερο, όταν μεγάλωσε.

Αφού διαμοίρασε την κληρονομιά του στους φτωχούς, αποσύρθηκε στην έρημο. Εκεί γέμιζε το χρόνο του με προσευχή, μελέτη και αγαθοεργίες. Σε κάθε κουρασμένο οδοιπόρο που περνούσε από το κελί του, πρόσφερε ανάπαυση και φιλοξενία. Αλλά εκμεταλλευόμενος την ευκαιρία του παρείχε με διάκριση και πνευματικές οδηγίες και συμβουλές, χρήσιμες για τη σωτηρία της ψυχής του. Έτσι, η φήμη του Παταπίου εξαπλώθηκε γρήγορα και κάθε μέρα πολλοί έφθαναν στο κελί του για να ακούσουν από τα χείλη του επωφελή διδασκαλία.

Μετά από καιρό, ο Πατάπιος πήγε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί, θέλοντας να μείνει άγνωστος, εξέλεξε ένα ησυχαστήριο στις Βλαχερνές. Όμως, η ταπεινή και καθαρή ζωή του Παταπίου, τον αξίωσε να θαυματουργεί. Έτσι και πάλι έγινε γνωστός και πέθανε θεραπεύοντας αρρώστους.


Αυτοί οι άγιοι έζησαν στην θεία φυλακή των αισθήσεων. Χωρίς να αποξενωθούν από τον πόνο του κόσμου και τα βάσανα του, πράγμα το οποίο είναι το μόνο που έπαιρναν σοβαρά από τούτον τον κόσμο, έγιναν όμως ξένοι του κόσμου και κάθε αδυναμίας, κακίας και ακαθαρσίας. Έτσι μεταμορφώθηκαν με την χάρη του Θεού σε ζωντανά ιατρεία και θεραπευτήρια ψυχών και σωμάτων. Ο άγιος πλήρωσε την αποστολή του πάνω στην γη, όταν προετοιμάζοντας τον εαυτό του να γίνει δοχείο του Θεού και άξιος της άνω κλήσεως, παράλληλα τον μεταμόρφωσε σε μια ζωντανή και άμεση βοήθεια για τους πάντες. Και αυτή είναι η έκφραση μια τέλειας και ανιδιοτελούς αγάπης.

Πέμπτη

Δεκεμβρίου 7: Αμβροσίου επισκόπου Μεδιολάνων


Σήμερα εορτάζει ο άγιος Αμβρόσιος επίσκοπος Μεδιολάνων(Μιλάνου).

Είναι αυτός ο άγιος πού από κατηχούμενος και δημόσιος αξιωματούχος, αναδείχθηκε αθρόον επίσκοπος με λαϊκή απαίτηση και εντολή, πού σχεδόν ισοδυναμεί με θείο χρίσμα.

Ο ίδιος ασχολήθηκε με την αντιμετώπιση των αρειανών.

Αργότερα, είχε το θάρρος να πετάξει τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο εκτός του ιερού βήματος και να τον επιτιμήσει να επιστρέψει μετανοών με σάκκο και σποδό στην Εκκλησία, πράγμα πού ο αυτοκράτορας έκαμε με υπακοή. 

Αυτό το ιερατικό ήθος σπανίζει σήμερα. 

Συνήθως φοβόμαστε και υπολογίζουμε τους ισχυρούς της γής και σιωπούμε μπροστά στα διάφορα δημόσια εγκλήματα. Και όταν τουλάχιστον δεν σιωπούμε δεν τα εντοπίζουμε δημόσια και ενώπιον τους μήπως και μεταστραφούν. 

Αυτό δεν αποτελεί μόνον δειλία και ίσως συγκατάβαση με την πραγματικότητα πού ποτέ δεν ήταν και δεν είναι ρόδινη, αλλά και ασπλαχνία για την ψυχή τους. 

Γιατί και οι πλούσιοι και οι ισχυροί έχουν ανάγκη μεταστροφής. Και τις περισσότερες φορές είναι κυρίως αυτοί που έχουν.

Αυτή είναι και η διαφορά του προφητικού( ποιμαντικού) ελέγχου με κάθε είδους επανάσταση.

 Η επανάσταση σκοπεύει στην διεκδίκηση και την αντικατάσταση της εξουσίας. Τις περισσότερες φορές από τον ίδιο τον επαναστατημένο ή από τον χειραγωγό όσων επαναστατούν. Ο προφητικός έλεγχος όμως δεν διεκδικεί ούτε την εξουσία, ούτε τον εξουσιασμό. Απλά την μεταστροφή και μετάνοια του αδίκου. Και πάντα με αποκατάσταση των αδικιών πού σημαίνει έμπρακτη μετάνοια.

 Οι πρώτοι ασκούν διεκδίκηση και ανατροπή. Οι δεύτεροι πάσχουν να διασώσουν τον άνθρωπο στο πρόσωπο του εξουσιαστή και την ψυχή του. 

Οι πρώτοι χρησιμοποιούν μάχαιραν αντί μάχαιρας. Οι δεύτεροι βάζουν το κεφαλι τους κάτω από την μάχαιρα προκειμένου να σώσουν ένα άνθρωπο πού αποκτηνώθηκε.

Οι μεν θέλουν να σταυρώσουν. Αλλά οι δε σταυρώνονται


Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2014/12/blog-post_7.html#ixzz50a1ZNYQD

Τετάρτη

Δεκεμβρίου 6η: Νικολάου του εν Μύροις του θαυματουργού





Τον βίο του αγίου διαβάστε εδώ

Αγιος Νικόλαος! Τη ταπεινώση τα υψηλά, τη πτωχεία τα πλούσια!
... γι αυτό απέκτησες με την ταπείνωση τα υψηλά και με την φτώχεια τον αληθινό πλούτο...
Τί σοφά και περιεκτικά λόγια!
Σε δύο φράσεις κρύβεται όλος ο θησαυρός του ορθόδοξου ανθρώπου!
Όλο το ήθος της καθ ημάς ορθόδοξης ρωμηοσύνης και ανατολής!
Υπήρξαν και θα υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Όμως , αλλοίμονο, είναι δυσδιάκριτοι και δυσεύρετοι!
Όπου τους βρείτε , κρατήστε τους! Αν δεν έχουν θαμπωθεί βέβαια τα μάτια σας από την απατηλή του κόσμου λάμψη και ματαία!
Είναι ο αληθινός θησαυρός!
Είναι η απάντηση στην κραυγή ενός κόσμου πού ψυχορραγεί!
Είναι η όαση μέσα στην ποταπή κοινοτυπία και έπαρση!
Είναι το ζητούμενον!
Αναζητήστε τους! Είναι η σωτηρία μας!

Τρίτη

Δεκεμβρίου 5η: Σάββα του ηγιασμένου




Τον βίο του αγίου διαβάστε εδώ:http://www.saint.gr/3154/saint.aspx

H υμνογραφία της ημέρας εγκωμιάζει τον άγιο ως εξής:
Μέτριος ἄκακος πρᾶος, ἁπλοῦς, ἡσύχιος, ὡς χρηματίσας Πάτερ, ὑπὲρ ἄνθρωπον ὄντως, καὶ ἄϋλος ἐν ὕλῃ, οἶκος Θεοῦ, καθωράθης πανάξιος, τὰς ἐξ αὐτοῦ προϊούσας σοι δωρεάς, συμπαθῶς διαπορθμεύων ἡμῖν.

Είναι ο κανών και το πρότυπο του καλού ποιμένα. Η μετριοπάθεια και το συμπαθές και φιλάγαθον μέτρον προς όλους , δίκαιους και αμαρτωλούς, η πραότητα που τον κάνει προσιτό σε όλους και άρα χρήσιμο, η απλότητα η οποία δεν επιτρέπει άλλον έρωτα και μέριμνα πλην την ασχολία με τον Ιησού αποκλειστικά, η ησυχία σαν πνευματικό απόκτημα και πνευματική κατάσταση η οποία τον χαρακτηρίζει και τον ενδύει ολόκληρο με χάρη. Όλα αυτά σε μέτρα ανώτερα από τον κοινόν άνθρωπο και καθίσταται έτσι ο άνθρωπος του Θεού άυλος εν ύλη, άγγελος επί γης και οίκος του Θεού. Γίνεται ένας δίαυλος που μας μεταφέρει τις χάρες και δωρεές του Θεού. Γίνεται ο πορθμέας που μας μεταφέρει από την γη στον παράδεισο,γίνεται ο ακτινοβόλος επίγειος ήλιος από τον οποίο εκπέμπονται οι ακτίνες οι πνευματικές που φωτίζουν και ζεσταίνουν τους γύρω του με φως καθαρτικόν και θερμότητα αγάπης. Αυτός είναι ο άγιος Σάββας και κάθε άγιος ποιμένας και προς αυτόν προσβλέπουν όλοι όσοι τους ενεπιστεύθη ο Κύριος το ποίμνιο, υπερ ου Αυτός προσέφερε τον εαυτό του και εσφάγη. Αυτό το μέτρον και κανόνα ποιμαντικής καλείται να μιμηθεί  κατά μέτρον και χάριν ο καθένας μας.

Δευτέρα

Δεκεμβρίου 4: Βαρβάρας μεγαλομ. και Ιωάννου Δαμασκηνού



Tης αγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας της Πολυάθλου και του οσίου πατέρα μας Ιωάννου του πρεσβυτέρου και Μοναχού(Δαμασκηνού), αύριο.Αηδόνες στην αρχή του χειμώνα, μέλπουν την δόξα της εκκλησίας και του ανθρώπου!

Η Εκκλησία μας εξ ίσου τιμά το μαρτύριο αίματος με την ενάθληση την ασκητική.Και ο Κύριος τους στεφανώνει εξ ίσου!

Η μεν τρωθείσα τω έρωτι του Κυρίου, έδωσε βασιλική πορφύρα το αιμα της , δώρον στον Νυμφίο Βασιλέα.Οδηγήθηκε η σεμνή παρθένος από τον ίδιο τον αιμοσταγή πατέρα της στην σφαγή. "Άλλον Αβραάμ διαβόλου" των ονομάζει ο ποιητής των συναξαριακών στίχων. Αναρωτιέται κανείς πόσοι γονείς σήμερα δεν παίζουν αυτόν τον ελεεινό ρόλο του Αβραάμ διαβόλου, οδηγώντας τα παιδιά τους στην διαφθορά, και στην εύκολη τεχνητή ευμάρεια, αλλά και κάνοντας τά δυστυχισμένα, θυσιάζοντας τα στον Μολώχ του ειδώλου των δικών τους μικρών απαιτήσεων και κοινοτύπων χυδαίων οραματισμών. Και ασφαλώς τα κρατάνε μακρυά από τον Χριστό και κάθε πρότυπο χριστιανισμού και κοινής ανθρωπιάς!


Ο δε στήριξε με δόγματα και ύμνους αγγελικούς την επί γης εκκλησία και εσκήνωσε στην ουράνια βασιλεία αφού εγεώργησε την έρημο με τα δάκρυα της άσκησης και ομολογίας.
Νιώθω ευλογημένος πού προσκύνησα φέτος τον χώρο πού αγίασε, την Μονή του αγίου Σάββα στην έρημο της Ιουδαίας.'Ενας τόπος ακόμα και σήμερα απαράκλητος από τους ανθρώπους, αλλά τόσο ευλογημένος από ασκητικούς αγώνες, πνευματικές εμπειρίες και ανεκλάλητους στεναγμούς μέσα στους αιώνες. Εκεί σε αυτό το άνυδρο τοπίο, ο άγιος συνέγραψε φωτοφόρα τροπάρια και ελπιδοφόρους ύμνους . Τί θάλασσα αγιοπνευματικής ομορφιάς η αιδέσιμη ψυχή του!

Ας έχουμε τις πρεσβείες τους!