Σεπτεμβρίου 30: Ριψιμίας, Γαϊανής και των συν αυταίς

Η Αγία Ριψιμία (ή Ριψίμη) μαρτύρησε στα χρόνια του Διοκλητιανού (284-304 μ.Χ.) και συγκεκριμένα το 292 μ.Χ. Ήταν όμορφη στο σώμα και σεμνή στο ήθος (κατ΄ άλλους και μοναχή). Επειδή δεν δέχτηκε την πρόταση του Διοκλητιανού να γίνει γυναίκα του, κατέφυγε μαζί με την γερόντισσα Γαϊανή, που λέγεται ότι ήταν καθηγουμένη της Ριψιμίας, στην Αρμενία. Ο βασιλιάς όμως της Αρμενίας Τηριδάτης, άκουσε για την ομορφιά της Ριψιμίας και θέλησε και αυτός να την κάνει γυναίκα του. Αλλά η αγνή Ριψιμία αρνήθηκε και έτσι κίνησε την οργή του Τηριδάτη, ο όποιος διέταξε να τη βρουν και να τη συλλάβουν. Οι απεσταλμένοι του τη βρήκαν γύρω από τα μέρη του Αραράτ, όπου κρυβόταν. Εκεί λοιπόν, οι βάρβαροι, της έβγαλαν τα μάτια, κατόπιν έκοψαν τη γλώσσα της και στο τέλος έκοψαν το σώμα της σε μικρά κομμάτια. Έτσι η Αγία Ριψιμία, παρέδωσε την αγνή ψυχή της στον στεφανοδότη Χριστό. Μαζί όμως με τη Ριψιμία, μαρτύρησαν με φρικτά βασανιστήρια και η γερόντισσα Γαΐανή, καθώς και 32 Παρθενομάρτυρες. Τέλος, μαζί με τις Αγίες αυτές μαρτύρησαν και 70 άνδρες, που κρύβονταν σ' εκείνα τα μέρη.

Ενώ συνήθως δίνουμε σημασία στο εσωτερικό κάλλος,ξεχνάμε πολλές φορές ότι και το εξωτερικό είναι δώρο του Θεού στους ανθρώπους. Οι άνθρωποι όμως έχουν διεστραμμένα τα αισθητήρια τους και αντί το κάλλος αυτό να γίνεται αναγωγικό στα πνευματικά μυστήρια και ευκαιρία δοξολογίας του Θεού, γίνεται αφορμή για πάθη όπως η πορνική διάθεση και ο φθόνος. Πόσοι και κυρίως πόσες δεν έπεσαν θύματα του φθόνου και της επιθυμίας των ανθρώπων για την "κατάρα" της ομορφιάς και άκουσαν συκοφαντίες και ρήματα άτοπα από ανθρώπους πού φθόνησαν και κατηγόρησαν αυτό πού δεν μπορούσαν να υποτάξουν.Οι άγιοι και μάλιστα οι αφοσιωμένοι στην άσκηση είδαν φιλοσοφικά το θέμα και καλλιέργησαν περισσότερο το εσωτερικό κάλλος, γνωρίζοντας πώς το εξωτερικό είναι μάταιο και φθαρτό και μαραίνεται ταχύ. Ό,τι είναι πνεύμα πνευματικά σκέφτεται και ό,τι είναι σάρκα(σαρκικό φρόνημα" σαρκικά, έως την μεγάλη κρίση του Θεού.

Σεπτεμβρίου 29: Κυριακού αναχωρητού οσ.

+ Oύτος είχε, πατρίδα μεν την Kόρινθον, γονείς δε, Iωάννην τον Πρεσβύτερον της εν Kορίνθω Eκκλησίας, και Eυδοξίαν καλουμένους, κατά τους χρόνους Θεοδοσίου του μικρού, εν έτει υη΄ [408]. Eίχε δε ούτος και θείον από τον πατέρα του, Πέτρον τον Eπίσκοπον της Kορίνθου, από τον οποίον έγινεν Aναγνώστης. Kυριευθείς δε από πόθον Θεού, πηγαίνει εις τα Iεροσόλυμα. Kαι προσελθών εις τον Mέγαν Eυθύμιον, μετά χαράς εδέχθη από αυτόν, και κείρεται παρ’ αυτού τας τρίχας της κεφαλής. Ήτοι γίνεται Mοναχός, δεκαοκτώ χρόνων ην κατά την ηλικίαν. Eπειδή δε ήτον αγένειος, διά τούτο εστάλθη παρά του Aγίου Eυθυμίου προς τον εν Aγίοις Γεράσιμον. Aφ’ ου δηλαδή απέθανεν ο μακάριος Θεόκτιστος. Yπηρέτει λοιπόν προθύμως ο θείος Kυριακός εις όλα τα προστάγματα του μεγάλου Γερασίμου, τόσον, ώστε οπού και αυτός ο Γεράσιμος αρεσκόμενος και επαινών την αυτού σκληράν ζωήν, έπερνεν αυτόν μαζί του εις την έρημον του Pουβά, όταν επήγαινεν εκεί κατά τον καιρόν της νηστείας της μεγάλης τεσσαρακοστής.
     Aφ’ ου δε απέθανεν ο Άγιος Γεράσιμος, επήγεν εις την Λαύραν του μεγάλου Eυθυμίου, και ησύχαζεν. Aπό εκεί δε επήγεν εις την Λαύραν του Xαρίτωνος, την καλουμένην του Σουκά. Kαι εκεί διακονήσας επιμελώς, ηξιώθη του της ιερωσύνης χαρίσματος. Eις τους χρόνους δε εκείνους, κατά τους οποίους διέτριψεν εις την Λαύραν του Σουκά, δεν ωργίσθη ποτέ ο τρισόλβιος, αλλ’ ούτε έφαγέ ποτε την ημέραν, αλλά την νύκτα. Όταν δε έγινε χρόνων εβδομηκονταεπτά, τότε ανεχώρησεν εις την έρημον την καλουμένην του Nατουφά. Kαι έζη με μόνας τας εκεί ευρισκομένας σκυλλοκρομμύδας. Aπό τας οποίας ταύτας φαγών κρυφίως μίαν φοράν ο μαθητής του, εβλάβη και έγινεν ωσάν νεκρός. O δε Άγιος διά προσευχής του ανέστησεν αυτόν. Aλλά και ένα νέον πάσχοντα από δαιμόνιον, ηλευθέρωσεν.
     Aπό εκεί δε πάλιν αναχωρήσας διά την των πολλών σύγχυσιν, επήγεν εις ένα τόπον άβατον, ονομαζόμενον Σουσακείμ, ώντας τότε χρόνων εννενήκοντα εννέα. Όπου είχεν ο αοίδιμος και ένα λέοντα, οπού υπηρέτει αυτόν, και εφύλαττε τα λάχανα. Eπειδή δε μίαν φοράν εξηραίνοντο από ανομβρίαν τα λάχανά του, και ο Άγιος είχε δίψαν, ω του θαύματος! ήλθε διά προσευχής του άνωθεν νέφαλον και έβρεξεν. Όθεν εγέμωσαν αι στάμναι και τα κοιλώματα των πετρών. Eπειδή δε οι Πατέρες της του Σουκά Λαύρας ελθόντες, παρεκάλεσαν αυτόν πολλά διά να υπάγη να ησυχάση εις το του Aγίου Xαρίτωνος σπήλαιον, διά τούτο υπήκουσεν εις τας τούτων δεήσεις ο Όσιος, και επήγεν εκεί και ησύχασεν. Όθεν ο θαυμάσιος Kύριλλος, ο τους Bίους συγγράψας των μεγάλων Oσίων Eυθυμίου, και Σάββα, αυτός λέγω συχνά πηγαίνωντας εκεί προς τον Όσιον Kυριακόν, έμαθε παρ’ αυτού καταλεπτώς τα των ανωτέρω Oσίων κατορθώματα, και διά τούτο επεχείρησε, και έγραψε τους βίους αυτών. Έζησε λοιπόν ο μέγας ούτος Kυριακός εκατόν επτά χρόνους. Kαι μέχρι τέλους δεν εσυγκατέβη από την συνήθη του άσκησιν. Ήτον δε ο Άγιος ούτος πράος, ευκολοπλησίαστος, προλέγων τα μέλλοντα εκ θείας αποκαλύψεως. Ήτον μεγαλόσωμος, έχων και κάποιαν ωραιότητα και φυσικήν χάριν. Kαι έσωζεν όλα τα μέλη του σώματος υγιά χωρίς καμμίαν βλάβην την από του γηρατείου προξενουμένην. Aσθενήσας δε ολίγον, ούτω παρέδωκε την ψυχήν του εις τον ποθούμενον Kύριον. 

Αυτός ο άγιος Κυριακός ήταν κατά το συναξάρι πράος και ευκολοπλησίαστος. Είναι σπάνια αρετή για έναν ποιμένα πιά να είναι πράος και ευκολοπλησίαστος μέσα στους τόσους σκανδαλισμούς και στις τόσες επιθέσεις του κόσμου.Συνήθως,όλα αυτά μας κάνουν δύσπιστούς και δυσπρόσιτους. Υπάρχει όμως μια διαφορά, πώς αυτοί οι άγιοι υπήρξαν "σκιλλοβόροι" δηλαδή εγκρατείς στον μέγιστο βαθμό. Αυτή η εγκράτεια και η ολιγάρκεια και η πτωχεία τους έκανε ταπεινούς, αλλά και ταπείνωσε κάθε φόβο και κάθε σκίρτημα και αίσθημα οργής προς τους ανθρώπους. Τους έφτασε στο σημείο όλους να τους βλέπουν το ίδιο και να μένουν απαθείς στις προσβολές και να κατανοούν τον άνθρωπο και την αδυναμία του. Όσο ζείς εγκλωβισμένος στα παλάτια των βασιλέων, ενδεδυμένος την βύσσον και την πορφύραν, όχι κατ ανάγκην κυριολεκτικά, αλλά στον πνευματικό σου βίο, τόσο πιό πολύ απομακρύνεσαι από τους ανθρώπους είτε από περιφρόνηση, είτε επειδή φοβάσαι την σύγκριση και τον έλεγχο. Μόνο η ταπείνωση μας φέρνει πιό κοντά.

28 Σεπτεμβρίου: Μνήμη Βαρούχ του δικαίου και προφήτου

Φιλαλήθης και θαρραλέος ο Βαρούχ (δηλαδή «ευλογημένος»), έζησε τον 7ο αιώνα π.Χ. Ήταν γιος του Νηρίου και υπήρξε αφοσιωμένος ακόλουθος και γραμματέας του προφήτη Ιερεμία.
Όταν ήταν φυλακισμένος ο Ιερεμίας, ο Βαρούχ έγραψε με υπαγόρευσή του προφητείες, με την εντολή να τις αναγνώσει στο λαό σε ήμερα νηστείας. Αλλά ο βασιλιάς Ιωακείμ, όταν το πληροφορήθηκε, αντί να επωφεληθεί από τις νουθεσίες του προφήτη, έριξε το βιβλίο του στη φωτιά. Οι προφητείες όμως εκείνες, γράφηκαν και πάλι. Ο Βαρούχ υπέστη και φυλάκιση, διότι οι Ιουδαίοι τον μισούσαν για τη φιλαλήθη και θαρραλέα του γλώσσα. Τον κατηγορούσαν μάλιστα, ότι αυτός παρακινούσε εναντίον τους τον προφήτη Ιερεμία. Όταν οι Ιουδαίοι κατέφυγαν φοβισμένοι στην Αίγυπτο για τη στάση τους κατά του βασιλιά της Βαβυλώνας, μαζί με τον Ιερεμία πήγε εκεί και ο Βαρούχ.
Ραβινιστική παράδοση αναφέρει, ότι αυτός μετά το θάνατο του Ιερεμία επανήλθε στη Βαβυλώνα.
Ο Βαρούχ στο ομώνυμό του βιβλίο μέσα στην Αγία Γραφή, προλέγει καθαρά για την ενανθρώπηση του Κυρίου Ιησού Χριστού.

Στο πρόσωπο του δικαίου Βαρούχ βλέπουμε έναν άγιο μεγάλο να κρύβεται από ταπείνωση πάντα στην σκιά ενός μεγαλύτερου. Να μην διεκδικεί προβολή και αξία, αλλά να υπακούει σε αυτό πού του τάχτηκε από τον Θεό.Γιατί κατ εξοχήν προφήτης είναι αυτός πού οδηγείται από το άγιο Πνεύμα, από το θείο θέλημα και μπήκε στον ζυγό του ευαγγελίου, θυσιάζοντας τον εαυτό του. Τέτοιοι άνθρωποι δεν είναι συμβατοί με το περιβάλλον, στο οποίο δεσπόζει ο εγωκεντρισμός και η εμπάθεια και ο αγώνας για προσωπική καταξίωση και επιβολή, γι αυτό διώκονται. "Αν ήταν από τον κόσμο ο κόσμος θα τους δέχοταν, αλλά τώρα δεν είναι από τον κόσμο, γι αυτό και ο κόσμος δεν τους δέχτηκε", όπως ακριβώς και τον Κύριο τους.

Σεπτεμβρίου 26: Μετάσταση του αγίου Ιωάννου του Θεολόγου

Για τον βίο και τις περιόδους του αποστόλου δείτε εδώ


Η Εκκλησία μας έδωσε επίσημα τον τίτλο "Παρθένος" μόνο σε δύο πρόσωπα: στην Θεοτόκο Μαρία και τον θεολόγο Ιωάννη.Παρθένος σημαίνει αυτόν πού είναι "παρά τω Θεώ", δίπλα στον Θεό, τον αφοσιωμένο, τον αφιερωμένο, αυτόν πού διαφέρει και μένει ανέγγιχτος από τον κόσμο.Παρθενία είναι το ιδίωμα του Θεού και των αγγέλων.Δεν είναι η απλή αποχή από τα σαρκικά, αλλά μια ζωή έτσι βιωμένη "ίνα αρέση τω Κυρίω".

Από μικρό παιδί είχε μέσα του θερμή την αγάπη και τον ζήλο για τα θεία. Τον τραβούσε ο Θεός, μιλούσε μέσα του η θεία αγάπη και αφιέρωση. Η οικογένεια του ήταν πολύ εύπορη και διακεκριμένη ακόμα και στα Ιεροσόλυμα.Αυτός όμως νεαρός ακόμα, άφηνε όνομα και περιουσία πίσω και έτρεχε με δίψα δίπλα στον Βαπτιστή Ιωάννη για να γνωρίσει τα του Θεού, γενόμενος υποτακτικός σε μέγα γέροντα τον Πρόδρομο. Και αργότερα όταν ο δάσκαλος του υπέδειξε τον Ιησού της Ναζαρέτ ως Αμνό του Θεού, Ερχόμενον εις τον κόσμον, έτρεξε με χαρά επειδή βρήκε το ποθούμενο της ζωής και των ονείρων του. Ήταν τόσο αφοσιωμένος και αγαπούσε τον Χριστό πού έγινε ο αγαπημένος του μαθητής και ονομάστηκε για την θέρμη του γιός της βροντής. Σε αυτόν ανατέθηκε η μέριμνα της Παρθένου, γιατί αυτός ήταν αγνότερος όλων, τόσο πολύ πού αν και ο νεότερος έμεινε κοντα στον Χριστό μέχρι και τον Σταυρό.

Είναι κάποιες ψυχές τελικά πού λες πώς δεν επιλέγουν απλώς την αγαθή μερίδα, αλλά είναι ήδη προωρισμένες και πλασμένες για Αυτήν.

Σε αυτόν αποκαλύφθηκαν τα υψηλά μυστήρια και τα απόκρυφα της θεολογίας. "Θεολόγος είναι αυτός πού ανέπεσε στο στήθος του Ιησού και άκουσε έναν έναν τους χτύπους της καρδιάς Του", λένε οι άγιοι γέροντες,αναφερόμενοι προφανέστατα στον Ιωάννη και όποιον ζήλωσε τον Ιωάννη κατά τα μέτρα εκάστου.

Ο Ιωάννης και το ευαγγέλιο του, έχουν ως σύμβολο τον υψιπέτη αετό. Αυτόν πού απομακρύνεται από τα γήινα και συνομιλεί πάντα με τα ουράνια.

Ο επιστήθιος φίλος του Θεανθρώπου, αυτός πού έπεσε στο στήθος Του και εγκόλπωσε ως επιστήθιος όλον τον Χριστόν,υπήρξε μια μοναδική καρδιά επί γης.
Ο αρχηγός της θεολογίας και μαθητής της αγάπης.

Σεπτεμβρίου 24: Κόπριος οσίου

O όσιος Κόπρις ήταν σύγχρονος του αγίου Θεοδοσίου. Ονομάστηκε έτσι γιατί η μητέρα του τον γέννησε διωκόμενη σε ένα σωρό κοπριάς έξω από ένα μοναστήρι. Οι μοναχοί τον δέχτηκαν και του έδωσαν αυτό το όνομα, το οποίο ο ίδιος αργότερα το αξιοποίησε για να καλλιεργήσει και να αποκτήσει μεγάλη ταπείνωση.Ήταν πάντα πρόθυμος να υπηρετεί τους άλλους πάρα πολύ ταπεινά και διακρινόταν για την σωφροσύνη του. Συνήθιζε να λέει πώς οφείλει να είναι ταπεινός μια και ήταν παιδί γεννημένο μέσα στην κοπριά. 

Εφτασε σε τέτοια μέτρα πού και τα θηρία υπέτασσε. Κάποτε μια αρκούδα ρήμαζε τα μαρούλια του κήπου. Εκείνος τότε την έπιασε από το αυτί, την έβγαλε έξω από το μοναστήρι και την επιτίμησε.

Κάποια άλλη φορά μια άλλη αρκούδα πλήγωσε το γάιδαρο της μονής. Τότε την έζωσε με το σαμάρι του γαιδάρου και την υποχρέωσε να κάνει την εργασία του φορτώματος έως να γιάνει ο γάιδαρος και μετά πάλι την απέλυσε.

 Στον άγιο αποδίδεται το εξής ρήμα. Όταν κάποιοι μοναχοί έριζαν για την γενεαλογία του Μελχισεδέκ εκείνος παρατήρησε πώς δεν αρμόζει σε μοναχούς να ασχολούνται με θέματα λεπτολογίας και έριδας και μάχας νομικάς κατά τον απόστολο. Είχε κατανοήσει σε μεγάλο βαθμό τί είναι πραγματικά σπουδαίο και τί μάταιο. Μέχρι τα βαθιά του γεράματα διακονούσε με προθυμία και χαρά όλους τους αδελφούς.Έλαβε και μήνυμα από τον κεκοιμημένο άγιο Θεοδόσιο για την έξοδο του από αυτή την ζωή και αφού ασθένησε λίγο ,ασπάστηκε τους αδελφούς και κοιμήθηκε μέσα σε λάμψη.

Ήταν ένα δώρο του Θεού στους ανθρώπους, ένα παράδειγμα ζωντανό ταπεινοφροσύνης, γι αυτό και δίκαια κατατάχτηκε σε αυτούς τους δικαίους πού κράτησαν ως το τέλος της ζωής τους την χαρά της μακάριας νηπιότητας στο πνεύμα, αλλά και την γεροντική σοφία στον νου.

Σεπτεμβρίου 23: Σύλληψις του Τιμίου Προδρόμου

Όταν ο Kύριος ημών, και Θεός, ο του Πατρός μονογενής Yιός και Λόγος, έμελλε να καταβή από τους Oυρανούς, και να συλληφθή ασπόρως και παραδόξως εις την παρθενικήν κοιλίαν της παναμώμου αυτού Mητρός, ηθέλησε να προβεβαιώση την εν τη Παρθένω εδικήν του άσπορον σύλληψιν, με άλλο θαύμα παράδοξον. Tούτου χάριν προτίτερα από μήνας έξ της εδικής του συλλήψεως, εμήνυσε διά του Aρχαγγέλου Γαβριήλ εις τον προφήτην και αρχιερέα Ζαχαρίαν, όστις ευρίσκετο τότε εις τον Nαόν και εθυμία, και υπέρ του λαού επροσεύχετο, εμήνυσε λέγω εις αυτόν την παράδοξον σύλληψιν του εδικού του Προδρόμου. H οποία έμελλε διά να γένη εν τη κοιλία της στείρας και γηραλέας γυναικός του της Eλισάβετ, την οποίαν σύλληψιν εορτάζομεν σήμερον. O δε Ζαχαρίας, επειδή δεν επίστευσεν εις την παρ’ ελπίδα ταύτην αγγελίαν του Aρχαγγέλου Γαβριήλ, διά τούτο κατεδικάσθη με την αφωνίαν και σιωπήν, έως οπού να ιδή διά των έργων γενόμενον το αρχαγγελικόν μήνυμα( αγ.Νικόδημος)

Η σεβάσμια αυτή εορτή του Τιμίου Προδρόμου σηματοδοτεί εκκλησιαστικώς την έναρξη του φθινοπώρου. Εξαρτάται δε και αυτή όπως τα γενέθλια του κατά τον μήνα Ιούνιο, από τον εορταστικό κύκλο των χριστουγέννων. Έπρεπε δηλαδή να προηγηθεί η φωνή η προδρομική του Λόγου από τον Μεσσία Χριστό, κατά το σχέδιο της οικονομίας του Θεού. 

Το φθινόπωρον είναι καιρός της συγκομιδής. Ήλθε λοιπόν ο καιρός οι δίκαιοι Ζαχαρίας και Ελισάβετ να απολαύσουν τους πνευματικούς καρπούς των δακρύων και της ενάρετης ζωής τους, οι οποίοι είναι προφητεία, αγαλλίαση, δικαίωση και φυσικά η τεκνογονία του μεγαλυτέρου των προφητών.Είναι και ο καιρός της σποράς. Ετοιμάζεται λοιπόν ο προφήτης πού θα σπείρει το θείο φυτό του ευαγγελίου και ο φιλότιμος εργάτης του θείου αμπελώνος.Είναι και η αρχή του έτους πού φανερώνει μυστικώς την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης την εισαγωγή στο μυστήριο του Χριστού και της βασιλείας Του. Προλάμπει λοιπόν ο τελευταίος των προφητών και αυτός πού συνδέει με την σύλληψη του τους δύο κόσμους του Θεού. Είναι και ο καιρός της ισημερίας πού σημαίνει δικαιοσύνη. Συνελήφθη λοιπόν ο διδάσκαλος της δικαιοσύνης και το μέτρον των αρετών. Είναι και ο δρόμος προς το ηλιοστάσιο του χειμώνος.Ανάβει λοιπόν ο λύχνος ο προδρομικός πού θα φωτίσει νοερώς τον δρόμο για να βρούμε την μεγάλη Ανατολή του Ηλίου.

Ίσταται λοιπόν ο θείος Πρόδρομος ως κλειδούχος των εποχών και του χρόνου,ως θυρωρός των φρικτών μυστηρίων, ως εισηγητής στην απ αιώνος αποκάλυψη και φανέρωση και μας δείχνει με την σύλληψη του,για ακόμα μια φορά, την θεοφάνεια του Αμνού του Θεού.

Στον οποίο ανήκει η δόξα και το κράτος και η βασιλεία στους αιώνες των αιώνων.Αμην

Σεπτεμβρίου 22: Φωκά του κηπουρού

Ο άγιος Φωκάς ήταν από την Σινώπη. Η μόνη του περιουσία ήταν ο κήπος του τον οποίο καλλιεργούσε παράλληλα με την ψυχή του με την μελέτη ιερών βιβλίων. Από τα προϊόντα του κήπου του συνήθιζε να κάνει ελεημοσύνες, αλλά και να μιλά και να ευαγγελίζεται τον Χριστό σε όλους όσους ωφελούνταν από αυτόν. Για την αποστολική του δράση θέλησαν οι αρχές να τον συλλάβουν και να τον σκοτώσουν. Έστειλαν λοιπόν στρατιώτες στην Σινώπη να βρούν τον κηπουρό Φωκά και να εκτελέσουν την διαταγή. Αυτός χωρίς να τους αποκαλυφθεί τους φιλοξένησε πλουσιοπάροχα, όπως έκανε με όλους τους ξένους και ξυπνώντας το πρωΐ σηκώθηκε και άρχισε να ετοιμάζει τον τάφο του.Όταν οι δήμιοι κατάλαβαν πώς ο οικοδεσπότης τους ήταν ο ίδιος ο Φωκάς με δάκρυα στα μάτια τον παρακαλούσαν να μην τους επιτρέψει να τον βλάψουν για την φιλοξενία και την αγάπη του. Εκείνος όμως καταλαβαίνοντας πώς ήταν θέμα ζωής και θανάτου κάθε παρακοή γι αυτούς, τους έπεισε να τον θανατώσουν. Έτσι τον αποκεφάλισαν και οι χριστιανοί έκτισαν Μαρτύριο δηλαδή εκκλησία στον τόπο πού θανατώθηκε.


Όταν κινδύνευσε η πατρίδα του, η Σινώπη, από πείνα χάρις στην προστασία του Αγίου βρέθηκε σιτάρι. Φανερώθηκε αρκετές φορές και σε ναύτες που κινδύνευαν να καταποντισθούν στο πέλαγος και τους έσωσε από πνιγμό. Άλλοτε πάλι φάνηκε νύχτα και ξύπνησε τον πηδαλιούχο λέγοντας του να είναι έτοιμος, γιατί θα ξεσπάση τρικυμία. Άλλες φορές τον έβλεπαν οι ναύτες σε μεγάλες θαλασσοταραχές να βοηθά πότε στα σχοινιά, πότε στα πανιά ή άλλοτε να προστατεύει το πλοίο, για να μην πέσει σε ξέρα ή σε βρόχους.

Έτσι γεννήθηκε στους ναύτες η συνήθεια να έχουν τον Άγιο Φωκά ομοτράπεζο. Όταν, λοιπόν καθόντουσαν στο τραπέζι αγόραζε ένας από τους ναύτες το μερίδιο του Αγίου, την άλλη ημέρα το αγόραζε άλλος και έτσι συγκέντρωναν χρήματα, τα οποία, όταν έφθανε το πλοίο στον προορισμό του τα μοίραζαν στους φτωχούς.

Αλλά και οι θεραπείες που έκανε ο Άγιος είναι πολλές. Σ' άλλους παρουσιάζονταν στον ύπνο, σ' άλλους ενεργούσε αόρατα.

Έτσι ο ασήμαντος και ταπεινός κηπουρός Φωκάς αξιώθηκε λόγω της αρετής του να θαυματουργεί και να τιμάται από τους Χριστιανούς. Με αυτόν τον τρόπο φαίνεται πώς ένας και μόνο άνθρωπος μπορεί να αλλάξει τον μικρό του κόσμο γύρω του και να οδηγήσει τους πάντες στο καλό και στον Χριστό.
Ο άγιος Φωκάς υπήρξε ο προστάτης των θαλασσινών και ναυτικών, προτού αναλάβει την προστασία αυτή στην ορθόδοξη συνείδηση ο άγιος Νικόλαος.

Σεπτεμβρίου 20: Ευσταθίου μεγαλομ. και των συν αυτώ

+ Oύτος ο μεγαλομάρτυς του Xριστού Eυστάθιος, ήτον στρατηλάτης εν τη Pώμη περιφανέστατος, κατά τους χρόνους Tραϊανού του βασιλέως, εν έτει ρ΄ [100], εγνωρίζετο δε ο πλέον περιβόητος από τους άλλους κατά την αρετήν, και κατά τους τρόπους και γνώμην, και κατά την προς τους πτωχούς ελεημοσύνην τε και συμπάθειαν. Eκαλείτο δε πρότερον, αυτός μεν, Πλακίδας· η δε γυνή αυτού, Tατιανή. Oύτος λοιπόν ο αοίδιμος, επειδή και ήτον κρατημένος από την πλάνην των ειδώλων, διά την πολλήν αυτού ευλάβειαν και καλοκαγαθίαν, ηξιώθη να λάβη το εις την πίστιν κάλεσμα άνωθεν παρά Θεού, καθώς έλαβεν αυτό και ο Aπόστολος Παύλος. Διότι μίαν φοράν, εις καιρόν οπού αυτός εκυνήγα και εδίωκεν ένα μεγάλον ελάφι, και ήτον κοντά διά να πλησιάση εις αυτό, ω του θαύματος! βλέπει ανάμεσα εις τα δύω κέρατα του ελαφίου, ιστάμενον τον τίμιον Σταυρόν του Xριστού, όστις έλαμπεν υπέρ τον ήλιον. Kαι μεταξύ, βλέπει και τον δι’ ημάς σταυρωθέντα Xριστόν. Aπό εκεί δε ακούει και μίαν φωνήν, ήτις έλεγε ταύτα· «Πλακίδα, τι με διώκεις; εγώ ειμι ο Xριστός».
Kαι λοιπόν διδάσκεται την ευσέβειαν παρά του Xριστού ο μακάριος, και βαπτίζεται με όλον τον οίκον του. Kαι αυτός μεν αντί Πλακίδας, μετωνομάσθη Eυστάθιος. H δε γυνή αυτού αντί Tατιανή, μετωνομάσθη Θεοπίστη. Oι δε υιοί αυτού, ο μεν ένας, μετωνομάσθη Aγάπιος, ο δε άλλος, Θεόπιστος.
Mετά ταύτα διδάσκεται από τον φανέντα Xριστόν, τους κατά δοκιμήν πειρασμούς, οπού έμελλε να πάθη, ως ο Iώβ. Kαι ότι έμελλε να παραδοθή εις τον πειράζοντα δαίμονα. Kαι λοιπόν ευθύς στερηθείς από όλα, όσα είχεν, ανεχώρησεν από την πατρίδα του μαζί με την γυναίκα και τέκνα του. Kαι την μεν γυναίκα του, υστερήθη εν τω ταξειδίω από τον καραβοκύριον, βάρβαρον όντα και άγριον άνθρωπον. Tα δε δύω του παιδία, άρπαξαν δύω θηρία, όταν επέρνα τον ποταμόν. Aγκαλά και η γυνή και τα τέκνα του εφυλάχθησαν αβλαβή από την θείαν Πρόνοιαν. O δε Άγιος Eυστάθιος έμεινεν εις το εξής δουλεύων με μισθόν, και εργατικόν βίον ζων, ο πρώην πλούσιος και αξιωματικός. Kαι ταύτην την συμφοράν υπέφερε γενναίως ο αδαμάντινος, όχι εις ολίγου καιρού διάστημα¹.
Eπειδή δε έτυχε να έλθουν βάρβαροι εναντίον εις την γην των Pωμαίων, και εζητείτο εκείνος οπού έμεινε να βοηθήση εις τοιούτον βαρβαρικόν πόλεμον, διά τούτο ήλθεν εις την ενθύμησιν του βασιλέως ο γενναίος Eυστάθιος διά τας παλαιάς ανδραγαθίας και νίκας του. Kαι λοιπόν ευθύς έγινεν έρευνα εις κάθε μέρος του κόσμου, και μόλις ανεγνωρίσθη ο καλός Eυστάθιος εις τους βασιλικούς ανθρώπους οπού τον εζήτουν. Tους οποίους εξέπληξε διά την ελεεινήν θεωρίαν, και πτωχικήν κατάστασιν εις την οποίαν ευρίσκετο. Όθεν πηγαίνωντας εις τον βασιλέα, και μεγαλοπρεπώς από αυτόν τιμηθείς, ανεβιβάσθη πάλιν εις το πρότερόν του αξίωμα. Kαι σταλθείς εναντίον των βαρβάρων, τούτους κατά κράτος ενίκησεν. Eπαναγυρίζωντας δε εις την Pώμην εκ του πολέμου, κατ’ οικονομίαν του ευμηχάνου Θεού, ευρήκε την γυναίκα και τέκνα του, και με αυτά ανεγνωρίσθη. Όθεν εμεγαλύνθη ο Θεός παρά πάντων διά το τοιούτον παράδοξον, οπού εις αυτόν οικονόμησεν.
Eπιστρέψας δε εις Pώμην μετά της γυναικός και τέκνων του, ευρήκε βασιλέα τον Aδριανόν, εν έτει ριζ΄ [117], και αφ’ ου έλαβε δωρεάς μεγάλας διά την νίκην οπού έκαμε, παρακινείται από αυτόν να θυσιάση και εις τους θεούς, διά ευχαριστίαν της νίκης. O δε Άγιος έλεγεν, ότι την νίκην ταύτην έκαμε με την δύναμιν του Xριστού, και όχι με την δύναμιν των θεών. Όθεν εκίνησε τον τύραννον εις θυμόν. Kαι πρώτον μεν, υστερείται το αξίωμα του στρατηλάτου. Έπειτα δε, δίδεται τροφή εις άγρια λεοντάρια, ομού με την γυναίκα και τέκνα του. Kαι επειδή εφυλάχθησαν και οι τέσσαρες αβλαβείς εκ των θηρίων, διά τούτο βάνονται όλοι ομού μέσα εις ένα βόδι χάλκινον πεπυρακτωμένον. Kαι έτζι, αι μεν ιεραί ψυχαί αυτών, παρεδόθησαν εις χείρας Θεού, τα δε άγια αυτών σώματα, διαφυλαχθέντα αβλαβή εκ του πυρός με όλην την τελειότητα, τον μεν λαόν των απίστων παρεκίνησαν εις έκπληξιν, και πίστιν την του Xριστού. Tους δε Xριστιανούς επαρακίνησαν εις το να δοξάζουν τον Άγιον Θεόν. Oι οποίοι πέρνοντες αυτά, ευλαβώς και πολυτελώς ενταφίασαν². (Tον κατά πλάτος Bίον του Aγίου Eυσταθίου όρα εις τον Δαμασκηνόν.)


ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Όντως εις τούτον τον Άγιον αρμόζει εκείνο το απόφθεγμα οπού γράφει ο θείος Xρυσόστομος· «Tην μεγάλην και φιλόσοφον ψυχήν, ουδέν των εν τω παρόντι βίω λυπηρών δύναται δακείν. Oυκ έχθραι, ου κατηγορίαι, ου διαβολαί, ου κίνδυνοι, ουκ επιβουλαί. Ώσπερ γαρ εις μεγάλην τινά ακρώρειαν καταφυγούσα, άληπτος πάσίν εστι τοις κάτωθεν ανιούσιν από της γης» (ομιλία γ΄ εις την προς Φιλιππησίους). Kαι πάλιν λέγει ο αυτός· «Tον γαρ Xριστιανόν και εν τούτω των απίστων διαφέρειν χρη, εν τω φέρειν γενναίως άπαντα. Kαι τη των μελλόντων ελπίδι πτερούμενον, ανώτερον είναι της των ανθρωπίνων κακών προσβολής» (Aνδριάντ. β΄).

2. Σημείωσαι, ότι τον ελληνικόν Bίον του Aγίου Eυσταθίου συνέγραψεν ο Mεταφραστής, ου η αρχή· «Tραϊανού τα Pωμαίων σκήπτρα διέποντος». (Σώζεται εν τη Mεγίστη Λαύρα, εν τη Iερά Mονή των Iβήρων και εν άλλαις.)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Στην σχέση μας με τον Θεό συνήθως βάζουμε από εγωϊσμό τους δικούς μας όρους. Θέλουμε να γίνετε το δικό μας και ο Θεός να υπηρετεί τους δικούς μας στόχους και επιθυμίες. Με αυτόν τον τρόπο δεν Τον αφήνουμε να ενεργήσει στην ζωή μας κατά τον δικό του τρόπο και αδικούμαστε. Οι άγιοι παραιτήθηκαν από κάθε δικαίωμα εναντίον του Θεού και δέχτηκαν το σχέδιο Του. Μέσα από τις δοκιμασίες βρήκαν την σοφία και την πίστη και με την υπομονή τους στερέωσαν την ομολογία τους. Σχέση με τον Θεό ευδοκιμεί όταν υπάρχει πλήρης και συνειδητή εμπιστοσύνη(πίστη) Πραγματικά μακάριος άνθρωπος είναι αυτός πού έχει συνειδητοποιήσει πλήρως την σχέση του κτιστού- ακτίστου. Την πλήρη εξάρτηση και την εναπόθεση κάθε ελευθερίας στον Θεό και Πλάστη του.

Σεπτεμβρίου 18: Αριάδνης μάρτυρος

Η Αγία Αριάδνη έζησε στα χρόνια των βασιλέων Αδριανού και Αντωνίνου (117 - 139 μ.Χ.), και έγινε χριστιανή στη πόλη των Προμισέων (ή Πρυμνησού) στο θέμα της Φρυγίας Σαλουταρίας. Όταν το πληροφορήθηκε ο αφέντης της Τέρτυλος, ένας από τους ισχυρότερους πρόκριτους της πόλης, την πίεζε να επανέλθει στην ειδωλολατρία. Εκείνη όμως επέμενε στην χριστιανική ομολογία της, και στάθηκε αδύνατο να την πείσουν να θυσιάσει στα είδωλα, κατά την ήμερα μάλιστα που γιόρταζε τα γενέθλιά του ο γιος του κυρίου της. Τότε την έδειραν σκληρά και τη βασάνισαν για πολύ, αφού έγδαραν τις σάρκες της με σιδερένια νύχια.

Για να αποφύγει περισσότερες πιέσεις, εγκατέλειψε το σπίτι του κυρίου της. Και ενώ την καταδίωκαν, έπεσε σε γκρεμό όπου και βρήκε τον θάνατο. Άλλες Συναξαριστικές πηγές, αναφέρουν ότι η ίδια η μάρτυς, παρεκάλεσε τον Θεό να ανοίξει μία πέτρα και να την δεχθή στην ρωγμή της. Εκεί μέσα η Αριάδνη ευχαριστώντας τον Θεό παρέδωσε το πνεύμα της. Τους διώκτες της θανάτωσαν με δόρατα άγγελοι Κυρίου. 

Στην παράδοση των αγίων μας, βλέπουμε πολλούς αγίους να επιλέγουν την αυτοκτονία μάλλον, παρά να πέσουν στα χέρια των διωκτών και να μιάνουν ή την αγνότητα ή την ομολογία τους. Και αν αυτό, δεδομένης της διδασκαλίας της εκκλησίας μας περί αυτοχειρίας, αποτελεί σκάνδαλο,πρέπει να επισημάνουμε πώς άλλη η κρίση των ανθρώπων και άλλη η του Θεού. Ένας μάρτυρας αξιώνεται το μαρτύριο όταν πλέον έχει προηγηθεί μια ολοκληρωμένη διαδικασία προετοιμασίας και άσκησης ή αν αξιωθεί λόγω αγαθής προαίρεσης τον φωτισμό και την κλήση του Θεού. Λοιπόν η κάθε πράξη και απόφαση του διαφέρουν κατά πολύ από τις κοινές ανθρώπινες. Γιατί εδώ έχουμε έντονο το στοιχείο της αυτοθυσίας, της ιδιαιτερότητας, της θερμής αγάπης. Δεν είναι αυτή η πράξη τους αποτέλεσμα δειλίας, απελπισίας, παραφροσύνης, υπερηφάνειας ή δολοφονικού κυνισμού και απιστίας. Από τον γκρεμό στην αγκαλιά όχι του θανάτου, αλλά του Θεού για να μην προδώσει. Αυτό γίνεται κατανοητό μόνο με την βαθιά εξοικείωση μας στον ορθόδοξο τρόπο ζωής και σκέψης.

Σεπτεμβρίου 17: Λουκίας και του μάρτυρος Γερμινιανού

Η Αγία Λούκια ήταν πλούσια Ρωμαία κατά την εποχή των βασιλέων Διοκλητιανού (284 - 304 μ.Χ.) και Μαξιμιανού (286 - 305 μ.Χ.).

Μετά 36 χρόνια χηρείας και σε ηλικία 75 χρονών, προδόθηκε από τον ειδωλολάτρη γιο της Ευτρόπιο, στον Διοκλητιανό, ότι πιστεύει στον Χριστό. Τότε η Αγία συνελήφθη και κλείστηκε στη φυλακή. Εκεί υπέστη σκληρά βασανιστήρια, αλλά με τη χάρη του Θεού παρέμεινε αβλαβής και περιφερόταν στην πόλη για να αποδοκιμάσει μ' αυτό τον τρόπο την μικρότητα των βασανιστών της.

Το είδε αυτό ο Γερμινιανός (ή Γεμινιανός), πίστεψε στον Χριστό και μαζί με την Λούκια παρουσιάστηκε στον βασιλιά, ομολογώντας τον Χριστό.

Η Λούκια υιοθέτησε τον Γερμινιανό, τον βάπτισε και αφοί απαλλάχτηκαν από τους βασανιστές τους, έφυγαν στο Ταυρομένιο της Σικελίας. Αλλά εκεί, λόγω διωγμού, η Λούκια τράβηξε για τα βουνά, όπου απεβίωσε ειρηνικά. Ο δε Γερμινιανός συνελήφθη και αποκεφαλίστηκε.

Σήμερα η Εκκλησία σαν πρωτεύουσα μνήμη και εορτή πανηγυρίζει την αγία Σοφία και τις τρείς μάρτυρες κόρες της, την Πίστη, την Αγάπη, την Ελπίδα. Μακαρίζεται η μητέρα αυτή σαν καλλίκαρπος ελαία πού πρόσφερε στον Χριστό τέτοιους καρπούς θυσίας.Και υπάρχει μια τραγική αντίφαση με την αγία Λουκία την οποία παρέδωσε ο ίδιος ο γιός της στους βασανιστές. Αυτό όμως πού της στέρησε η ζωή της το έδωσε πίσω ο Χριστός: έναν νέο γιό. Νέο με όλη την σημασία της λέξης γιατί ήταν ένας ανακαινισμένος άνθρωπος, ένας πού έγινε χριστιανός.Στην περίπτωση της αγίας Σοφίας η συγγένεια με τα παιδιά της είναι και φυσική και πνευματική. Στην περίπτωση της αγίας Λουκίας είναι η πνευματική συγγένεια πού κάνει την υπέρβαση στην φυσική. Ο Χριστός μας έταξε μεγάλους σταυρούς και όχι χαρές, αλλά πίκρες για να βρούμε την βασιλεία. Μας είπε πώς εχθρός του ανθρώπου θα είναι κυρίως ο άνθρωπος του σπιτιου του, ο δικός του, ο οικιακός. Υποσχέθηκε όμως την ένταξη στην μεγάλη οικογένεια. Την εκατονταπλάσια αντιπροσφορά σε ό,το θυσιάσουμε για Εκείνον σε αυτήν εδώ την γή, στον πόλεμο με τον μάταιο κόσμο. Και δεν διαψεύστηκε σε καμιά περίπτωση.

Σεπτεμβρίου 15: Συμεών αρχιεπισκόπου Θεσ/νίκης

Ο Άγιος Συμεών έζησε τον 15ο αιώνα μ.Χ. και για τη ζωή του δεν υπάρχουν πολλά στοιχεία. Πρέπει να ήταν Ιερομόναχος και Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης πρέπει να έγινε μετά το 1410 μ. Χ. Έκτος από το σπουδαίο ποιμαντικό του έργο, ανέπτυξε και πλούσια συγγραφική εργασία. Έγραψε επιστολές, ερμηνείες, εγκώμια, διάλογους και υμνογραφικά κείμενα. Πέθανε τον Σεπτέμβριο του 1429 μ.Χ. και αγιοκατατάχθηκε στις 14 Απριλίου 1981 μ.Χ.

Όταν ήμασταν υποψήφιοι ιερείς και στα πρώτα ιερατικά χρόνια,σπεύδαμε να εξασφαλίσουμε μαζί με τα απαραίτητα άμφια και λειτουργικά μας και διάφορα πνευματικά βιβλία, ιερατικά, ιεροτελεστικά, βιβλία με κηρύγματα και ερμηνείες της Θείας Λειτουργίας. Τα "'Απαντα του αγίου Συμεών" ήταν εκ των ου άνευ για μας. Ερμηνεία της Θείας Λειτουργίας δεν σημαίνει μόνο η θεόπνευστη και πατερική καταγραφή ερμηνείας των σημείων πάνω στο χαρτί για να την βρούν έτοιμη οι επόμενες γενιές των ιερέων και όποιων λαϊκών έχουν τον καλό ζήλο να μάθουν. Κατ εξοχήν είναι η ερμηνεία της Λειτουργίας στον ίδιο τον άνθρωπο του Θεού. Όταν μετά την ευχαριστία και την ιερουργία των αγίων, ερμηνεύεις με τον εαυτό σου, το βίωμα και την συναναστροφή με τους ανθρώπους, την εκκλησιαστική σου παρουσία την λειτουργία του Θεού για τους ανθρώπους. Όταν είσαι ο ίδιος θύτης και θυσιαστήριο των μεγαλείων και της οικονομίας του Θεού μέσα στον κόσμο. Μια ζωντανή εικόνα της βασιλείας Του. Αυτή είναι και η επιδίωξη και ο καλός αγώνας του πνευματικού ανθρώπου.

Σεπτεμβρίου 14: Η παγκόσμιος ύψωσις του Τιμίου Σταυρού

H σεπτή αυτή δεσποτική εορτή της Υψώσεως του Σταυρού ανάγεται στο γεγονός της εύρεσης του από την αγία Ελένη στον φρικτό Γολγοθά και την ύψωση του από τον πατριάρχη άγιο Μακάριο στις 14 Σεπτεμβρίου του 326. Τότε υψώθηκε ο Τίμιος Σταυρός για να τον δεί ο λαός και να τον προσκυνήσει και όλοι έψαλλαν, όπως και σήμερα στην ακολουθία της ύψωσης, ουρανομήκες και διαρκές το "Κύριε ελέησον". Συνέπεσε δε και η ύψωση Του από τον βασιλέα Ηράκλειο, όταν τον ανέκτησε από τους Πέρσες την 14η Σεπτεμβρίου του 628.Η διάδοση της εορτής, από τοπικής ιεροσολυμήτικης σε οικουμενική ανάγεται τον Ε΄αιώνα.Κατά την τάξη του ετησίου εορτασμού της ανάμνησης των εγκαινίων του της Αναστάσεως Ναού, την δεύτερη μέρα των εορτασμών(14 Σεπτεμβρίου) ύψωναν τον Τίμιο Σταυρό εις θέαση και προσκύνυση όλων. Ο αντίκτυπος αυτής της λαμπράς τελετής ήταν τόσο μεγάλος, ώστε να επισκιάσει την μεγάλη εορτή των Εγκαινίων και να γίνει κύρια ημέρα εορτασμού και να διαδοθεί στις απανταχού εκκλησίες.

Η Εκκλησία υψώνει σήμερα τον Σταυρό και μας καλεί να τον υποδεχτούμε και να Τον προσκυνήσουμε με φόβο και χαρά. Φόβο, γιατί πάνω του προσηλώθηκε και θανατώθηκε για την Αμαρτία μας ο Αμνός του Θεού, ο Βασιλιάς του Κόσμου. Χαρά,γιατί αυτός υπήρξε όργανο της σωτηρίας μας και προάγγελος της Αναστάσεως του Χριστού και αίτιος της αποδέσμευσης μας από τα αιώνια δεσμά του θανάτου, ο οποίος είναι ο διάβολος και ο άδης.

Γράφει ο άγιος Φιλόθεος ο Κόκκινος για το σχήμα του Σταυρού και τον σταυρικό θάνατο του Χριστού:

Τοῦτο τό σχῆμα τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἐγκωμίασε καί ὁ θεῖος Δαυίδ λέγων· «Ποῦ πορευθῶ ἀπό τοῦ πνεύματός Σου, καί ἀπό τοῦ προσώπου Σου ποῦ φύγω; ᾿Εάν ἀναβῶ εἰς τόν οὐρανόν», τοῦτο φανερώνει τό ὕψος, «ἐάν καταβῶ εἰς τόν ᾅδην», τοῦτο φανερώνει τό βάθος, «ἐάν ἀναλάβοιμι τάς πτέρυγάς μου κατ’ ὄρθρον», τό ὁποῖον εἶναι ἡ ἀνατολή τοῦ ἡλίου· τοῦτο φανερώνει τό πλάτος, «καί κατασκηνώσω εἰς τά ἔσχατα τῆς θαλάσσης», τάς δυσμάς ὀνομάζει ἔτσι· τοῦτο φανερώνει τό μῆκος.

Καί ὁ θεῖος Παῦλος τοῦτο τό σχῆμα ὑπονοοῦσε γράφων πρός ᾿Εφεσίους· «῞Ινα ἐξισχύσητε», λέγει, «καταλαβέσθαι σύν πᾶσι τοῖς ἁγίοις, τί τό μῆκος, καί πλάτος, καί βάθος, καί ὕψος»· ἐννοῶντας διά μέν τοῦ ὕψους τά ἐπουράνια, διά δέ τοῦ βάθους τά ὑπόγεια τοῦ ᾅδου, διά δέ τοῦ πλάτους καί μήκους τά ἑκατέρωθεν ἄκρα, τά ὁποῖα κατέχονται ἀπό τήν δύναμι τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία βαστάζει καί διακρατεῖ τά πάντα. Διά τοῦτο ἔλεγε ὁ Κύριος, ὅτι· «Δεῖ τόν υἱόν τοῦ ἀνθρώπου σταυρωθῆναι», δηλαδή, δέν μπορεῖ διαφορετικά νά γίνῃ τό Πάθος, παρά μόνο διά τοῦ Σταυροῦ· καί ἐνῶ ὑπῆρχαν πολλά ἄλλα μέσα θανατικῆς καταδίκης, διά τῶν ὁποίων θά μποροῦσε ὁ Κύριος νά πληρώσῃ τήν οἰκονομίαν τοῦ θανάτου ὑπέρ ἡμῶν, ἀπό ὅλα τά ἄλλα εἴδη, προετιμήθη ὁ σταυρικός θάνατος, ὡς ἀναγκαῖος καί ἀπαραίτητος.

O δε Ιερός Χρυσόστομος εγκωμιάζει και πανηγυρίζει με αυτόν τον τρόπο:

Σήμερα ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς βρίσκεται πάνω στὸ σταυρὸ καὶ ἐμεῖς ἑορτάζουμε, γιὰ νὰ μάθεις ὅτι ὁ σταυρὸς εἶναι ἑορτὴ καὶ πανήγυρη πνευματική. Γιατί προηγουμένως ὁ σταυρὸς ἦταν ἡ λέξη ποὺ σήμαινε καταδίκη, τώρα ὅμως ἔγινε ἀντικείμενο τιμῆς. Προηγουμένως ἦταν σύμβολο καταδίκης, τώρα ὅμως εἶναι ἡ προϋπόθεση τῆς σωτηρίας μας.

Γιατί αὐτὸς ὁ σταυρὸς μᾶς προξένησε ἄπειρα ἀγαθά, αὐτὸς μᾶς ἀπάλλαξε ἀπὸ τὴν πλάνη τῆς εἰδωλολατρίας, αὐτὸς μᾶς φώτισε ἐνῶ ζούσαμε μέσα στὸ σκοτάδι, αὐτὸς μᾶς συμφιλίωσε μὲ τὸν Θεό, ἐνῶ εἴχαμε γίνει ἐχθροί του, αὐτὸς μᾶς ἔκανε φίλους του, ἐνῶ εἴχαμε ἀποξενωθεῖ ἀπ’ Αὐτόν, αὐτὸς μᾶς ἔφερε κοντὰ στὸν Θεό, ἐνῶ ἤμαστε μακριά Του.

Αὐτὸς ἐξαφάνισε τὴν ἔχθρα, αὐτὸς ἐξασφάλισε τὴν εἰρήνη, αὐτὸς ἔγινε γιὰ μᾶς θησαυροφυλάκιο ἀπείρων ἀγαθῶν. Ἐξαιτίας του δὲν περιπλανιόμαστε πιὰ στὶς ἐρήμους, γιατί γνωρίσαμε τὸν ἀληθινὸ δρόμο. Δὲν ζοῦμε πιὰ ἔξω ἀπὸ τὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν, γιατί βρήκαμε τὴν εἴσοδό της.

Χάρη σ’ αὐτὸν δὲν τρέμουμε τὸν τύραννο, γιατί εἴμαστε κοντὰ στὸν Βασιλιά. Γι’ αὐτὸ ἑορτάζουμε καὶ τιμοῦμε τὸ σταυρό. 

Γιατί ἐπάνω στὸν σταυρὸ θυσιάσθηκε ὁ Χριστός. Καὶ ὅπου γίνεται θυσία, ἐκεῖ ἐξαφανίζονται τὰ ἁμαρτήματα, ἐκεῖ γίνεται συμφιλίωση μὲ τὸν Κύριο, ἐκεῖ γίνεται ἑορτὴ καὶ χαρά. «Τὸ Πάσχα, τὸ δικό μας εἶναι ὁ Χριστός, ποὺ θυσιάσθηκε γιά μας». Καὶ πές μου, ποῦ θυσιάσθηκε; Πάνω σὲ σταυρὸ ποὺ στήθηκε ψηλά. Εἶναι καινούριο τὸ θυσιαστήριο αὐτῆς τῆς θυσίας, ἐπειδὴ καὶ ἡ θυσία εἶναι καινούρια καὶ ἀξιοθαύμαστη. Γιατί ὁ Ἴδιος ἦταν καὶ θύμα καὶ ἱερέας. Θύμα, κατὰ τὸ σῶμα Του, καὶ Ἱερέας, κατὰ τὴν πνευματική του φύση. Ὁ Ἴδιος καὶ πρόσφερε τὴ θυσία καὶ προσφερόταν σωματικά.

Και η Εκκλησία ψάλλει: Τον Σταυρόν Σου προσκυνούμεν Δέσποτα και την Αγίαν Σου Ανάστασιν δοξάζομεν.

Σεπτεμβρίου 13: Κορνηλίου εκατατοντάρχου

Για τον Άγιο Κορνήλιο αναφέρουν οι Πράξεις των Αποστόλων (Ι, 1-13). Ήταν θεοσεβούμενος Ρωμαίος Εκατόνταρχος. Άγγελος Κυρίου του υπέδειξε να συναντήσει τον Απόστολο Πέτρο. Ο Κορνήλιος μεταστράφηκε στο Χριστιανισμό και δίδαξε την διδασκαλία του Χριστού στην Φοινίκη, την Κύπρο, την Αντιόχεια και την Έφεσο. Εξελέγη Επίσκοπος Σκήψης της Μυσίας. Ο ιεραποστολικός του ζήλος απέφερε πλούσιους καρπούς και πολλοί ήσαν οι ειδωλολάτρες που πίστεψαν στο Ευαγγέλιο. Κάποιοι κατήγγειλαν τον Κορνήλιο στον Έπαρχο Δημήτριο, ο οποίος τον συνέλαβε και τον οδήγησε σε ειδωλολατρικό ναό ενώπιον πλήθους, προκειμένου να θυσιάσει στα είδωλα. Ο Κορνήλιος όχι μόνο έμεινε αμετακίνητος στην πίστη του αλλά κατάφερε με την ομολογία του να κάνει να πιστέψουν στη διδασκαλία του Ευαγγελίου η σύζυγος και ο υιός του Επάρχου. Είπε μάλιστα στο Δημήτριο ότι η οικογένειά του δεν θα πάθει κανένα κακό. Ο Έπαρχος κατάλαβε λίγο αργότερα το νόημα των λόγων αυτών, όταν έγινε μεγάλος σεισμός που ισοπέδωσε το ναό και η σύζυγος με τον υιό του βγήκαν ανέπαφοι από τα ερείπια.

Στο όραμα του Κορνηλίου πριν συναντήσει τον απόστολο Πέτρο, ο Θεός του ανακοινώνει πώς οι ελεημοσύνες του έγιναν δεκτές ενώπιον Του. Επειδή στάθηκε, καν εθνικός, ελεήμων και ευσεβής και δίκαιος,τον ελέησε ο Θεός και δεν τον άφησε απληροφόρητο και αφώτιστο. Η ελεημοσύνη είναι μίμηση Θεού. Είναι αυτή η αρετή πού είναι προσωποποίηση της ευλογημένης ψυχής, η οποία κρούει την θύρα του παραδείσου και ο Θεός ακούει και ευχάριστα ανοίγει και την δέχεται. Είναι ευπρόσδεκτο θυμίαμα και θυσία καθαρή ενώπιον Του. Η ελεημοσύνη έλκει και το έλεος του Θεού.Ο Θεός κατά κάποιον τρόπο "πιέζεται" να ασχοληθεί με τον ελεήμονα, να τον δικαιώσει, να τον αναδείξει υιό του. Αν αυτή η ελεημοσύνη η ευπρόσδεκτη υπάρχει σε τέτοιο βαθμό στους εθνικούς,πόσο μάλλον εμείς πού ελεηθήκαμε με το βάπτισμα και το ευαγγέλιο πρέπει να είμαστε ελεήμονες και μιμητές Εκείνου πού μας σπλαχνίστηκε;

Σεπτεμβρίου 12: Θεοδώρου του μάρτυρος

O άγιος μάρτυς αυτός, από άλλους φέρεται ως απλός χριστιανός, από άλλους ως επίσκοπος Αλεξανδρείας. Επειδή κήρυττε τον Χριστό με θάρρος τον συνέλαβαν και του φόρεσαν ακάνθινο στεφάνι και τον περιέφεραν στους δρόμους της πόλης εμπαίζοντας τον, όπως ακριβώς έκαναν οι ιουδαίοι στον Κύριο. Τέλος, τον αποκεφάλισαν και έλαβε και τον αμαράντινον στέφανον.

Δεν είναι αυτός ο άγιος η ζωντανή εικόνα του αληθινού αγωνιστή χριστιανού; Αυτού πού υπέταξε τον εαυτό του στον ζυγό του Κυρίου και κάθε κακοπάθεια και εμπαιγμό για το Όνομα Του το θεωρεί κέρδος και τιμή και αξία; Περιφέρεται ο άνθρωπος του Θεού σε αυτόν τον αποτρελαμένο πιά κόσμο με το όνειδος του Χριστού, του χριστιανού να τον συνοδεύει παντού. Και δέχεται κριτική και πόλεμο, πολλές φορές μέχρι ηθικής και φυσικής εξόντωσης, επειδή κατά τον μέγα Αντώνιο ο κόσμος τον θεωρεί τρελό, επειδή δεν είναι σαν τους άλλους ανθρώπους. Τί μεγαλείο και τί χαρά να εμπαίζεσαι για το όνομα Χριστός! Θέλει γενναίες ψυχές και όχι στάσιμους και λιμνάζοντες "χριστιανούς" μόνον κατ όνομα. Θέλει αυστηρή άσκηση και τεράστια αγάπη για να σταθείς σε ένα τέτοιο ύψος και να αγωνίζεσαι να μην πέσεις ούτε δεξιά, ούτε αριστερά από μια τέτοια ηρωϊκή και θαυμάσια παράλογη σχοινοβασία. Όταν βαπτιστήκαμε και χριστίκαμε λάβαμε τον αρραβώνα της ζωής, λάβαμε όμως και μια υπόσχεση θανάτου. Τώρα σβήνει το δικό μας φως για να φανεί το Φως του Χριστού. Μακάρι να Το κρατήσουμε αναμμένο στην λυχνία μας και να μην σβήσει ποτε.

Σεπτεβρίου 11: Ευφροσύνου μαγείρου Οσίου

Αγράμματος και αγροίκος χωρικός ο Όσιος Ευφρόσυνος σε ανδρική ηλικία εγκατέλειψε τον κόσμο και εισήλθε σε κοινόβιο, όπου εκάρη μοναχός. Περιφρονημένος από τους συμμοναστές του για την απαιδευσία και την απλοϊκότητά του, εγκολπώθηκε την ταπείνωση του Χρίστου και τους υπηρετούσε στην διακονία του μαγειρείου. Και καθώς πάντα ήταν κατάκαπνισμένος από την ανθρακιά και τις στάχτες, όλοι τον περιγελούσαν και τον ενέπαιζαν, άλλα και δαρμούς δεχόταν από τους αμελέστερους που έβρισκαν αφορμή την σιωπή και την ανεξικακία του. Αυτός όμως ο μακάριος με γενναιότητα καρδίας υπέμεινε τους εξευτελισμούς και τις ταπεινώσεις και άλλοτε μεν λουσμένος στον ιδρώτα, άλλοτε δε λαχανιασμένος και χαρούμενος, διήνυε εν τω κρύπτω το στάδιο των αρετών διαφεύγοντας την προσοχή των ανθρώπων.
Στο κοινόβιο εκείνο υπήρχε κάποιος ενάρετος ιερεύς, ο οποίος επί τρία χρόνια με νηστείες και προσευχές ικέτευε τον Θεό να του δείξει τα αγαθά, «ἃ ἡτοίμασεν ὁ Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν» (Α’ Κορ. 2, 9). Μία νύκτα, ενώ κοιμόταν, αρπάχθηκε ο νους του στον παράδεισο, σε πάντερπνο και μυροβόλο κήπο γεμάτο πολυποίκιλα δένδρα, εύοσμα άνθη και διαυγέστατα τρεχούμενα νερά, που γλώσσα ανθρώπου δεν μπορεί να περιγράψει. Ενώ διαλογιζόταν τίνος άραγε να είναι ο θαυμάσιος εκείνος παράδεισος, βλέπει τον μάγειρα της μονής Ευφρόσυνο στο μέσον του κήπου να απολαμβάνει τα άρρητα αγαθά. Έκπληκτος τον ρώτησε πως βρέθηκε εκεί και αν αυτός ήταν ο τόπος που ετοίμασε ο Θεός για όσους τον αγαπούν. Ο Ευφρόσυνος του είπε: «Εγώ μεν, τίμιε πάτερ, όπως γνωρίζεις, δεν ξεύρω γράμματα - από σας ακούω αυτά που λέγει ο Απόστολος. Επειδή όμως ελάχιστα βιάσαμε τον εαυτό μας, βλέπομε ένα μέρος από αυτά που ο Θεός ετοίμασε για όσους τον αγαπούν διότι άνθρωπος που φορεί σάρκα δεν θα αντέξει να δει περισσότερα». Ο ιερεύς τον ρώτησε αν είχε έλθει και άλλη φορά - ο Ευφρόσυνος του απάντησε: «Με την χάρη του θεού εδώ μένω πάντοτε και είμαι φύλακας του κήπου». Τότε ο ιερεύς του έδειξε τρία ωραιότατα μεγάλα μήλα και τον ερώτησε αν είχε εξουσία να του τα δώσει. Ο Ευφρόσυνος τα έκοψε αμέσως και του τα έβαλε στο ράσο.

Την ώρα εκείνη κτύπησε το σήμαντρο για την ακολουθία του όρθρου. Ο ιερεύς, αναπηδώντας από το κλινάρι του, νόμιζε πως είχε δει όνειρο και εξεπλάγη όταν μέσα στο ράσο του βρήκε τους τρεις παραδείσιους καρπούς. Στον ναό είδε τον Ευφρόσυνο να στέκεται όπως πάντα στο στασίδι του. Πέφτοντας στα πόδια τον εκλιπαρούσε να του πει που βρισκόταν εκείνη την νύκτα. «Εκεί ήμουν, πάτερ», του απάντησε, «όπου με βρήκες». «Και τι μου έδωσες, δούλε τού Θεού; πες μου», ρώτησε πάλι ο ιερεύς. «Τρία μήλα ζήτησες και σού τα έδωσα», του αποκρίθηκε με ταπείνωση ο μάγειρας. Ο ιερεύς του έβαλε μετάνοια και πήγε στην θέση του. Μετά την απόλυση έφερε από το κελλί του τα τρία μήλα, τα έδειξε στους αδελφούς και διηγήθηκε όσα συνέβησαν την νύκτα. Εκείνοι θαύμασαν και δόξασαν τον Θεό. Έπειτα τα κατατεμάχισαν και τα έβαλαν σε δίσκο. Όσοι μετέλαβαν από την ευλογία τού δεσποτικού κήπου θεραπεύθηκαν από κάθε ασθένεια.

Ο δε μακάριος Ευφρόσυνος, την ώρα που οι μοναχοί άκουγαν προσεκτικά την διήγηση του ιερέως, άνοιξε την πλάγια θύρα της εκκλησίας και, φεύγοντας την ανθρώπινη δόξα, απομακρύνθηκε από την μονή και δεν φάνηκε ποτέ πιά.

Αυτοί είναι οι καρποί της αγίας ταπείνωσης και της υπομονής, της αυτοευτέλειας, της αφάνειας.Πόσοι αγώνες, πόσες πληγές, τί μυστικοί κρυφοί πόνοι, μακρυά από την αντίληψη των ανθρώπων και πολλές φορές μέσα στον εμπαιγμό τους, χρειάζονται για να κερδίσει κανείς όλα αυτά τα παραδείσια αγαθά.Αυτή η κατάσταση κτίζεται μέρα με την μέρα, στιγμή την στιγμή, πόνο με πόνο.Ο ιερέας ζητούσε τα αγαθά του παραδείσου κάνοντας νηστείες και προσευχές. Πράγματα απαραίτητα και σωστικά μέσα, αλλά για πνευματικά αρχάριους. Ο Ευφρόσυνος με τον κόπο της ταπείνωσης και κάνοντας τον εαυτό του ελάχιστο ανάμεσα στους αδελφούς τα απέκτησε όλα αυτά. Είναι σαν να τον ακούμε να λέει: Γράμματα δεν ξέρω για να θεωρήσω την ασκητική πολιτεία, για να περιγράψω με λόγια και ωραίες εκφράσεις τον αγώνα του βιαστή. Ένα ξέρω. Την καλή βία με την οποία σταύρωσα την επιθυμία και πίεσα τον εαυτό μου, έως θανάτου σταυρού. Και να μαι να θαυμάζω γιατί με αξίωσε τον ανάξιο ο Κύριος , τέτοια παραδείσια χάρη! 

Αυτό το ήθος θα μας βάλει στον παράδεισο.

Κυριακή πριν την Ύψωση του Σταυρού: Μνήμη των μαρτύρων των εν Μικρασία

Καθιερώθηκε να εορτάζεται σήμερα η μνήμη των νέων ιερομαρτύρων Χρυσοστόμου Σμύρνης,Αμβροσίου Μοσχονησίων,Προκοπίου Ικονίου,Γρηγορίου Κυδωνιών, Ευθυμίου Ζήλων και χιλιάδων άλλων ιερέων, μοναχών και λαϊκών, οι οποίοι μαρτύρησαν στην Καταστροφή της Μικρασίας.

Επειδή υπάρχουν πολλοί πού έχουν ακόμα τις αμφιβολίες τους για την αγιοκατάταξη του νέου αγίου Χρυσοστόμου, για να μνημονεύσω και τον σημερινό απόστολο, ας μην ασχολούμαστε πλέον με "περιτομές και ακροβυστίες" και άλλα τινά εριστικά και νομικά, αλλά ας ακούσουμε το καύχημα του Σταυρού να "μιλάει" στις πράξεις και ας μην παρέχουμε "κόπους" σε όσους αποδεδειγμένα βαστάζουν τα στίγματα του Χριστού.

"...Μία γαλλική περίπολος από είκοσι άνδρες, τους οποίους συνόδευα μαζί μ’ έναν άλλο πολιτοφύλακα, κατευθύνθηκε αμέσως στη Μητρόπολη, με σκοπό να πεισθεί ο μητροπολίτης να έλθει και να παραμείνει στην εκκλησία της Sacre-Coeur ή στο Γαλλικό Προξενείο. Ο μητροπολίτης Χρυσόστομος δεν δέχθηκε, λέγοντας ότι σαν καλός ποιμένας είχε χρέος να μείνει κοντά στο ποίμνιό του. Όταν η περίπολος έβγαινε από τη Μητρόπολη, ένα αυτοκίνητο στο οποίο επέβαιναν ένας Τούρκος αξιωματικός και δύο στρατιώτες, με τις λόγχες πάνω στα όπλα, σταμάτησε μπροστά από το μητροπολιτικό κτίριο. Ο αξιωματικός ανέβηκε επάνω και διέταξε τον μητροπολίτη να τον ακολουθήσει στον Νουρεντίν πασά, τον στρατιωτικό διοικητή. Βλέποντας ότι απάγεται ο μητροπολίτης, είπα στους άνδρες της περιπόλου να πάρουμε από πίσω το αυτοκίνητο. Φθάσαμε μπροστά στον Μεγάλο Στρατώνα, όπου βρισκόταν ο στρατιωτικός διοικητής, ο στρατηγός Νουρεντίν. Ο αξιωματικός που συνόδευε τον Χρυσόστομο, τον οδήγησε μπροστά στον Νουρεντίν. Σε δέκα λεπτά, και ενώ ο Χρυσόστομος κατέβαινε, βγήκε στο μπαλκόνι του κτιρίου ο Νουρεντίν πασάς, ο οποίος απευθύνθηκε στους χίλους με χίλιους πεντακόσιους μουσουλμάνους, άνδρες και γυναίκες, που βρίσκονταν στην πλατεία· τους είπε ότι τους παραδίδει, τον μητροπολίτη, προσθέτοντας χαρακτηριστικά τις φράσεις: «Αν σας έκανε καλό, να του το ανταποδώσετε· αν σας έκανε κακό, να του κάνετε και εσείς κακό!»

Ο όχλος άρπαξε χωρίς χρονοτριβή τον μητροπολίτη και τον οδήγησε πιο πέρα, μπροστά στο κομμωτήριο του Ismail, ενός Ιταλού προστατευόμενου· εκεί σταμάτησαν και τον έντυσαν με μία άσπρη μπλούζα που πήραν από τον κομμωτή· άρχισαν αμέσως να τον χτυπούν λυσσασμένα με γροθιές και με ξύλα, και να τον φτύνουν στο πρόσωπο· του τρύπησαν με μαχαιριές το σώμα· του ξερίζωσαν τη γενειάδα· του έβγαλαν τα μάτια· του έκοψαν τη μύτη και τα αυτιά.» Πρέπει να σημειώσουμε, ότι η γαλλική περίπολος παρακολουθούσε τα γεγονότα μέχρι τη σκηνή που περιγράψαμε. Οι άνδρες που την αποτελούσαν (επρόκειτο για ναύτες), είχαν βγει έξω απ’ τα ρούχα τους, έτρεμαν χωρίς υπερβολή από την αγανάκτηση και ήθελαν να επέμβουν. Ο επικεφαλής, όμως, αξιωματικός, με το περίστροφο στο χέρι ακολουθούσε τις διαταγές που τους είχαν δοθεί και τους εμπόδισε να κάνουν οποιαδήποτε κίνηση. Στη συνέχεια, δεν είδαμε πια το μητροπολίτη, που τον αποτελείωσαν σε μικρή απόσταση πιο πέρα». (Rene Puaux, «Ο θάνατος της Σμύρνης», Αθήνα 1992, σσ. 57-58).

Κάπως έτσι, δηλαδή με φρικτό μαρτυρικό θάνατο, ετελειώθησαν και οι άλλοι ιεράρχες και μαζί με αυτούς, όλος ο χριστιανικός ανθός της Ανατολής...

Σεπτεμβρίου 9η: Σύναξη αγίων θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης

Η σύναξη των δικαίων γονέων της Υπεραγίας Θεοτόκου, σύμφωνα με την αρχαία εκκλησιαστική , παράδοση, ορίστηκε την επομένη του γενεσίου της Θεοτόκου, για τον λόγο ότι αυτοί έγιναν πρόξενοι της παγκόσμιας σωτηρίας με την γέννηση της αγίας θυγατέρας τους. «Τελεῖται δὲ ἡ σύναξις αὐτῶν ἐν τῷ ἑξαέρῳ οἴκῳ τῆς Θεοτόκου, πλησίον τῆς μεγάλης ἐκκλησίας ἐν τοῖς Χαλκοπρατείοις».

Να αναφέρουμε, λοιπόν, ότι ο Ιωακείμ ήταν γιος του Ελιακείμ από τη φυλή του Ιούδα και απόγονος του Δαβίδ. Έκπτωτος του θρόνου, ιδιώτευε στην Ιουδαία και το περισσότερο χρονικό διάστημα στην Ιερουσαλήμ, όπου είχε μέγαρο με βασιλικό κήπο. Παντρεύτηκε την Άννα, θυγατέρα του Ματθάν Ιερέως από τη φυλή του Λευΐ και της Μαρίας, γυναικός αυτού, από τη φυλή του Ιούδα. Επειδή οι φυλές, Βασιλική και Ιερατική, συγγένευαν μεταξύ τους, διότι η Βασιλεία εθεωρείτο ίση με την Ιεροσύνη, δεν έδιναν ούτε έπαιρναν θυγατέρες από άλλες φυλές που θεωρούνταν κοινές. Έτσι λοιπόν, αφού θεάρεστα πέρασε τη ζωή του το άγιο αυτό ζευγάρι,  ο μεν Ιωακείμ πέθανε οκτώ χρόνια από τα Εισόδια της κόρης του Θεοτόκου σε ηλικία 92 ετών, η δε Άννα 11 μήνες μετά τον θάνατο του Ιωακείμ, σε ηλικία 83 ετών. 

Oι πατέρες λένε πώς το μακάριο αυτό ζευγάρι των θεοπατόρων υπήρξε το σωφρονέστερο ανάμεσα στους ανθρώπους όλων των εποχών.Αν ευρίσκετο σωφρονέστερο και καταλληλότερο ανάμεσα στα ζεύγη των ανθρώπων ενωρίτερα, νωρίτερα θα έρχοταν και η Θεοτόκος και εξ αυτής ο Χριστός και η σωτηρία. Βλέπουμε λοιπόν πώς σέβεται και υπολογίζει ο Θεός την ελευθερία και την ακριβή συνεργεία του ανθρώπου στο σχέδιο της οικονομίας.Ο Θεός τα πάντα μπορεί τότε και μόνον όταν θέλει ο άνθρωπος. Αλλά και μέσα στην παντοδυναμία Του, μπορεί να βρεί τρόπο να μας σώσει άπαντες χωρίς να καταργήσει την ελευθερία μας. Διότι καμιά σχολαστικότητα δεν μπορεί να περιγράψει και να θέσει όρια στην Αγάπη Του και κανένας νους δεν μπορεί να προσεγγίσει τα βάθη των θελημάτων Του. Η καταγωγή του Χριστού από βασιλική και ιερατική γενιά εκφράζει και την αυθεντικότητα της προφητείας για την μεσσιανικότητα Του. Ότι ιερούργησε την σωτηρία διά του Σταυρού και με την βασιλική Του δύναμη πάλι διά του Σταυρού και της Ανάστασης κατέλυσε το κράτος του θανάτου και εξήγαγεν ημάς εις σωτηρίαν.

Σεπτεμβρίου 8η: Το Γενέσιον της Υπεραγίας Θεοτόκου

Tαύτης της Kυρίας ημών Θεοτόκου, ο μεν πατήρ Iωακείμ είχε το γένος από την βασιλικήν φυλήν του Δαβίδ· και επειδή παιδίον δεν εγέννα, αλλά ωνειδίζετο διά τούτο, τούτου χάριν δεν έπαυεν από το να προσφέρη εις τον Θεόν διπλά τα δώρα του, ως πλούσιος ην και φιλόθεος. H δε μήτηρ αυτής Άννα, και αυτή παρομοίως εκατάγετο από το βασιλικόν γένος του Δαβίδ· όθεν ήτον και κατά το σώμα και κατά την ψυχήν ευγενεστάτη από όλας.
     Eπειδή λοιπόν και οι δύω ελυπούντο διά το όνειδος της απαιδίας, ο μεν Iωακείμ, επήγεν εις το όρος· η δε Άννα, εμβήκεν εις το περιβόλιον. Kαι οι δύω ομού επαρακάλουν με δάκρυα τον Θεόν, διά να χαρίση εις αυτούς καρπόν κοιλίας. Διά τούτο και έτυχον του ποθουμένου, και εγέννησαν την Θεοτόκον Mαρίαν, την πάντων των Aγίων αγιωτέραν. Kαι ούτως απόκτησαν μίαν καλλιτεκνίαν ασύγκριτον και εξοχωτάτην, ήτις υπερείχεν όλας τας καλλιτεκνίας των ανθρώπων. Kαι μακάριοι όντες καθ’ εαυτούς διά την ενάρετον και θεοφιλή αυτών γνώμην, πολλώ μάλλον μακαριώτεροι έγιναν, διά την ασύγκριτον χάριν και θείαν τεκνογονίαν, οπού ηξιώθησαν. Eπειδή από την εδικήν τους θυγατέρα, ήτοι την Aειπάρθενον Mαριάμ, κατεδέχθη να γεννηθή ο Yιός του Θεού.
     Mε ποίον δε τρόπον η Άννα εκατάγετο από την βασιλικήν φυλήν του Δαβίδ, τώρα θέλει το φανερώσει ο λόγος με συντομίαν. Eικοστός τρίτος από το γένος του Δαβίδ ευρίσκεται ο Mατθάν, (ή ακριβέστερον ειπείν εικοστός έβδομος, κατά την γενεαλογίαν του Eυαγγελιστού Mατθαίου). Oύτος λοιπόν λαβών γυναίκα Mαρίαν την εκ της φυλής του Iούδα καταγομένην, εγέννησεν υιόν τον Iακώβ, τον πατέρα Iωσήφ του Mνήστορος, και τρεις θυγατέρας, Mαρίαν, Σοβήν, και Άνναν. Kαι η μεν Mαρία, γεννά Σαλώμην την μαίαν· η δε Σοβή, γεννά την Eλισάβετ· η δε Άννα, γεννά την Θεοτόκον. Ώστε οπού η Σαλώμη, η Eλισάβετ, και η Θεοτόκος είναι, έγγοναι μεν του Mατθάν, και Mαρίας της γυναικός αυτού, πρώται δε εξάδελφαι αναμεταξύ των( Αγιος Νικόδημος)



Αυτή η εορτή της γεννήσεως της Θεοτόκου τίθεται τώρα στην αρχή του εκκλησιαστικού έτους. Όπως τελείωσε το έτος με τον μήνα Αύγουστο και την έξοδο της Θεοτόκου, έτσι και αρχίζει και πάλι με την γέννηση της, γιατί Εκείνη στάθηκε αρχή και τέλος της σωτηρίας μας, γεννώντας τον Θεό και Σωτήρα μας. 
Η εορτή είναι μια μακρινή προείσοδος μας στον κύκλο των Χριστουγέννων. Όλο το φθινόπωρο έχει ένα ιδιαίτερο άρωμα παλαιάς διαθήκης , αλλα και προετοιμασίας. Οι ύμνοι της εορτής ονομάζουν την θεοτόκο πύλη προετοιμασμένη από την οποία θα εισοδεύσει ο Κύριος στην ιστορία των ανθρώπων, νυμφώνα και εργαστήριο της ενώσεως των δύο φύσεων, παλάτι του βασιλιά και με άλλες προεικονίσεις και σύμβολα προφητικά επιμένουν στο ότι τώρα η Θεοτόκος γεννάται για να προετοιμαστεί για την είσοδο του Βασιλέως του Μεγάλου. Έτσι τιμώντας και δοξάζοντας το Γενέσιο της, εισπνέουμε αύρες προεόρτιες της Γεννήσεως του Χριστού και χαιρόμαστε ιδιαίτερα πού η Κόρη του Ιωακείμ και της Άννης είναι το δώρον των ανθρώπων προς τον Θεό και η θεοτοκία της, η συμμετοχή της στο μυστήριο της Οικονομίας Του, δώρο δικό Του προς εμάς.

Καλούμαστε λοιπόν σήμερα να λυτρωθούμε από την στειρότητα μας για να γίνουμε άξιοι να γεννήσουμε εντός μας τον νέον άνθρωπο, ο οποίος θα φανεί άξιος της θεο-τοκίας.

Σεπτεμβρίου 7: Σώζοντος μάρτυρος

Ο Άγιος Σώζων έζησε στα τέλη του 3ου αιώνα μ.Χ. Πατρίδα του ήταν η Λυκαονία και σαν εθνικός ονομαζόταν Ταράσιος. Όταν βαπτίσθηκε χριστιανός, ονομάσθηκε Σώζων. Βοσκός στο επάγγελμα, προσπαθούσε να μιμείται την ημερότητα των προβάτων, που θαύμαζε πολύ. Πολλές φορές τον ενοχλούσαν και τον αδικούσαν οι άλλοι βοσκοί, αλλά αυτός πάντοτε στάθηκε πράος απέναντι τους. «Μου είναι ντροπή», έλεγε, «να γίνω κατώτερος από τα πρόβατα που βόσκουν». Μελετούσε με επιμέλεια την Αγία Γραφή, και όταν στην εξοχή συναντούσε ειδωλολάτρη, προσπαθούσε να τον κατηχήσει στο Χριστό. Κάποτε ο Σώζων πήγε στην Πομπηϊούπολη της Κιλικίας, όπου υπήρχε ένα χρυσό ειδωλολατρικό άγαλμα. Μόλις το είδε, η ψυχή του πράου Σώζοντα παροργίστηκε. Τότε, με θάρρος πολύ έσπασε το δεξί χέρι του χρυσού αγάλματος, το πούλησε και τα έσοδα διαμοίρασε στους φτωχούς. Ο έπαρχος Μαξιμιανός αναστατώθηκε και φυλάκισε πολλούς ανεύθυνους. Όταν το έμαθε αυτό ο Σώζων, παρουσιάστηκε στον έπαρχο και στις απειλές του με ήρεμο ύφος απάντησε ότι μέσα στο ναό το άγαλμα ήταν άχρηστο, ενώ έτσι ωφέλησε και κάποιους φτωχούς. Αμέσως τότε, αφού τον βασάνισαν φρικτά, τον έριξαν στη φωτιά, όπου ο πράος και ζηλωτής βοσκός απήλθε προς τον Κύριο.

Ζηλωτής του Θεού ένας άνθρωπος γεμάτος πνευματικές καταστάσεις, που υπακούει πρόθυμα στη φωνή του Θεού και με ανιδιοτέλεια και αφοσίωση εκτελεί το θέλημά Του.
Αυτός ο ζήλος του Θεού κινείται από αγάπη προς το Θεό, βρίσκεται μακριά από εγωιστικά κίνητρα, είναι σφοδρός και καθαρός, κατά τον Άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο.
Χωρίς αυτό το ζήλο, δεν μπορεί κανείς να εργαστεί για τη Βασιλεία του Θεού, ούτε να εισέλθει σ’αυτή, αφού κατά τον Ευαγγελιστή Ιωάννη στο 3ο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως «τον χλιαρό θα τον εμέσει ο Θεός εκ του στόματός Του».Σε τι βοηθάει αυτός ο ζήλος;
Βοηθάει τον άνθρωπο να έχει πάντοτε υπόψη του τη δόξα του Θεού και την επέκταση της Βασιλείας του.
Έκφραση αυτού του ζήλου είναι να μην κρατάει κανείς το πιστεύω του μόνο για τον εαυτό του, ούτε να θέτει το φως «υπό τον μόδιον», αλλά να το προσφέρει στον κάθε άνθρωπο.Χαρακτηριστικά αυτού του ζήλου είναι η σταθερότητα. Δεν μοιάζει με κάτι που προκαλεί εντυπώσεις και σε λίγο σβήνει! Δεν έχει καμία σκοπιμότητα και δεν κρύβει καμία ιδιοτέλεια! Ο ζηλωτής, ο κινούμενος με ένθεο και ιερό ζήλο, δεν υποστέλλει ποτέ τη σημαία του, ούτε για να αρέσει, ούτε για να χειροκροτηθεί, ούτε για να έχει στο μέτωπό του την ετικέτα του σωτήρα, ούτε οι άνθρωποι να μιλούν γι΄αυτόν, ούτε να βρίσκεται στο σύνδρομο του γεροντισμού. Και ο ζήλος του φαίνεται ακόμη περισσότερο όταν απειλείται και διώκεται. Σ’αυτό το ζήλο υπάρχουν η επιμονή, η σταθερότητα, το θάρρος και κυρίως η παρουσία του Θεού.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό αυτού του ζήλου είναι η διάκριση. Ο ζηλωτής χρησιμοποιεί ως φανάρι στη ζωή του αυτή την αρετή που του δίνει το δικαίωμα να περπατάει άφοβα και να μην προσκόπτει πάνω στους λίθους της αδιακρισίας. Δεν μιλάει κανείς για το δικό του δικαίωμα παρά μόνο για τα δικαιώματα του Θεού, «ζηλών εζήλωκα τω Κυρίω Παντοκράτορι», είναι η απάντηση του προφήτου.

Μόνο για το Θεό...τα πάντα για το Θεό..

πηγές εδώ κι εδώ

Σεπτεμβρίου 6: Το εν Χώναις θαύμα του αρχαγγέλου Μιχαήλ

Σε κάποιο μέρος της Φρυγίας, η γη ανέβλυσε αγιασμένο νερό με τη δύναμη του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, που γιάτρευε κάθε αρρώστια των ασθενούντων. Ένας χριστιανός, λοιπόν, επειδή γιατρεύτηκε η κόρη του, έκτισε ωραιότατο ναό στο όνομα του Αρχιστράτηγου, επάνω στο άγιασμα.

Μετά 90 χρόνια, ήλθε στο ναό κάποιος ευλαβής νέος, ονόματι Άρχιππος. Έμεινε υπηρέτης στο ναό και ζούσε ζωή ασκητική και με εγκράτεια. Όταν είδαν αυτό το πράγμα οι ειδωλολάτρες, έπιασαν τον Άρχιππο και τον χτύπησαν δυνατά. Έπειτα, όρμησαν να καταστρέψουν το ναό και το άγιασμα. Αλλά ώ της μεγάλης δυνάμεως του Αρχαγγέλου! Άλλων απ' αυτούς τα χέρια έμειναν παράλυτα και άλλους σταμάτησε φράγμα φωτιάς και έτσι γύρισαν όλοι άπρακτοι. Όμως το πείσμα και ο θυμός τους ώθησε να κάνουν εκτροπή του κοντινού ποταμού, για να παρασύρει το ναό και να πνίξουν τον Άρχιππο. Αλλά και πάλι θαύμα! Ο ποταμός γύρισε προς τα πίσω! Τότε σκέφθηκαν να ενώσουν και άλλους δύο ποταμούς. Όμως ο Αρχάγγελος Μιχαήλ παρουσιάστηκε στον Άρχιππο και, αφού τον έβγαλε έξω από το ναό, έκανε το σημείο του σταυρού και οι ποταμοί στάθηκαν σαν τείχος. Πρόσταξε, έπειτα, να χωνευθούν και πράγματι, κατά παράδοξο τρόπο, έως σήμερα στο μέρος εκείνο τα νερά των ποταμών χωνεύονται. Και γι' αυτό το μέρος ονομάστηκε Χώναι.

Oι άγιοι άγγελοι και μάλισταο ταξίαρχος τους Μιχαήλ φάνηκαν στον παρελθόντα αιώνα της Παλαιάς Διαθήκης αλλά και στην εποχή της χάριτος, πολλές φορές προστάτες και πρόμαχοι του λαού του Θεού. Έρχεται όλο το μίσος του κόσμου, οι πειρασμοί, οι μεγάλες προκλήσεις, ο μανιώδης πόλεμος της αθεΐας να συντρίψει τον λαό του Θεού. Και στέκονται οι Άρχιπποι με θερμή ικεσία και δάκρυα, μα πάνω απ όλα με γνήσια θερμή σχέση με τον Θεό και πολιτεία καθώς Τον ευαρεστεί να ικετεύσουν και έρχεται ο Αρχάγγελος και ανατρέπει τα σχέδια του παμπονήρου διαβόλου και των οργάνων του.Ενώ λοιπόν η προστασία του Θεού μέσα από τους αγίους Του είναι δεδομένη και ταχεία και ισχυρά, οφείλουμε να σταθούμε άρχιπποι και εμείς στον βίο και την προσευχή για να ελεηθούμε. Αλλιώς η στάση και τα έργα της αποστασίας μας, κρατούν τον Θεό σε απόσταση και κινδυνεύουμε, αν δεν το πάθαμε ήδη να παρασυρθούμε από τους ορμητικούς χειμάρρους του εχθρού και να απολεστούμε.

Σεπτεμβρίου 5η: Ζαχαρίου προφήτου πατέρα του προδρόμου

O άγιος προφήτης Ζαχαρίας είναι αυτός ο πατέρας του  Βαπτιστή Ιωάννη, ο οποίος είδε όραμα μέσα στον ναό και την επαγγελία πώς θα γεννήσει στα γεράματα τον Πρόδρομο του Κυρίου. Και εις πίστωσιν της επαγγελίας επειδή εδίστασε παρέμεινε κωφάλαλος ως την γέννηση του παιδιού του και μετά προφήτεψε για τον ερχομό του Μεσσία και την αποστολή του γιού του,σύμφωνα με το πρώτο κεφάλαιο του ευαγγελίου κατά Λουκάν. Κατά την παράδοση είναι αυτός ο υιός Βαραχίου, ο οποίος μνημονεύεται από τον Κύριο στα αναθέματα Του κατά των φαρισαίων, τον οποίον εφόνευσαν μεταξύ ναού και θυσιαστηρίου. Κατά την παράδοση της Εκκλησίας μας αυτό έγινε γιατί ομολόγησε την Θεοτόκο και μετά τόκον Παρθένον και επειδή στον διωγμό του Ηρώδη έκρυψε από την σφαγή την γυναίκα του Ελισάβετ και το έξι μηνών παιδί του.Στον προφήτη Ζαχαρία αποδίδεται και το πρώτο μέρος της ενάτης ωδής του Ψαλτηρίου, η οποία ψάλλεται καθημερινά στον όρθρο.

Η κωφαλαλία του Ζαχαρία θεωρείται δοκιμασία και τρόπον τινά πίστωση των λόγων του Θεού διά του Αγγέλου, επειδή δίστασε στην αρχή να πιστέψει πώς αυτός και η γυναίκα του σε ηλικία προχωρημένη θα έκαναν παιδί.Έχει όμως και ένα πνευματικό νόημα. Κατά τους προφήτες η αγγελοφάνεια στον Ναό του Κυρίου σήμαινε την κήρυξη των εσχάτων και τον άμεσο ερχομό του Μεσσία, αλλά και του Προδρόμου Του, πού ονομάζεται άνθρωπος με πνεύμα του Ηλία και είναι και ο δικός του ερχομός, ως εικός, προμήνυμα των ημερών της φανέρωσης του Θεού στους ανθρώπους. Ο άγιος λοιπόν μετά από μια τέτοια αποκάλυψη πού δέχτηκε δεν έπρεπε να ανοίξει ξανά ώτα σε κοινά λόγια του βίου και της καθημερινότητας, αλλά ούτε λόγο να αρθρώσει προτού συντελεστεί το γενόμενο και τότε θα μιλούσε δι αυτού το Πνεύμα το άγιον. Έτσι ο Ζαχαρίας γίνεται εκτός από άξιος λειτουργός και ιερέας των πνευματικών μυστηρίων και μυστικός αγωγός και φωνή και ιερείον του αγίου Πνεύματος. Και πράγματι η βραχυλογία και το έγκαιρον του λόγου στους προφήτες, και η άρνηση της ακοής κάθε αργού ρήματος και ξένου πνεύματος, δηλώνει και την υψηλή αποστολή τους, αλλά πάνω απ όλα την εγκυρότητα και επισημότητα του λόγου τους.Αλλά κυρίως είναι ένας καθαγιασμός και προετοιμασία πνευματική και σαρκική για να κατέλθει ο Παράκλητος και να βρεί άξιον υποφήτη των επαγγελιών και αποκαλύψεων Του.