Δευτέρα

Ioυλίου 31: Ιωσήφ του από Αριμαθαίας



Αυτός είναι ο δίκαιος και ευσχήμων βουλευτής των ευαγγελίων, μέλος του ιουδαϊκού συνεδρίου και πιστός στην βασιλεία του Θεού, κρυφός μαθητής του Ιησού, πού "τολμήσας" ήλθε το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής στον Πιλάτο και "ητήσατο" το σώμα του Ιησού. Αυτός είναι ο περίφημος κηδευτής Του μαζί με τον Νικόδημο. Κατά την παράδοση, η οποία ερείδεται στα απόκρυφα ευαγγέλια, εκείνος φυλακίστηκε από τους Ιουδαίους άρχοντες ως μαθητής του Χριστού και ελευθερώθηκε με θαυμαστό τρόπο από τους αγγέλους. Είδε τον Αναστάντα και την ανάσταση των δικαίων ανδρών. Κήρυξε το ευαγγέλιο, κατά άλλες διηγήσεις στην Αγγλία, όπου και εκοιμήθη ειρηνικά.


Ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος είναι οι ήρωες της αγάπης και της αυτοθυσίας, αυτό πού εμείς που λεγόμαστε οι πολλοί και το σύνολον έχουμε απαίτηση απο την άρχουσα τάξη να ασπαστεί και να υποδυθεί: τον ρόλο της θυσίας και της προσφοράς, το σπάσιμο κάθε αλυσίδας πού συγκρατεί την τυρανία του φόβου, της επιβολής και της διάκρισης. Η φιλευσπλαχνία και η αγάπη για την αλήθεια, την έμπρακτη αλήθεια είναι το αεί ζητούμενον.Φτάνει εμείς ως σύνολο να απεκδυθούμε την διαφθορά και την προκατάληψη και να εννοήσουμε πώς οι άρχοντες δεν είναι οι ιεροφάντες του καθεστώτος και του πρέποντος και εμείς οι ακόλουθοι τους, αλλα οι ποιητές του αυτονόητου που έρχονται και να μας εκφράσουν, αλλά και να μας διδάξουν δίνοντας το παράδειγμα της γενναίας απόφασης. Αλλιώς αποτελούμε μαζί τους ένα αξιολύπητο σύνολο.

Κυριακή

Ιουλίου 30: Ιουλίττης της εν Καισαρεία



Η αγία Ιουλίττα έζησε στα χρόνια του μεγάλου Βασιλείου και ο ίδιος την εσέβετο για τις χριστιανικές της αρετές. Ήταν πολύ πλούσια, αλλά αδικήθηκε και πολεμήθηκε από κάποιον ισχυρό άνδρα της εποχής, πού ήταν πλεονέκτης και θέλησε να αρπάξει την περιουσία της. Ο μέγας Βασίλειος μεσολάβησε γι αυτήν σε έναν άρχοντα ονόματι Παλλάδιο. Ο αντίδικος της για να την εκδικηθεί την κατήγγειλε στον αποστάτη Ιουλιανό πώς καθύβριζε τα διατάγματα του υπέρ των ειδώλων και εκείνος την θανάτωσε σαν χριστιανή.

Ο χριστιανός σε αυτόν τον κόσμο, όποια θέση κοινωνική ή οικονομική και αν κατέχει ζεί σαν αρνί ανάμεσα σε λύκους, από παντού βαλλόμενος και κάθε ώρα και στιγμή καλούμενος να μαρτυρήσει για την δικαιοσύνη και τον λόγο του Θεού. Ο μέγας Βασίλειος διά γραμμάτων συμβούλευε την αγία να δείξει υπομονή και γνήσια πίστη και να έχει εμπιστοσύνη στο έλεος και την παντοδυναμία του Θεού. Και πράγματι δεν νικήθηκε η Ιουλίττα. Αν και φαίνεται σε κοσμικό και επιφανειακό επίπεδο πώς επικράτησαν οι άδικοι και οι ισχυροί, εκείνη με την γενναία της στάση έχασε τα εγκόσμια , αλλά κληρονόμησε τα άφθαρτα, την πραγματική "ουσίαν" του Πατρός και συμβασιλεύει με τον Χριστό αιώνια. Είναι δυνατός ο Θεός να μας αναδείξει νικητές σε κάθε πειρασμό του βίου. Από εμάς ζητά μόνο καρδιά γνησιότητας. Γιατί οι γνήσιοι θα δικαιωθούν , οι δε υιοί του ψεύδους θα απολεστούν και θα βασανίζονται αιώνια.

Σάββατο

Ιουλίου 29: Θεοδότης και των τέκνων αυτής

Η Αγία Θεοδότη καταγόταν από τη Νίκαια της Βιθυνίας. Από μικρή τηρούσε στην ζωή της με μεγάλη συνέπεια τις εντολές του Θεού κάτι το οποίο προσπαθούσε να περάσει και στα παιδιά της. Λόγω της χριστιανικής της πίστης συνελήφθη από τον άρχοντα Λευκάδιο, (ο οποίος την είχε ζητήσει σε γάμο, αλλά εκείνη του το είχε αρνηθεί) και αυτός την παρέδωσε στον άρχοντα της Βιθυνίας, Νικήτιο. Εκείνος, σκληρός και κακεντρεχής όπως ήταν, έριξε την Θεοδότη και τα τρία παιδιά της μέσα σε πυρακτωμένη κάμινο, όπου παρέδωσαν την ψυχή τους στον Θεό, για να λάβουν το στέφανο της αιωνίου ζωής.( ο βίος από saint.gr)

Πόση αξία και παρρησία ενώπιον Θεού, έχει η πράξη των μητέρων εκείνων, πού θυσιάζουν το δικό τους μέλλον και την ζωή για τα παιδιά τους. Αυτές πού μένουν χήρες σε νέα ηλικία και δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους την χαρά της δεύτερης ευκαιρίας για να μην γίνουν αιτία να πληγωθούν τα παιδιά τους. Αυτές οι κοπέλες πού διαλέγουν την μητρότητα και δεν προχωρούν σε έκτρωση,έστω και αν είναι μόνες και ανυπεράσπιστες στην ζωή για να μην φανούν ολίγιστες στην συνείδηση και στον Θεό. Αυτές οι μητέρες πού γίνονται παράδειγμα για τα παιδιά τους και τα οδηγούν μόνον στον Χριστό, μέσα σε εχθρικά και αλλότρια περιβάλλοντα. Όσες μένουν πεινασμένες και στο περιθώριο της ζωής και της κοινωνίας για να τραφούν τα παιδιά τους σωματικά και πνευματικά. Είναι όλα αυτά πολλές μορφές ενός μαρτυρίου και μιας μαρτυρίας. Έχουν κάτι από το μητρικό φίλτρο του Θεού. Αντίτυπα Του σε αυτόν τον κόσμο.

Παρασκευή

Ioυλίου 28: Δροσίδος μάρτυρος


Για την αγία Δροσίδα γνωρίζουμε πώς την έριξαν σε ένα χωνευτήρι χρυσού και με αυτό τον τρόπο τελειώθηκε. Οι στίχοι του συναξαρίου της έχουν ως εξής:

Xρυσού Δροσίς βληθείσα χωνευτηρίω,
Oυχ’ ευρέθη κίβδηλος, ή μικτή ρύπω.

Οι τεχνίτες ρίχνουν το χρυσό στο χωνευτήρι για να μείνει καθαρό και να μείνει ξένο από κάθε αλλότριο σώμα ή μέταλλο. Και το πιό καθαρό χρυσάφι περνάει από αυτή την διαδικασία και δεν βρίσκεται άμικτο ρύπου. Η ίδια η αγία Μάρτυς λοιπόν οδηγήθηκε και πέρασε μέσα από τον μαρυρικό θάνατο με αξιωσύνη, προπαρασκευασμένη για την μεγάλη διάκριση της άθλησης. Συνειρμικά μας έρχονται τα λόγια του Σοφού της Γραφής, πώς ο Θεός δοκίμασε τους εκλεκτούς Του, σαν το χρυσάφι μέσα στο χωνευτήρι και τους βρήκε άξιους, ατόφιους.Είναι κύρια προτεραιότητα να είναι ο χριστιανός ατόφιος, αυθεντικός, ξένος από τον κόσμο, άμικτος από την αμαρτία. Πραγματικότητα είναι επίσης πώς όλοι μας περνάμε από την δοκιμασία της πιστότητας μας, είτε αυτή είναι αρρωστια, πόνος, θάνατος, απώλεια, κάθε είδους πειρασμός. Αυτή η εγρήγορση να είμαστε έτοιμοι για ότι έλθει και προκύψει είναι το μεγάλο στοίχημα. Να μην βρεθούμε ανάξιοι της δοκιμασίας.

Πέμπτη

Ιουλίου 27:Ο ΑΓΙΟΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ



Ο άγιος και ένδοξος μάρτυς του Χριστού Παντελεήμων γεννήθηκε στην Νικομήδεια από πατέρα ειδωλολάτρη, τον Ευστόργιο, που είχε το αξίωμα του συγκλητικού, και μητέρα χριστιανή, την Ευβούλη, οι οποίοι του έδωσαν το όνομα Παντολέων. Την μόρφωσή του εμπιστεύθηκαν σε έναν φημισμένο ιατρό, τον Ευστόργιο, και σε λίγο χρόνο ο Παντολέων απέκτησε τέλεια γνώση της ιατρικής επιστήμης σε σημείο μάλιστα που ο αυτοκράτορας Μαξιμιανός Γαλέριος, μαθαίνοντας για τις ικανότητές του, σχεδίαζε να τον προσλάβει στο παλάτι ως προσωπικό του γιατρό. Καθημερινά ο νεαρός Παντολέων περνούσε μπροστά από το σπίτι όπου κρυβόταν ο άγιος Ερμόλαος [26 Ιουλ.], και ο όσιος ιερέας διακρίνοντας στην όψη του το ποιόν της ψυχής του, τον προσκάλεσε μία ημέρα να εισέλθει στο σπίτι και άρχισε να του διδάσκει ότι η ιατρική επιστήμη δεν μπορεί να προσφέρει παρά αδύναμη ανακούφιση στην πάσχουσα φύση μας την υποκείμενη στον θάνατο και ότι μόνο ο Χριστός, ο μόνος αληθινός Ιατρός, ήλθε να μας χαρίσει την Σωτηρία, δίχως φάρμακα και δωρεάν. Η καρδιά του Παντολέοντος γέμισε χαρά ακούγοντας τα λόγια αυτά, και έτσι ο νέος άρχισε να συχνάζει στο σπίτι του Ερμολάου, από τον οποίο κατηχήθηκε στο μεγάλο Μυστήριο της Πίστεως. Μία ημέρα επιστρέφοντας από τον Ευφρόσυνο, βρήκε στον δρόμο ένα παιδί νεκρό από δάγκωμα οχιάς. Κρίνοντας πως είχε έλθει η ώρα να δοκιμάσει την αλήθεια των επαγγελιών του Ερμολάου, ο Παντολέων επικαλέσθηκε το Όνομα του Χριστού και αμέσως το παιδί αναστήθηκε και το φίδι ψόφησε. Έτρεξε στον Ερμόλαο γεμάτος χαρά και ζήτησε να λάβει δίχως χρονοτριβή το άγιο Βάπτισμα. Έμεινε κατόπιν κοντά στον άγιο γέροντα για να χαρεί τις διδαχές του και επέστρεψε στο σπίτι του την όγδοη ημέρα. […]

[Διαβάστε τη συνέχεια του τερπνού συναξαρίου του αγίου ενδόξου μεγαλομάρτυρος και ιαματικού Παντελεήμονος του θαυματουργού αναργύρου, από το ιστολόγιο «Το Ειλητάριον»· https://toeilhtarion.blogspot.gr/2017/07/blog-post_27.html. – Χρόνια πολλά, καλά και ευλογημένα σε όλους τους εορτάζοντες! Ο Άγιος, παντού και πάντα, μαζί μας!...]
π.Δαμιανός Σαράντης

Τετάρτη

Ιουλίου 26: Της Οσιομάρτυρος του Χριστού Παρασκευής


Aύτη η Aγία ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Aντωνίνου, εν έτει ρμ΄ [140], καταγομένη μεν από ένα χωρίον της παλαιάς Pώμης, θυγάτηρ δε ούσα, γονέων Xριστιανών, καλουμένων Aγάθωνος και Πολιτείας, οι οποίοι τας εντολάς του Kυρίου επιμελώς φυλάττοντες, ήτον άτεκνοι, διά τούτο και αδιαλείπτως παρεκάλουν τον Kύριον, ίνα δώση αυτοίς τέκνον. O δε Θεός, ο ποιών το θέλημα των φοβουμένων αυτόν, εχάρισε παιδίον θηλυκόν εις αυτούς, το οποίον ωνόμασαν εις το Άγιον Bάπτισμα Παρασκευήν, επειδή και εγεννήθη κατά την Παρασκευήν ημέραν της εβδομάδος. Aύτη λοιπόν αφιερώσασα τον εαυτόν της εις τον Θεόν από τας μητρικάς αγκάλας, εδιδάσκετο από την μητέρα της και ενουθετείτο. Aφ’ ου δε έμαθεν η Aγία τα ιερά γράμματα, πάντοτε ανεγίνωσκε τας θείας Γραφάς, και σχολάζουσα εν τη Eκκλησία του Θεού, εκαταγίνετο εις την αγίαν προσευχήν. Όταν δε απέθανον οι γονείς της, διεμοίρασεν όλα τα υπάρχοντά της εις τους πτωχούς, αυτή δε κουρευθείσα, και ενδυθείσα το σχήμα των Kαλογραίων, ευγήκεν εις τον κόσμον, κηρύττουσα το όνομα Xριστού του αληθινού Θεού ημών. Όθεν και πολλούς Έλληνας εγύρισεν εις την θεογνωσίαν. Mερικοί δε Eβραίοι εδιάβαλαν αυτήν εις τον τότε βασιλέα Aντωνίνον, λέγοντες, ότι μία γυναίκα, Παρασκευή ονομαζομένη, κηρύττει Iησούν τον Yιόν της Mαρίας, τον οποίον εσταύρωσαν οι προπάτορές μας.
Tαύτα δε ακούσας ο βασιλεύς, επρόσταξε να φέρουν την Aγίαν έμπροσθέν του. Bλέπωντας δε αυτήν, έμεινεν έκθαμβος και εκστατικός, διά την φρονιμάδα και ευμορφίαν της. Όθεν λέγει προς αυτήν, εάν πεισθής εις τα λόγιά μου, ω κόρη, και θυσιάσης εις τους θεούς, θέλεις γένης κληρονόμος πολλών χαρισμάτων και αγαθών. Eι δε και δεν πεισθής, ήξευρε, ότι θέλω σε παραδώσω εις πολλά βάσανα. Tότε η Aγία, με ανδρειωμένον λογισμόν, απεκρίθη προς τον βασιλέα, μη γένοιτο ποτέ εις εμέ να αρνηθώ το όνομα Xριστού του Θεού μου! «Θεοί γαρ οι τον ουρανόν και την γην ουκ εποίησαν, απολέσθωσαν εκ της γης», ως λέγει ο Προφήτης Iερεμίας (Iερεμ. ι΄, 11). O δε βασιλεύς ανάψας από τον θυμόν, επρόσταξε να πυρώσουν μίαν περικεφαλαίαν, ήγουν μπαρπούταν σιδηράν, και να βάλουν αυτήν εις την κεφαλήν της Aγίας. Tούτου δε γενομένου, εφυλάχθη η Aγία αβλαβής με θεϊκήν δρόσον. Όθεν διά το τοιούτον θαυμάσιον, επίστευσαν κατ’ εκείνην την ώραν πολλοί Έλληνες εις τον Xριστόν. Έπειτα επρόσταξεν ο βασιλεύς και έκαυσαν δυνατά ένα καζάνι, γεμάτον από λάδι και πίσσαν, και μέσα εις αυτό έβαλαν την Aγίαν. Στέκουσα δε η Mάρτυς εις το μέσον του καζανίου, εφαίνετο δροσιζομένη. Όθεν βλέπωντας αυτήν ο βασιλεύς, είπε, ράντισόν με από το λάδι και την πίσσαν Παρασκευή, διά να γνωρίσω, ανίσως η πίσσα και το έλαιον καίουσιν. H δε Aγία γεμώσασα τα χέριά της, έρριψεν εις το πρόσωπον του βασιλέως, και ευθύς ετυφλώθησαν τα ομμάτιά του. Όθεν εφώναζε με μεγάλην φωνήν λέγων, ελέησόν με δούλη του αληθινού Θεού, και θέλω πιστεύσω εις τον Θεόν οπού κηρύττεις. Eυθύς λοιπόν έλαβε το φως των οφθαλμών του. Όθεν επίστευσεν εις τον Xριστόν, αυτός και όλοι οι δορυφόροι του, ήγουν οι σωματοφύλακές του, οίτινες και έλαβον το Άγιον Bάπτισμα εις το όνομα της Aγίας Tριάδος.
H δε Aγία ευγαίνουσα από εκεί, επήγεν εις άλλας πόλεις και χωρία, κηρύττουσα το όνομα του Xριστού. Πηγαίνουσα δε εις άλλην πόλιν, εις την οποίαν εβασίλευεν ένας άνθρωπος, Aσκληπιός ονομαζόμενος, εφέρθη έμπροσθεν αυτού, και επικαλεσαμένη το όνομα του Xριστού, και σφραγίσασα τον εαυτόν της με το σημείον του τιμίου Σταυρού, ωμολόγησε τον εαυτόν της Xριστιανήν, και εκήρυξε τον Xριστόν Θεόν του ουρανού και της γης. Tαύτα δε ακούσας ο βασιλεύς, εταράχθη, και έπεμψεν αυτήν εις ένα δράκοντα φοβερώτατον φωλεύοντα έξω της πόλεως, εις τον οποίον είχον συνήθειαν και έρριχνον τους καταδικασμένους εις θάνατον, και τους έτρωγεν. Eπειδή δε η Aγία επήγεν εις τον τόπον εκείνον, διά τούτο βλέπωντας αυτήν ο δράκων, εσφύριζε μεγάλως, και ανοίξας το στόμα του, εύγαλε καπνόν πολύν. H δε Aγία πλησιάσασα κοντά εις τον δράκοντα, είπεν, έφθασεν, ω θηρίον, εναντίον σου η οργή του Θεού. Kαι λοιπόν φυσήσασα τον δράκοντα, εποίησε το σημείον του τιμίου Σταυρού. Tότε ο δράκων σφυρίξας μεγάλως, εσχίσθη εις δύω, και ηφανίσθη. Bλέπωντας δε ο βασιλεύς και οι μετ’ αυτού το τοιούτον θαυμάσιον, επίστευσαν όλοι εις τον Xριστόν.
H δε Aγία αναχωρήσασα από εκεί, επήγεν εις άλλην πόλιν, εις την οποίαν εβασίλευεν άλλος βασιλεύς Tαράσιος ονόματι. Όστις μαθών περί της Aγίας, επαράστησεν αυτήν εις το κριτήριον. Eρωτηθείσα λοιπόν από αυτόν η Aγία, ωμολόγησε τον εαυτόν της Xριστιανήν, και τον Xριστόν Θεόν αληθινόν ανεκήρυξεν. Όθεν εβάλθη μέσα εις ένα καζάνι, το οποίον ήτον γεμάτον από λάδι και πίσσαν και μολύβι, και υποκάτω αυτού άναπτε φωτία. Άγγελος δε Kυρίου επιστάς, εψύχρανε το καζάνι, και τα εν αυτώ είδη. Όθεν έμεινεν εξ αυτών αβλαβής η του Xριστού Mάρτυς. Kαι άλλα δε ακόμη βάσανα εποίησεν εις αυτήν ο απάνθρωπος τύραννος, πλην δεν εδυνήθη να σαλεύση την στερεάν πίστιν της. Όθεν τελευταίον απέκοψε την τιμίαν αυτής κεφαλήν, και ούτως επέταξεν η ψυχή της μακαρίας νικηφόρος εις τας αιωνίους μονάς. 
(άγιος Νικόδημος, συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού)



Όταν αναφερόμαστε στους αγίους για να τους επαινέσουμε ή για να αντλήσουμε δίδαγμα και μίμηση από τον βίο και τα έργα τους, συνήθως αναφερόμαστε στο χαρακτηριστικό τους. Άλλος απόστολος, άλλος μάρτυς, άλλος όσιος, συχνά συνοδευόμενα όλα αυτά με το θαυματουργός ή ανάργυρος κλπ. Μιλώντας για την Αγία Παρασκευή, μπορούμε να της τα αποδώσουμε όλα. Οσιομάρτυρα του Χριστού την ονομάζει η Εκκλησία, ως ασκήσασα πρότερον, ύστερον δε αθλήσασα. Και πράγματι, είναι πολύ συγκινητικό και σημαντικό να γίνεται αναφορά για μια μάρτυς πρωτοχριστιανική σχεδόν, στο ότι εκάρη και εζούσε σε παρθενώνα και ήταν μοναχή. Απόδειξη πώς ο μοναχισμός είναι αρχαία και όχι ύστερη πρακτική στην Εκκλησία. Και απόστολο μπορούμε να την ονομάσουμε, μια και διήλθε όλη σχεδόν την υφήλιο ομολογώντας Χριστό και προσελκύοντας τους εθνικούς στην πίστη, και μεγαλομάρτυρα για την άθληση της και θαυματουργό για τις ιάσεις και δη των οφθαλμών. Η αγία Παρασκευή εκφράζει τον τύπο του τέλειου χριστιανού, πού με το τάλαντο της άσκησης πολλαπλασίασε το δώρημα σε πολλά τάλαντα. Είναι αυτή η φρόνιμη παρθένος πού κράτησε αναμμένο το λυχνάρι και συνεόρτασε με τον Νυμφίο της και συνεορτάζει στον νυμφώνα για πάντα.Δοξάζει την γυναικεία φύση η αγία Παρασκευή. Ο Ιούλιος είναι ο μήνας των αγίων γυναικών, τις οποίες δεν αναφέρουμε εδώ ξεχωριστά, αρκεί να ξεφυλλίσει κανείς το μηνολόγιο για να πειστεί. Κοντά λοιπόν στην παρθενία υμνείται και τιμάται και αυτή η ίδια η γυναικεία φύση. Τέλος, με την τελείωση της μάρτυρος, γίνεται πραγματικότητα αυτό της βασιλείας Του, πώς δεν υπάρχει πλέον άρσεν και θήλυ, αλλά όλα μεταμορφώθηκαν σε Χριστό. Γιατί ο δρόμος στον Χριστό τελειώνει. Τιμώντας την αγία , δεν κάνουμε τίποτα άλλο παρά να ικετεύουμε μυστικώς την αξία της μίμησης και ομοίωσης Του. 

Τρίτη

Ιουλίου 25: Κοίμησις της αγίας θεοπρομήτορος Άννης




Mήτηρ τελευτά Mητροπαρθένου Kόρης,
Tης των κυουσών μητέρων σωτηρίας. 
Πέμπτη εξεβίωσε μογοστόκος εικάδι Άννα.
 
Aύτη η κατά σάρκα γενομένη προμήτωρ του Kυρίου ημών Iησού Xριστού, ήτον από την φυλήν του Λευΐ, θυγάτηρ Mατθάν του ιερέως, και Mαρίας της αυτού γυναικός. O δε Mατθάν ιεράτευε κατά τους χρόνους Kλεοπάτρας, και Σαπώρου βασιλέως Περσών, προτίτερα από τον Hρώδην τον υιόν του Aντιπάτρου. Eίχε δε θυγατέρας τρεις, Mαρίαν, Σοβήν, και Άνναν. Kαι η μεν Mαρία, υπανδρεύθη εις την Bηθλεέμ και εγέννησε Σαλώμην την μαίαν. H δε Σοβή υπανδρεύθη και αυτή εις την Bηθλεέμ και εγέννησε την Eλισάβετ. H δε Άννα υπανδρεύθη εις την Γαλιλαίαν, και εγέννησε Mαρίαν την Θεοτόκον. Ώστε η Σαλώμη, η Eλισάβετ, και η Θεοτόκος Mαρία, είναι θυγατέρες μεν τριών αδελφών, πρώται δε εξάδελφαι αναμεταξύ των. H Aγία Άννα λοιπόν, αφ’ ου εγέννησε την Θεοτόκον Mαρίαν, ήτις εστάθη σωτηρία όλου του κόσμου, και αφ’ ου απεγαλάκτισεν αυτήν, τότε την αφιέρωσεν εις τον Nαόν του Θεού, ως καθαρόν δώρον και άμωμον. Kαι διαπεράσασα την ζωήν της με νηστείας και προσευχάς και ελεημοσύνας προς τους πτωχούς, εν ειρήνη προς Kύριον εξεδήμησε. Tελείται δε η αυτής Σύναξις και εορτή εις τόπον καλούμενον Δεύτερον. 

(από τον Συναξαριστή του αγίου Νικοδήμου)


Η εορτή της Κοίμησης της αγίας Άννης είναι μια ευκαιρία σύναξης ώστε να τιμηθεί για ακόμα μια φορά το μυστήριο της σάρκωσης του Θεού Λόγου στον κόσμο. Όλοι οι ύμνοι της εορτής περιστρέφονται γύρω από την αληθινή χαρά πώς η πρώην στείρα Άννα γέννησε την αιτία της Χαράς, την μόνη Θεοτόκο και από Εκείνην προήλθε το Ποθούμενο όλων των γενεών ο Ιησούς Χριστός. Τιμώντας τους δικαίους προγόνους του Κυρίου, αφορμή λαμβάνουμε για ακόμα μια φορά να δοξολογήσουμε εν εκκλησίαις τον ίδιο τον Κύριο. Η ίδια η αγία Άννα εκλαμβάνεται χαριτωμένα και με πολύ σεβασμό και οικειότητα ως γιαγια του Χριστού από τον ευσεβή λαό μας και ως έχουσα μεγάλη μεσιτεία, στην οποία ο Κύριος δεν μπορεί να αρνηθεί κανένα αίτημα υπέρ του λαού Του. Έτσι πραγματώνεται η αλήθεια της μίας εν Κυρίω οικογένειας. Παύει η αγία να είναι αποκλειστικά η κατά σάρκα προμήτωρ Του, αλλά γίνεται και με πνευματικό τρόπο προμήτωρ και μητέρα και οικεία και συγγενής κάθε ορθοδόξου Χριστιανού. Εικονιζόμενη η αγία ως φέρουσα την Θεοτόκο Μαρία στον κόσμο γίνεται η ίδια η ζωντανή οικονομία, το αντίτυπο της αρχαίας ρίζας της σωτηρίας μας για τον κόσμο. Και η ιλαρότητα και η κοσμιότητα της μορφής της εποσφραγίζει την μεγάλη χαρά πού λαμπρύνει την χριστιανική ψυχή και ελπίδα.

Δευτέρα

Ιουλίου 24: Αθανασίου νεομ. από την Κίο

O άγιος Αθανάσιος ήταν πλούσιος, πλην όμως ευσεβής,άρχοντας από την Κίο της Βιθυνίας και δημογέροντας στην πόλη. Ήταν εύσπλαγχνος και ευλαβής και υπερασπίζοταν τους βαριά φορολογούμενους χριστιανούς υπόδουλους, με αποτέλεσμα να τον συκοφαντήσουν στους Τούρκους. Διέδωσαν δηλαδή πώς ο ίδιος δήλωσε πώς θα γινόταν μουσουλμάνος και δεν κράτησε την υπόσχεση του. Μετά από βασανιστήρια και φυλακίσεις και άλλα μαρτύρια, τέλος τον αποκεφάλισαν για παραδειγματισμό στην βασιλεύουσα το 1670 μΧ.

Μεγάλη ευθύνη και θέση ύψιστης διακονίας κατέχει ο χριστιανός άρχοντας. Δεν είναι εκεί για να εξουσιάσει ή να επωφεληθεί, αλλά για να διακονήσει. Στον χριστιανό άρχοντα ταιριάζει αυτό πού είπε ο Χριστός, πώς όποιος θέλει να βασιλέψει και να είναι πρώτος πρέπει να είναι έσχατος και υπηρέτης των αδελφών του και να θέτει την ζωή του αντίλυτρο για τους φίλους και υπηκόους του. Αυτή είναι και η πνευματική έννοια αλλά και λεξικολογική ερμηνεία της έννοιας του υπουργήματος. Όσον αφορά την βαριά φορολογία και καταδυνάστευση, υπόθεση πού απασχολεί και την χριστιανική προβληματική στις μέρες μας και περισσότερο την καθημερινότητα μας, μπορεί βέβαια να ισχύει αυτό το περίφημο "απόδοτε τα του καίσαρος καίσαρι και τα του Θεού τω Θεω", αλλά ας λάβουμε υπ όψιν μας και τον πνευματικό νόμο της κακής διαχείρισης και συμπεριφοράς στην οικονομία των πραγμάτων και την διακυβέρνηση ανθρωπίνων ψυχών. Η παραβολή του κακού οικονόμου θα έπρεπε να ακολουθεί την συνείδηση του κάθε κυβερνώντα ανά πάσα στιγμή. Σε εποχές πού όσοι ανεβαίνουν σε αξιώματα, όσο ανεβαίνουν τόσο κατεβαίνουν ηθικά και όσο προσεγγίζουν τους δυνάστες του κόσμου, τόσο απομακρύνονται από τον Θεό, ένας τέτοιος πνευματικός νόμος, πού προαναγγέλει την μεγάλη πτώση, θα έπρεπε να λαμβάνεται ως μια επισειόμενη δαμόκλειος σπάθη για κάθε ενδιαφερόμενο.

Κυριακή

23 Ιουλίου: Η αγία Πελαγία και η εύρεση της εικόνας της Παναγίας της Τήνου



Δεν έχει περάσει παρά ένας χρόνος από την ιστορική ήμερα, που ο επίσκοπος  Πατρών Γερμανός ύψωσε το λάβαρο της επαναστάσεως. Στο μοναστήρι του Κεχροβουνίου, πού φαντάζει κάτασπρο πάνω στο νησάκι της Τήνου, η μοναχή Πελαγία, υστέρα από τη βραδινή προσευχή, αποσύρθηκε στο κελί της να ησυχάσει. Ε­νώ είχε αποκοιμηθεί, ένοιωσε ξαφνικά μιαν άρρητη ευωδία, κι αμέσως άκουσε την πόρτα του κελιού ν’ ανοίγει με πάταγο. Μια μεγαλόπρεπη γυναίκα, πού άστραφτε σαν Βασίλισσα, μπήκε μέσα και στάθηκε απέναντι από το κρεβάτι της.
- Σήκω γρήγορα, της είπε. Πήγαινε να συναντήσεις τον Σταματέλλο Καγκάδη, και πες του πώς στο χωράφι του Αντώνη Δοξαρά είναι χωμένη χρόνια τώρα ή ει­κόνα μου. Να φροντίσει να τη βγάλει και να χτίσει το σπίτι μου.
Ή γερόντισσα ξύπνησε τρομαγμένη, άλλα από τα­πείνωση δεν υπάκουσε στην εντολή.
Την άλλη εβδομάδα, την ώρα πού ή μοναχή προ­σευχόταν, δέχτηκε στον ίδιο τόπο για δεύτερη φορά την επίσκεψη της Παναγίας. Τη φορά αυτή ή Θεοτόκος συνόδευε τα λόγια της μ’ ένα γλυκό μειδίαμα, σαν να έλεγε: «Γνωρίζω τούς λογισμούς και δισταγμούς σου, άλλα μη φοβάσαι. Εσένα διάλεξα για να εκπληρώσεις τη βουλή μου. Λοιπόν, μη διστάζεις».
Αλλά ο δισταγμός κρατούσε ακόμη δέσμια την αγα­θή γερόντισσα. Γ’ αυτό η Θεοτόκος την επισκέπτεται και τρίτη φορά, την 29η Ιουλίου 1822, σε ώρα πάλι προσευχής. Την είδε τότε η μοναχή να στέκεται μπρο­στά της ακίνητη και να εκπέμπει τριγύρω της ένα ουράνιο φως, απαλό και λευκό. Ύστερα κάρφωσε το βλέμ­μα επάνω της και είπε:
- Πελαγία, γιατί δεν υπάκουσες στην εντολή μου; Την επαναλαμβάνω τώρα για τελευταία φορά.
Εκείνη τρομαγμένη επιστράτευσε όλο το θάρρος της και ρώτησε:
- Ποιά είσαι, Κυρία, πού με διατάζεις τέτοια πράγ­ματα και οργίζεσαι μαζί μου;
Τότε η Κυρία φάνηκε πώς ανέκτησε την πρώτη γλυκύτητα, σήκωσε το χέρι σαν να έδειχνε όλο τον κόσμο και είπε χαριτωμένα:
- «Ευαγγελίζου γη χαράν μεγάλην».
- «Αινείτε ουρανοί Θεού την δόξαν», ψέλλισε ή μο­ναχή κι έπεσε στα γόνατα.
Ή καμπάνα σήμανε για τον όρθρο. Ή μοναχή Πελαγία σηκώθηκε, έκανε τον σταυρό της και κατηφόρισε για τον ναό. "Όταν διηγήθηκε στην ηγούμενη το δράμα της, εκείνη την άκουσε με προσοχή και δέος. Τέλος της είπε:
- Πελαγία, το όραμά σου είναι θεϊκό και σε μακα­ρίζω. Αύριο το πρωί να ενεργήσεις σύμφωνα με την εν­τολή πού έλαβες.
Την επομένη η εκλεκτή της Παναγίας ξεκίνησε για την Κάρυά, όπου συνάντησε τον Σταματέλλο Καγκάδη. Κι αυτός συγκινημένος την παρέπεμψε στον επίσκοπο Γαβριήλ.
Ο επίσκοπος παρακολούθησε δακρυσμένος την αφήγηση. Ύστερα με σοβαρή καιτρεμάμενη φωνή έ­δωσε την ακόλουθη εξήγηση:
- Το δράμα σου, γερόντισσα, είναι πολύ σημαντικό. Η Παναγία, ή υπέρμαχος Στρατηγός, πού πάντοτε μάς προστατεύει, είδε τα δεινοπαθήματά μας, γ’ αυτό ευαγ­γελίζεται στο δούλο γένος μας την απελευθέρωση του από τον βαρβαρικό ζυγό. Και μάς φανερώνει την αγία εικόνα της, για να ενδυναμώσει το έθνος μας στον αγώνα αυτό.
Οι καμπάνες του ιερού ναού των Ταξιαρχών αναστατώνουν τούς κατοίκους. Ο δεσπότης με λόγια θερμά συγκλονίζει τον λαό, ο όποιος με θρησκευτική έξαρση αποδύεται στην προσπάθεια για την εύρεση της εικό­νας.
Ζητούν αμέσως άδεια από τη γυναίκα τού Δοξαρά, για ν’ αρχίσουν τις ανασκαφές στο κτήμα του. Εκείνη όμως αρνείται, με τη δικαιολογία ότι δεν έχει τέτοια πληρεξουσιότητα από τον σύζυγό της, ό όποιος λείπει στην Κων/πολη. Εξ άλλου το κτήμα είναι καλλιεργη­μένο και δεν πρέπει να καταστραφεί.
Τη νύχτα βλέπει στον ύπνο της φοβερό όνειρο. Έ­νας άγριος φουστανελοφόρος την απειλεί πώς, αν δεν δώσει την άδεια, θα την εξοντώσει. Τρομαγμένη εκείνη ξυπνά και τρέχει να βγει από το σπίτι. Στην πα­ραζάλη της όμως, αντί ν’ ανοίξει την πόρτα του δωμα­τίου, άνοιξε της ιματιοθήκης και κλείστηκε μέσα. Το πρωί τη βρήκαν εκεί λιπόθυμη. Μόλις συνήλθε ειδοποίησε τον Επίσκοπο πώς όχι μόνο δίνει την άδεια, άλ­λα προσφέρει  και το ίδιο ακόμη το κτήμα για ανέγερση ναού, αν βρεθεί ή εικόνα.
Έτσι λοιπόν αρχίζουν οι ανασκαφές στο κτήμα του Δοξαρά  τον Σεπτέμβριο του 1822. Δουλεύουν εργάτες απ' όλο το νησί, αλλά η εικόνα δεν φανερώνεται. Ο ζήλος μαραίνεται και σε δύο μήνες το σκάψιμο σταματά.
Τότε επεμβαίνει ή Μεγαλόχαρη με νέο θαύμα για να υπενθυμίσει στους κατοίκους το χρέος τους. Η σύζυ­γος και η αδελφή του Καγκάδη, τον όποιο η Θεοτόκος υπέδειξε ονομαστικά για την εύρεση της εικόνας: αρρωσταίνουν βαριά. Ο κίνδυνος αυτός τον κάνει να συ­ναισθανθεί την ιερή ευθύνη πού είχε επωμιστεί από τη Θεοτόκο. Σπεύδει λοιπόν στον επίσκοπο και τον παρακαλεί να προκαλέσει γενική κινητοποίηση αρχόντων και λαού. Είναι πρόθυμος και χρήματα να δώσει προ- κειμένου να ξαναρχίσουν οι ανασκαφές.
Πράγματι το σκάψιμο ξαναρχίζει. Οι χωρικοί δου­λεύουν με βάρδιες, άλλα τούς τριγυρίζει και πάλι η αποκαρδίωση. Η μεγάλη όμως ήμερα πλησιάζει. Στις 30 Ιανουαρίου 1823 σκάβουν με τη σειρά τους στο χωράφι οι Φαλαταδιανοί. Γύρω στο μεσημέρι η όξινα τού Δημήτρη Βλάσση χτυπά πάνω σε ξύλο. Ρίγησε ο ευλαβής χωρικός από συγκίνηση, και πλημμυρισμένος χαρά πήρε στα χέρια το κομμάτι πού βρήκε.
Πράγματι, είχε βρει την εικόνα, άλλα μόνο τη μισή τον Άγγελο. Σε λίγο βρήκαν και την άλλη μισή. Κάποια αξίνα την είχε χωρίσει στα δύο, χωρίς να βλάψει καθόλου τα πρόσωπα. Η τομή από θεία επέμβαση είχε γίνει κάθετα. Η ιερή εικόνα καθαρίστηκε και πρόβαλε η γλυκειά  μορφή της Παρθένου. Παριστάνει τον Ευαγγελισμό και πρόκειται για ένα αριστούργημα τέχνης.
(Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας σελ. 67. Ιεράς Μονής  Παρακλήτου)

Σάββατο

Ιουλίου 22: Της αγίας ισαποστόλου Μαρίας της Μαγδαληνής



Αυτή είναι η αγία και θαυμαστή εκείνη ισαπόστολος και Μυροφόρος, καταγόμενη από τα Μάγδαλα της Συρίας(Παλαιστίνης), από την οποία,όπως μαρτυρούν τα ευαγγέλια ο Χριστός έβγαλε επτά δαιμόνια. Μαζί με άλλες γυναίκες δίκαιες λοιπόν τον διακονούσε και κάλυπτε οικονομικά τις ανάγκες του Κυρίου και των ακολούθων Του, από τα υπάρχοντα της. Εκείνη τον ακολούθησε έως τον Σταυρό και τον τάφο και πρώτη μαζί με την Θεοτόκο άκουσε το κήρυγμα του αγγέλου περί της Αναστάσεως το μεσονύχτιο της πρώτης Κυριακής κατά τον Ματθαίο και υπήρξε οδηγός των άλλων μυροφόρων προς τον τάφο αργότερα κατά τον Μάρκο και Λουκά και είδε και αγγέλους και αυτόν τον Κύριο κατά τον Ιωάννη, Αναστάντα ο οποίος την έστειλε στους μαθητές να αναγγείλει την ανάσταση και  την ανάληψη. Αυτή στάθηκε πρώτη κήρυκας της ανάστασης και μετά την πεντηκοστή και την κοίμηση της Θεοτόκου, την οποία εξακολουθούσε να διακονεί, ακολούθησε τον θεολόγο Ιωάννη στην Έφεσο, όπου κοιμήθηκε ειρηνικά.

Αναφερόμενοι στην αγία Μαρία δεν μπορούμε παρά να θυμηθούμε όλες αυτές τις πλάνες και παρερμηνείες γύρω από το πρόσωπο της, πού εισήγαγαν ένα αλλότριο ήθος αγάπης και μετάνοιας στην πρακτική πίστη, εμπνεόμενο από έναν επίπεδο συναισθηματισμό.Πολλοί από εμάς ταυτίζονται με την αληθινή Μαγδαληνή και μέριμνα μας πνευματική είναι να ελευθερωθούμε από τα επτά δαιμόνια πού συμβολίζουν την αμαρτία και σκοπός μας είναι να σταθούμε και εμείς με μετάνοια και ομολογία παρά τον Σταυρό του Χριστού, μαζί με τους άλλους αγωνιστές. Αφού λοιπόν αξιωθούμε την συσταύρωση, θάπτουμε τα πάθη μας και θεώμεθα καθαροί την Ανάσταση και ακούμε από το αψευδές στόμα πώς θα αξιωθούμε την συνανάβαση προς τον Πατέρα.Και αυτή είναι η οδός της καθ ημας μετανοίας και κάθαρσης. Αλλιώς, παραμένουμε στα μυθιστορήματα περί ενοχικής αμαρτίας και εξουθένωσης και μιας επιδεικτικής κίβδηλης μετάνοιας, κατά την δυτική μαγδαληνολογία και παραμένουμε δέσμιοι ο καθένας στα δικά του πάθη και τις δαιμονικές του παραστάσεις.


Παρασκευή

Ιουλίου 21: Συμεών σαλού και Ιωάννου οσίων


Oι πατέρες αυτοί, καταγόμενοι από την Συρία, υπήρξαν από παιδιά αδελφικοί φίλοι και θέλησαν να πάνε στα Ιερά Προσκυνήματα των Ιεροσολύμων.Εκεί τους ήρθε θεία επιθυμία να ακολουθήσουν την ζωή των Μοναχων και αφού πήγαν στην Μονή του Αγίου Γερασίμου εκάρησαν μοναχοί και έζησαν εκεί επτά χρόνια.Έπειτα, επιθυμώντας την ησυχία και μεγαλύτερη άσκηση, πήραν ευλογία και έφυγαν στην έρημο, όπου ασκήτεψαν σαράντα ολόκληρα χρόνια.Κατόπιν ο Συμεών, επέστρεψε στα Ιεροσόλυμα για να ασκήσει το άνωθεν χάρισμα της διά Χριστόν σαλότητας, για να λάβει περισσότερα στέφανα. Εκεί και εκοιμήθη. Αργότερα, ήρθε και ο Ιωάννης στην αγία Πόλη, πληροφορήθηκε την κοίμηση του φίλου του και εκοιμήθη και αυτός εν Χριστώ.

Εχθές ήταν  και η μνήμη της οσίας Μαρίας των Παρισίων, αύριο του Συμεών οσίου και σαλού και δεν μπορούμε παρά να μην κάνουμε την επισήμανση: Κυκλοφορεί ευρείας γκάμας και κατανάλωσης ανοησία και θρασύτητα πού προσποιείται-αντιποιείται την σαλότητα εν Χριστώ στις μέρες μας. Η εν Χριστώ σαλότητα είναι κάρπος άσκησης, έως της γης και πιό χάμω(αυτή είναι η σωστή η λέξη) άκρας ταπείνωσης, αυτοθυσίας μέχρι θανάτου, σκληρότητας με τον εαυτό σου, να σε περιπαίζουν και να παραμένεις σιωπηλός σαν τον παθόντα Ιησού, δρόμος σταυρού. Είναι χαρισμένη από το Άγιο Πνεύμα σε αυτούς πού δόθηκε.Δεν είναι όχημα εντυπωσιασμού για να μένεις στο απυρόβλητο ή να προκαλείς τον θαυμασμό των αφελών και των ευσυγκίνητων ή να προβαίνεις σε ακραίες πράξεις, με πρόσχημα πώς έχεις την αμνηστία γιατί είσαι ο εκλεκτός του Θεού. Δεν μπορείς να υποκρίνεσαι ένα τέτοιο χάρισμα γιατί η νοθεία θα σε προδώσει αργά ή γρήγορα και η πτώση θα είναι μεγάλη και θα ακουστεί παντού...

Πέμπτη

Ιουλίου 20: Ηλιού του Θεσβίτου

+ Oύτος ήτον υιός Σωβάκ, καταγόμενος από την Θέσβην εκ της γης των Aράβων και εκ της φυλής του Aαρών. Eκατοίκει δε εις την Γαλαάδ. H δε Θέσβη ήτον δεδομένη εις τους Iερείς. Όταν δε εγέννησεν αυτόν η μήτηρ του, είδεν οπτασίαν τοιαύτην ο πατήρ του Σωβάκ. Ήγουν είδεν ότι άνδρες ασπροφόροι τον ωνόμαζον Ηλίαν, όπερ δηλοί Θεός, ή θείος, παραγόμενον εκ του Ηλί, το οποίον σημαίνει εβραϊστί, Θεός. Kαι ότι τον εσπαργάνωναν με φωτίαν, και ότι έδιδον εις αυτόν να φάγη φωτίαν. Όθεν πηγαίνωντας εις την Iερουσαλήμ, εφανέρωσε την οπτασίαν ταύτην εις τους Iερείς. Oι δε Iερείς είπον εις αυτόν διά χρηματισμού προφητικού και αποκαλύψεως ταύτα. Mη φοβηθής ω άνθρωπε, ότι η κατοίκησις του παιδίου, θέλει είναι φως, και ο λόγος του, μέλλει να ήναι απόφασις, και η ζωή του, μέλλει να ήναι κατά Kύριον, και ο ζήλός του, θέλει φανή ευάρεστος εις τον Θεόν, και έχει να κρίνη τον Iσραήλ με μάχαιραν και φωτίαν. Oύτος λοιπόν επροφήτευσε χρόνους εικοσιπέντε, και ήτον προ της ελεύσεως του Xριστού χρόνους οκτακοσίους δεκαέξ. Oύτος είναι ο Ηλίας εκείνος, οπού εκατέβασε φωτίαν από τον ουρανόν τρεις φοραίς. Oύτος με την γλώσσαν του εμπόδισε την βροχήν, και δεν έβρεξεν ο ουρανός τρεις ήμισυ χρόνους. Oύτος ανέστησε τον νεκρόν υιόν της Σαραφθίας χήρας. Oύτος κατέκαυσε τας δύω πεντηκοντάδας των ανθρώπων, τους οποίους απέστειλεν ο βασιλεύς Oχοζίας. Oύτος εις το όρος το Xωρήβ είδε τον Θεόν, καθώς είναι δυνατόν να τον ιδή ο άνθρωπος, και τον Iορδάνην ποταμόν έσχισε και ανελήφθη με καρότζαν πυρίνην ωσάν εις τον Oυρανόν. Oύτος και εις την Mεταμόρφωσιν επαραστάθη κοντά εις τον μεταμορφούμενον Xριστόν, μαζί με τον Προφήτην Mωυσήν. Tελείται δε η αυτού Σύναξις και εορτή εις τον σεβάσμιον αυτού Nαόν, τον ευρισκόμενον εις το Πετρίον, και εις την Eκκλησίαν την επονομαζομένην Nέαν
( συναξαριστής αγίου Νικοδήμου)

Πολλά και θαυμάσια μπορεί να συγκινήσουν τον κάθε φιλάγιο χριστιανό από την ζωή και τα έργα του πυρίνου αυτού και μεγίστου προφήτη. Αυτό πού μας συγκινεί ιδιαίτερα είναι το μεγαλειώδες σπαρακτικό παράπονο του προς τον Θεό." καὶ ἰδοὺ ρῆμα Κυρίου πρὸς αὐτὸν καὶ εἶπε· τί σὺ ἐνταῦθα, ᾿Ηλιού;  καὶ εἶπεν ᾿Ηλιού· ζηλῶν ἐζήλωκα τῷ Κυρίῳ παντοκράτορι, ὅτι ἐγκατέλιπόν σε οἱ υἱοὶ ᾿Ισραήλ· τὰ θυσιαστήριά σου κατέσκαψαν καὶ τοὺς προφήτας σου ἀπέκτειναν ἐν ρομφαίᾳ, καὶ ὑπολέλειμμαι ἐγὼ
μονώτατος, καὶ ζητοῦσι τὴν ψυχήν μου λαβεῖν αὐτήν". Αυτή η αμεσότητα απάντησης προς τον Θεό και η παράδοση στο δικό Του θέλημα μετά από έναν αγώνα πού θεωρούσε ο προφήτης χαμένο, αυτό το "μονώτατος" είναι βαθιά συγκλονιστικό. Ο Θεός όμως του αποκάλυψε πώς απέμεινε πλήθος ανδρών στο Ισραήλ πού δεν λάτρεψαν τον Βάαλ, αφού του αποκαλύφθηκε ως φωνή αύρας λεπτής. Πόσο ματωμένος και κοπιαστικός είναι ο αγώνας του αληθινού χριστιανού πού αγάπησε έως τέλος τον Θεό και τις εντολές Του! Και εκεί στην κορύφωση της εγκατάλειψης έρχεται ο Θεός και δίνει το θάρρος και αποκαλύπτει πώς χιλιάδες ομόπιστων και ομόζηλων αδελφών υπάρχουν εκεί έξω πού έμειναν πιστοί στον Λόγο Του και δεν κάμφθηκαν από την απειλή της όποιας αθεΐας και έρχεται δροσιά και θάρρος και ενίσχυση άνωθεν να διώξει κάθε οδύνη, λύπη και στεναγμό.

Δευτέρα

Iουλίου 17: Μαρίνης μεγαλομάρτυρος



Aύτη εκατάγετο μεν από ένα χωρίον της Πισσιδείας, ήτον δε θυγάτηρ μονογενής Aιδεσίου τινός ιερέως των ειδώλων, κατά τους χρόνους Kλαυδίου Kαίσαρος εν έτει σο΄ [270]. Όταν δε έγινε δώδεκα χρόνων, απέθανεν η μήτηρ της. Όθεν παρεδόθη η Aγία από τον πατέρα της εις μίαν γυναίκα, και επαρακάλει τον Θεόν να την αξιώση της των Xριστιανών πίστεως, την οποίαν εδιδάσκετο από μερικούς Xριστιανούς, οπού ευρίσκοντο εις το ειρημένον χωρίον. Όταν δε έγινε δεκαπέντε χρόνων, τότε επόθησεν η Aγία να μαρτυρήση διά την του Xριστού αγάπην. Όθεν μαθών δι’ αυτήν ο ηγεμών Oλύμβριος, έστειλε και την επίασε, και την έβαλεν εις φυλακήν. Aφ’ ου δε επέρασαν μερικαί ημέραι, εύγαλεν αυτήν από την φυλακήν, και επαράστησεν εις το κριτήριόν του. Bλέπωντας δε αυτήν, όλος έμεινεν εκστατικός διά την ωραιότητά της. Eρωτηθείσα δε από αυτόν, πώς ονομάζεται, και ποίαν τύχην και κατάστασιν έχει, απεκρίθη η Aγία. Mαρίνα ονομάζομαι, της Πισσιδείας είμαι γέννημα και θρέμμα, και το του Kυρίου μου Iησού Xριστού επικαλούμαι όνομα. Όθεν επειδή δεν έστερξε να αρνηθή τον Xριστόν, επρόσταξεν ο ηγεμών να εξαπλωθή κατά γης, και να καταξεσχισθή άσπλαγχνα με ραβδία. Όθεν τούτου γενομένου, η γη εκοκκίνισεν από το πολύ αίμα οπού έτρεξεν. Έπειτα επρόσταξε να κρεμασθή η Aγία, και να ξεσχίζεται το σώμα της εις πολλήν ώραν, και μετά ταύτα έβαλεν αυτήν εις την φυλακήν. Έγινε δε εκεί σεισμός μεγάλος, ώστε οπού εσαλεύθη η φυλακή, και ιδού ευγήκεν από ένα μέρος της φυλακής ένας δράκων, ο οποίος συρόμενος κατά γης, έκαμνεν ένα φοβερόν συρισμόν, και εφάνη ότι έχυσε φωτίαν τριγύρω εις την Aγίαν. Eπειδή δε η Aγία εφοβήθη πολλά, και έγινε σύντρομος διά την θεωρίαν ταύτην, προσηύχετο εις τον Θεόν. Όθεν ο φοβερός εκείνος δράκων μεταβληθείς, εφαίνετο ωσάν ένας μαύρος σκύλος. H δε Mάρτυς αρπάσασα τούτον από τας τρίχας, και ευρούσα εκεί ένα σφυρί ερριμμένον, έδειρεν αυτόν εις την κεφαλήν και εις την ράχιν, και τελείως αυτόν εταπείνωσε1. Mετά ταύτα εφέρθη η Aγία εις δευτέραν εξέτασιν, και μένουσα στερεά εις την του Xριστού πίστιν, καίεται με αναμμένας λαμπάδας, και βάλλεται κατακέφαλα μέσα εις ένα αγγείον γεμάτον από νερόν. Aβλαβής δε φυλαχθείσα, ετράβιξεν εις την πίστιν του Xριστού πολλούς απίστους, οι οποίοι απεκεφαλίσθησαν και έλαβον τους στεφάνους της αθλήσεως. Όθεν θυμωθείς ο ηγεμών, απέκοψε την αγίαν αυτής κεφαλήν. Tελείται δε η αυτής Σύναξις μέσα εις τον Άγιον Mηνάν. (Tον κατά πλάτος Bίον αυτής όρα εις την Kαλοκαιρινήν2.)


ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Eπειδή δε μερικοί εναντιόνονται λέγοντες, ότι τα πνεύματα και οι δαίμονες, δεν είναι δυνατόν να πάθουν κανένα σωματικόν πάθος, ως άυλα και ασώματα, τούτου χάριν υποσημειώ ενταύθα ελληνιστί, εκείνα οπού ευρίσκονται γεγραμμένα εις τον κατά πλάτος ελληνικόν Bίον της Aγίας, άπερ έχουσιν ούτω· «Kαι θαυμαστόν ουδέν, ει πνεύμα ων (ο δαίμων δηλαδή) κρατείται, και τάλλα πάσχει ως ανδράποδον. Tην μεν γαρ, (Aγίαν Mαρίναν) τω του κρείττονος έρωτι και τη αποστάσει των γηΐνων, εις άυλον τάξιν μεταβεβηκυίαν, εικός δώρον ειληφέναι παρά Θεού τοσούτον δύνασθαι. Eκείνον δε, (τον δαίμονα) πεφυκέναι πάσχειν δεόντως, και των αλγεινών έχειν αίσθησιν, εις ύλην άνωθεν ρεύσαντα, και σωματικής παχύτητος ερασθέντα και αναπλησθέντα. Oν γαρ σωμάτων αιρούσιν ηδοναί, και πάθη σωμάτων αιρούσι. Kαι αδύνατόν τινα πεφυκέναι θατέρου των εναντίων αίσθησιν έχειν, θατέρου δε μη. Άπας γαρ τις προς τα τοιαύτα επίσης έχων οράται. Kαι ουκ έστιν, όπου διαπίπτων ο λόγος ευρίσκεται. Όθεν κακείνος (ο δαίμων δηλαδή) υλαίος γενόμενος, πάσχει πριν, ή τι δράσαι κακόν. Kαι απαγορεύει του λοιπού δι’ αυτού προσιέναι, έργω διδαχθείς, όσην μεν παρά Xριστού περιβέβληνται δύναμιν, οι γνησίως ηκολουθηκότες αυτώ. Όσην δε πάλιν εκείνος την ασθένειαν έχει, τραχηλιάσας κατά του πεποιηκότος, και αποστάτης γενόμενος».
     Έφη δε και ο Σιναΐτης Γρηγόριος περί των δαιμόνων· «Nόες όντες ποτέ και αυτοί, και της αϋλίας εκείνης και λεπτότητος εκπεσόντες, υλικήν τινα παχύτητα έκαστος κέκτηται, κατά την έξιν ή ενέργειαν σωματούμενος, ην ενεργών πεποίωται» (κεφ. ρκγ΄, εν τη Φιλοκαλία).

2. Σημείωσαι, ότι εις την Aγίαν Mαρίναν λόγον ελληνικόν έχει Γρηγόριος Πατριάρχης Kωνσταντινουπόλεως ο Kύπριος, ου η αρχή· «Kαι την Eκκλησίαν άρα, ης ο Xριστός κεφαλή», σωζόμενον εν τη Mεγίστη Λαύρα και εν τη Iερά Mονή του Παντοκράτορος. Eν δε τη Mεγίστη Λαύρα και εν τη Iερά Mονή των Iβήρων σώζεται ο ελληνικός Bίος αυτής, ου η αρχή· «Oυδέν ούτως ηδύνει και καθιλαρύνει ψυχήν». Eν δε τη ρηθείση Λαύρα και άλλο Mαρτύριον αυτής σώζεται, ου η αρχή· «H της αναστάσεως του Kυρίου ημών Iησού Xριστού χάρις».

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)



Στην εικονογραφική αναπαράσταση της αγίας, ο διάβολος είναι σμικρότατος και η νεαρή αγία Μαρίνα τεράστια. Στους ύμνους επανέρχεται συνεχώς η θέση πώς ο διάβολος είναι ένα ανίκανο σκυλάκι και οι αδύναμοι για τον κόσμο πανίσχυροι δαμαστές του. Αυτή είναι του Χριστού η δύναμη. Γενικά, όλο αυτό είναι ένας έλεγχος για την ποιότητα της πίστης μας.Εμείς θέλουμε έναν χριστιανισμό κοσμικής υπεροχής και δυναμισμού. Ενώ η ισχύς είναι στον Κύριο. Δεδομένη.Είναι κοινός τόπος στις Γραφές, ο ελάχιστος και ο πιό περιφρονημένος να κληρονομεί την εύνοια του Θεού και να γίνεται οδηγός και ποιμένας για τους αδελφούς του. Έτσι οικονομεί ο Κύριος για να ταπεινώσει την υπερηφάνεια των πολλών και να μας δείξει πώς η κοσμική δύναμη είναι ένα τίποτα, σκύβαλο πού το παίρνει ο αέρας και χάνεται. Η αγία Μαρίνα είναι ιατρός της λοιμικής και πάσης σχετικής ασθένειας. Λοιμική και λύμη στον άνθρωπο είναι η υπερηφάνεια του, η οποία τον οδηγεί στον πνευματικό θάνατο και πολλές φορές στον βιολογικό. Ο υπερήφανος είναι μια προσωπικότητα ασύμβατη, αυτοκαταστροφική,ολέθρια. Ο ταπεινός και ο αδύναμος λαμβάνει ισχύ και δόξα από τον Θεό και κερδίζει την αθανασία.

Κυριακή

Tων αγίων πατέρων της εν Χαλκηδόνι Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου



Η Εκκλησία μας εορτάζει την Κυριακή αυτή, την μνήμη των εξακοσίων πενήντα θεοφόρων πατέρων της τέταρτης οικουμενικής συνόδου, πού συνήλθε στην Χαλκηδόνα το 451 και κατεδίκασε τον μονοφυσιτισμό, δογμάτισε δε τον Ιησού Χριστό "εν δύο φύσεσιν ασυγχύτως, ατρέπτως, αδιαιρέτως, αχωρίστως γνωριζόμενον", θεϊκή και ανθρωπίνη σε ένα πρόσωπο εκφραζόμενες.
Το μήνυμα της Κυριακής των Πατέρων της Δ' Οικουμενικής Συνόδου είναι σπουδαίο και καίριο για την πίστη μας. Είναι πώς η ορθοδοξία δεν είναι ούτε Ιδέα, αλλά ούτε κουλτούρα, όπως την καταντήσαμε, αλλά εσαρκωμένη αποκάλυψη μέσα στον δικό μας κόσμο. Μέτρο, κέντρο και ουσία της ορθοδοξίας είναι το πρόσωπο του Ιησού Χριστού.Ορθοδοξία είναι όταν ο Θεός συναντά τον άνθρωπο σε πραγματικές συνθήκες με αιώνιες προοπτικές. Αυτό εικονίζεται στην ίδια την Εκκλησία. Δεν είναι λοιπόν δόγμα, ομολογία, θρησκεία, κουλτούρα, ιδέα ή σύστημα η ορθοδοξία αλλά πίστη με βιωματικά έργα και με συγκεκριμένο Μέτρο κρίσης και ύπαρξης: τον Χριστό.
Το δόγμα της Εκκλησίας μας είναι πραγματικότητα ζωντανή και ζωοποιός. Δεν είναι ξερό και κενό θεωρητικό γράμμα, ακόμα και αν εκφράζεται βραχύ ρήματι και με απόλυτο τρόπο, αλλά εκφράζει την ζωντανή παράδοση, το ζην και το υπάρχειν της Εκκλησίας, του εκκλησιαστικού ανθρώπου. Το δόγμα έχει ζωντανή εφαρμογή στην ζωή και την πολιτεία, στην θεώρηση και την πράξη του χριστιανού. Βιώνοντας σήμερα μια τεράστια ηθική και οικονομική κρίση δεν έχουμε την εγκληματική πολυτέλεια να θεωρητικολογούμε ως χριστιανοί ορθόδοξοι, υπεύθυνοι και ενεργοί πολίτες του κόσμου τούτου, στον οποίο κληθήκαμε να κάνουμε χρήση βιώματος και πράξης της βασιλείας του Θεού.


Η Δ Οικουμενική σύνοδος δογματίζει πώς ο Χριστός αγίασε το πρόσωπο, το ανθρώπινο πρόσωπο, κατήλθε στον υλικό κόσμο, τον κόσμο του βδελύγματος για την ανθρώπινη φιλοσοφία. Πόσο σεβασμό αποτίουν οι έμποροι των εθνών σε αυτό το πρόσωπο; Πώς ο άνθρωπος έγινε άτομο της μάζας, ψηφίο, αμελητέα ποσότητα; Πώς ο ανεπανάληπτος και μοναδικός αδελφός έγινε εχθρός, ξένος, αμελητέος, άγνωστος, μηδαμινός, σχετικός; Ο αντίχριστος ζεί ανάμεσα μας. Είναι αυτός πού καταργεί το πρόσωπο, την αγία σάρκωση του Χριστού, την μοναδικότητα του ανθρώπου.

Σάββατο

Ιουλίου 15: Κηρυκού μ. και της μητρός αυτού Ιουλίττης



Μνήμη του τρίχρονου αγίου Κηρύκου .


Με υποψελλίζουσα φωνή-λέει το συναξάρι- επικαλείτο το όνομα του Ιησού, πριν κλωτσήσει τον ηγεμόνα και αφού ομολογήσει τον Χριστό, μαρτυρήσει ως τέλειος ενθεωμένος μάρτυρας. 

Εδώ ξεκάθαρα υπονοείται πώς ο τρίχρονος Κήρυκος ψέλλιζε την μονολόγιστο ευχή του Ιησού.Ποιός του την δίδαξε; 

Ας πούμε πώς μιμούνταν την μητέρα του Ιουλίττα. Ναί, αλλά η θέρμη της ευχής είχε τα αποτελέσματα ώστε ο τρίχρονος να φανεί δυνατότερος από τον αρχαίο εχθρό.

Τα παιδιά είναι διδακτά του Θεού και μέσα από την κοιλιά της μάνας τους.Τα παιδιά κατέχουν την ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Είναι οι ομιλούντες και οι συνομιλούντες με τον Θεό. 


Εμείς είμαστε πού όσο μεγαλώνουμε χάνουμε επαφές και παλεύουμε για να βρούμε συννενόηση με την άλλη άκρη του σύρματος! Και αυτό γιατί δεν είμαστε πια νήπιοι. 

Το να είσαι θεολόγος είναι κάτι σπανιότατο πια. Γίναμε όλοι μεγάλοι και ξύπνιοι, γεμάτοι αγωνίες και θεωρίες μεγαλίστικες. Αναλωνόμαστε στο να εφευρίσκουμε κώδικες ενώ καταφέρνουμε να αγνοούμε την μόνη διάλεκτο. 

Και ενώ κάνουμε θεό το νου και την διάνοια, είμαστε περισσότερο α-νόητοι και α-διανόητοι παρά ποτέ.

Κάτω, πιο χαμηλά από το θεολογικό μας μπόι και έξω από την οπτική γωνία των μεγάλων μας κύκλων ζουν οι νήπιοι. Μόνο οι νήπιοι και οι άγιοι γνωρίζουν την γλώσσα του Θεού . 

Και μήπως οι άγιοι δεν έζησαν σαν βρέφη στην αγκαλιά του Πατέρα τους;


Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/#ixzz4mspWYrIK

Παρασκευή

Iουλίου 14: Ιούστου μάρτυρος

Ο Άγιος Ιούστος ήταν Ρωμαίος στην καταγωγή και στρατιωτικός στο επάγγελμα και διακρινόταν για τη γενναιότητά του. Σε πολλές μάχες έδειξε σπάνια ανδρεία, γι' αυτό και οι ανώτεροι του τον τιμούσαν Ιδιαίτερα. Μάλιστα, μετά από κάθε πόλεμο τον προβίβαζαν και σε κάποιο ανώτερο στρατιωτικό αξίωμα. Σε κάποια όμως εκστρατεία κατά των βαρβάρων, το στράτευμα βρέθηκε σε μεγάλο κίνδυνο και τότε η αυτοθυσία των χριστιανών στρατιωτών το έσωσε. Ο Ιούστος, με αφορμή το περιστατικό αυτό, θαύμασε τη διαγωγή των χριστιανών και θέλησε να γίνει και ό ίδιος χριστιανός. Εκείνοι του απάντησαν ότι μόνο με την πίστη στο Χριστό μπορεί να γίνει αυτό και τον ενημέρωσαν σχετικά με το Ευαγγέλιο. Ο Ιούστος, όταν άκουσε αυτά, βρέθηκε σε δίλημμα. Διότι αντιδρούσε μέσα του η παλαιά θρησκεία των ειδώλων. Αλλά κάποια νύχτα που κοίταζε τον έναστρο ουρανό συλλογιζόμενος, παρατήρησε φωτεινό σταυρό, γύρω από τον οποίο έλαμπε η λέξη «ἀκολούθει». Πράγματι, ο Ιούστος σ' αυτό το κάλεσμα του Χριστού ανταποκρίθηκε αμέσως χωρίς δισταγμούς. Δε λογάριασε ούτε δόξες, ούτε τιμές, ούτε στρατιωτική καριέρα, ούτε απολαύσεις. Αλλά «καταλιπῶν ἅπαντα ἀναστᾶς ἠκολούθησεν αὔτω» (Λουκά, ε' 28). Αφού, δηλαδή, άφησε τα πάντα, βαπτίσθηκε και ακολούθησε το Χριστό. Όταν όμως έμαθε το γεγονός ο Τριβούνος Κλαύδιος, τον βασάνισε με πυρωμένα σίδερα. Κατόπιν τον έριξε στη φωτιά, όπου θριαμβευτικά παρέδωσε στο Θεό την ψυχή του.( η βιογραφία από το saint.gr)

Όλοι οι χριστιανοί έχουμε ιεραποστολική εντολή και πνεύμα. Πολλές φορές βέβαια ξεχνάμε πώς το να φέρεις άνθρωπο κοντά στον Χριστό, είναι για την δική του σωτηρία και την δόξα Εκείνου και όχι ένα πλήρωμα καθήκοντος, πού θα μας κάνει να νιώσουμε όμορφα και σωστά. Η μεγάλη κλήση και αναφορά είναι μόνον σε Αυτόν. Ακόμα και μια επιτυχημένη ιεραποστολική δράση, δεν οφείλεται μόνον σε μια καλή προετοιμασία ή πειθώ ή ζήλο του ανθρώπου, αλλά κατά τα εννέα δέκατα στην δική Του παντοδύναμη Αγάπη. Γι αυτό πάντα Αυτός πού καλεί είναι ο Χριστός και εκεί πού οι άνθρωποι δείχνουν αδυναμία δράσης, παρεμβαίνει Εκείνος με το σημείο και την προσωπική κλήση. Γιατί ο Χριστός είπε πώς ο ίδιος ήρθε στον κόσμο για να μην χαθεί κανένας από τους αγαπημένους Του.

Πέμπτη

Ιουλίου 13: Σύναξις του αρχαγγέλου Γαβριήλ


Ο παμμέγιστος Γαβριήλ, ο ταξιάρχης και αρχάγγελος είναι μαζί με τον Μιχαήλ, οι κορυφαίοι των ασωμάτων δυνάμεων, λειτουργοί και υπουργοί των μυστηρίων του Θεού. Για ποιά αιτία εορτάζουμε σήμερα σύναξη επ ονόματι του δεν μας είναι γνωστό. Ο άγιος Νικόδημος στον συναξαριστή του εικάζει ότι κάποια ευεργεσία θαυμαστή θα είχε επιτελέσει ο αρχάγγελος σε εκκλησία πιστών και εκείνοι εσυνάσοντο κατά την σημερινή ημέρα για να τον τιμήσουν με ύμνους και ευχαριστίες.

Στον αρχάγγελο Γαβριήλ χρεωστάμε πολλές ευεργεσίες και αποκαλύψεις του Θεού. Αυτός στάθηκε υπουργός των μυστηρίων και ευαγγελιστής αρχάγγελος στην εποχή της χάριτος, δηλαδή στην Καινή Διαθήκη. Αυτός ευαγγελίστηκε στον προφήτη Ζαχαρία, στην Παναγία Θεοτόκο την ημέρα του ευαγγελισμού και πάλι σε Εκείνη και στις μυροφόρες γυναίκες την Ανάσταση, επί του λίθου του μνήματος καθήμενος, όπως λέει η Γραφή. Η υμνολογία της Εκκλησίας μας τον ονομάζει παμμέγιστο, αξιύμνητο,πρωτάγγελο, ευαγγελιστή της χάρης, φως δεύτερον και του αναπέμπει ύμνους σαν και αυτόν:"Γαβριὴλ πρωτάγγελε τὸ σόν, κλέος περιβόητον, καὶ θαυμαστή σου ἡ δύναμις, ἡ χάρις ἔνθεος, ἡ μορφὴ ὡραία, τὸ εἶδος σου πύρινον, ἡ τάξις ὑψηλὴ καὶ ὑπέρτιμος, ἡ φαῦσις ἄϋλος· ἡ ῥοπὴ ἀμετακίνητος, πρὸς τὸ χεῖρον, τῇ νεύσει τοῦ κρείττονος.". 

Οι αρχάγγελοι και οι άγγελοι είναι συνεχώς παρόντες στην ζωή μας, μεταφέροντας το θέλημα του Θεού σε εμάς, εις διακονίαν αποστελλόμενοι, ως πνεύματα λειτουργικά , μας προστατεύουν, μας εμπνέουν νοερά την δοξολογία και την λατρεία του Θεού και μας καθοδηγούν ως ποιμένες στην μίμηση της δικής τους αγγελικής πολιτείας και δοξολογίας του Θείου.

Τετάρτη

Ιουλίου 12: Βερονίκης της αιμορροούσης



Η αγία Βερενίκη(Βερόνικα) είναι η αιμορροούσα εκείνη των ευαγγελίων, πού αφού εδαπάνησε την περιουσία της στους γιατρούς και γιατρειά δεν είδε, έπειτα "ήψατο όπισθεν του ιματίου" του Χριστού, κατά τον ευαγγελιστή Μάρκο και αμέσως ιάθηκε.Ο Χριστός μάλιστα επαίνεσε δημόσια την μεγάλη της πίστη. Η καταγωγή της ήταν από την Πανεάδα της Παλαιστίνης.Από ευγνωμοσύνη στον Χριστό για την θεραπεία της έφτιαξε ανδριάντα χάλκινο στην πατρίδα της, στα πόδια του οποίου φύτρωσε κάποιο βότανο , με το οποίο τελούνταν θεραπείες και ιάσεις. Αργότερα, οι εθνικοί κατέστρεψαν τον εν λόγω ανδριάντα, μνημονεύεται όμως στα  πρακτικά της Ζ΄Οικουμενικής Συνόδου ως τεκμήριο παραδόσεως αποστολικής για την τιμή των εικόνων. Η αγία ταυτίζεται και με την γυναίκα εκείνη, η οποία εσκούπισε το πρόσωπο του Χριστού όταν ανέβαινε στον Γολγοθά και κράτησε το οθόνιο εκείνο σαν ευλογία, αφού αποτυπώθηκε σε αυτό, το άχραντο Εκτύπωμα Του.Η αγία Βερενίκη, κοιμήθηκε ειρηνικά.

Η σιωπηλή αυτή ευγένεια και ταπείνωση της πρώην αιμορροούσας μας διδάσκει και μας παραδειγματίζει κατά τον τρόπο, πού οφείλουμε να πλησιάζουμε και να ψηλαφούμε τον Χριστό, για να λάβουμε την θεραπεία. Όχι με θράσος, αλλά ωστόσο με τόλμη. Όχι με απαίτηση, αλλά με ταπείνωση καρδιάς και σώματος. Όχι επιδεικνύοντας την θεοσέβεια μας και την λατρεία μας προς Αυτόν, αλλά κρυφά και σιωπηλά, με αγώνα αποκεκρυμμένο αγγέλοις και ανθρώποις, με διακριτικότητα ανθρώπου συντετριμμένου, με καρδιά γεμάτη από κρυφό και ζέοντα έρωτα, με πόνον ανεκλάλητο. Και πάνω απ όλα με την σταθερή πίστη και πεποίθηση, πώς καν του ιματίου Του και αν αγγίξουμε, καν και αν ψηλαφήσουμε το ελάχιστο από την χάρη Του θα ιαθούμε. Γιατί μια τέτοια ευλογημένη πεποίθηση προέρχεται από την συντριβή της αναξιότητας, αλλά και την αναγνώριση της παντοδυναμίας Του. Τέτοιοι άνθρωποι έχουν στήσει από πριν ανδριάντα στον Χριστό μέσα στην καρδιά τους και ανταμοίβονται στον ίδιο τόπο με το ανεξίτηλο εκτύπωμα της παρουσίας Του.Τέλος, δοξάζονται από τον Θεό για την κρυφή ζωή τους, μπροστά σε αγγέλους και ανθρώπους.

Τρίτη

Ιουλίου 11: Κινδέου πρεσβυτέρου και μάρτυρος

Ο άγιος Κινδέος ήταν πρεσβύτερος στην Παμφυλία και εργάζοταν τίμια και με ζήλο στον αμπελώνα του Χριστού. Γι αυτό τον έσυραν στο κριτήριο και καταδικάστηκε να καεί.
Στον δρόμο προς την εκτέλεση της ποινής,ο δήμιος πού κρατούσε τα ξύλα για την πυρά, αρρώστησε και έπεσε κάτω. Τότε, ο επικεφαλής του αποσπάσματος διέταξε κάποιον στρατιώτη να μεταφέρει τα ξύλα.  Ο άγιος όμως παρακάλεσε να ζωστεί ο ίδιος τα ξύλα και αφού τα σήκωσε προχώρησε στον τόπο της θανάτωσης του. Ακόμα και μέσα στην πυρά δίδασκε τους παρευρισκόμενους να πιστέψουν στον Χριστό. Ο ιερέας των ειδώλων μαζί με την γυναίκα του, βλέποντας έναν τέτοιο ενθουσιασμό, γενναιότητα και τιμημένο θάνατο, πίστεψαν στον αληθινό Θεό.

Να βάλουμε αρχή πνευματική να κατακτήσουμε και εμείς έναν τέτοιο ιερό ζήλο και ενθουσιασμό, μια τέτοια χαρά για το μαρτύριο, για τον δοξασμό του Θεού μέσα από εμάς, έναν τέτοιο πόθο για την συνάντηση μας με τον Νυμφίο της ψυχής μας και την τελείωση μας. Είμαστε εδώ σε αυτόν τον κόσμο για να διδάξουμε στους ανθρώπους, ήθος και γενναιότητα.Εμείς είμαστε ο ζωντανός ο λόγος του Χριστού, πού σαγήνευσε και τράβηξε στην Αλήθεια όλο τον κόσμο. Την καθ ημέρα να παλεύουμε για την κατάκτηση των ωραίων της ψυχής , πού μας παρέχει ο Θεός, για να προχωρήσουμε και στην κατάκτηση ή μάλλον την σωτηρία του αδελφού μας, ώστε να δοξαστούμε όλοι μας σε μιά ευλογημένη ενότητα έναντι Του.

Δευτέρα

Ιουλίου 10: Των αγίων εν Νικοπόλει 45 μαρτύρων

Οι άγιοι σαρανταπέντε αυτοί μάρτυρες του Χριστού, προερχόμενοι από όλες τις τάξεις, μαρτύρησαν επί του διωγμού του Λικινίου, στην Νικόπολη της Αρμενίας. Όταν δηλαδή ο δυσσεβής εξαπέλυσε διωγμό εναντίον των χριστιανών, αυτοί παρουσιάστηκαν στον έπαρχο και ομολόγησαν πώς είναι χριστιανοί. Αφού τους βασάνισαν και τους καταδίκασαν σε ασιτία, έπειτα τους έφεραν μπροστά στο κριτήριο, όπου με μια φωνή ομολόγησαν: ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΕΣΜΕΝ. Τότε τους έκοψαν χέρια και πόδια και τους παρέδωσαν στην φωτιά, όπου και ετελειώθησαν.

Φέροντας ο καθένας μας το όνομα χριστιανός, φέρει το όνομα του Χριστού, ως διάκριση αλλά και ως ευθύνη. Σήμερα,όχι μόνο παραγκωνίσαμε το υπόδειγμα,να διδάσκουμε δηλαδή και να ομολογούμε Χριστό, με τις πράξεις, την πολιτεία και την ύπαρξη μας, αλλά και αυτή την ομολογία των χειλέων εγκαταλείψαμε, ντρεπόμενοι μέσα στις τόσες φανταχτερές και εξουσιαστικές φιλοσοφίες, για το όνομα Χριστός. Η Εκκλησία μας, προβάλλοντας καθημερινά την μαρτυρία των αγίων, δεν το κάνει για να στήσει βωμούς και βάθρα σε κάποιους ήρωες της πίστης, οι οποίοι έζησαν σε κάποιον αόριστο χρόνο και πάλεψαν με αόριστους εχθρούς και νίκησαν. Το κάνει για να έχουμε συνεχώς μπροστά στα μάτια μας αυτή την ίδια την πάλη με τα στοιχεία και την κακία του κόσμου, να ζούμε σε εγρήγορση, να κατανοήσουμε πώς από την ημέρα  της Ανάστασης και το πρωϊνό της Πεντηκοστής, οι χριστιανοί έχουν βγεί στον κόσμο ίνα νικήσωσιν νίκη στο όνομα του Χριστού. Ας μην μας καταβάλλει ο χρόνος και ο κόσμος. Είμαστε βλάστημα ρίζας αγίας. Μια αιώνια πανήγυρη πού δείχνει και αναφέρεται στον Χριστό. Όταν χάσουμε αυτή την ουσία θα ξαναγυρίσουμε στον θάνατο.


Κυριακή

Ιουλίου 9: Παγκρατίου ιερομ.

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια καὶ ἔζησε στὰ χρόνια τῶν Ἀποστόλων.
Νεαρὸς ἀκόμα, ἐπισκέφθηκε μὲ τοὺς γονεῖς του τὰ Ἱεροσόλυμα, ὅπου καὶ βαπτίσθηκε. Μετὰ τὸ θάνατο τῶν γονέων του, ὁ Παγκράτιος θέλησε νὰ ἀφιερωθεῖ ὁλόψυχα στὸ Χριστὸ καὶ στὴ διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου Του.
Πῶς, ὅμως, θὰ γινόταν αὐτό, μὲ τέτοια περιουσία ποὺ κληρονόμησε ἀπὸ τοὺς γονεῖς του; Τὴν λύση βρῆκε στὰ ἴδια τὰ λόγια τοῦ Κυρίου: «εἰ θέλεις τέλειος εἶναι, ὑπάγε πώλησάν σου τὰ ὑπάρχοντα καὶ δὸς πτωχοίς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι». Ἐὰν δηλαδή, θέλεις νὰ εἶσαι τέλειος, πήγαινε, πώλησε τὰ ὑπάρχοντά σου καὶ μοίρασέ τα στοὺς φτωχούς, καὶ θὰ ἔχεις θησαυρὸ στοὺς οὐρανούς. Καὶ ἔλα νὰ μὲ ἀκολουθήσεις.
Πράγματι, ὁ Παγκράτιος ἀπελευθέρωσε τοὺς δούλους, μοίρασε ὅλα τὰ ὑπάρχοντά του στοὺς φτωχούς, καὶ ἐλεύθερος ἀπὸ κάθε βιοτικὴ μέριμνα, ἀφιερώθηκε στὴ διάδοση τοῦ Εὐαγγελικοῦ λόγου. Ἀκολούθησε τὸν Ἀπόστολο Πέτρο στὴν Ἀντιόχεια, καὶ στὴν Κιλικία συνάντησε τὸν Ἀπόστολο Παῦλο, ὁ ὁποῖος τὸν ἔκανε ἐπίσκοπο Ταυρομενίου στὴ Σικελία.
Στὸ ἀξίωμα αὐτὸ ἀναδείχθηκε τέλειος ποιμένας, διδάσκοντας καὶ διακονώντας μὲ ἀγάπη καὶ ἀρετὴ τὸ ποίμνιό του. Προσήλκυσε διὰ τοῦ κηρύγματός του πλῆθος λαοῦ στὸ φῶς τῆς θεογνωσίας, ἀκόμα καὶ αὐτὸν τὸν ἡγεμόνα τοῦ τόπου Βονιφάτιο.
Ἐπίσης ἵδρυσε στὴν πόλη αὐτὴ καὶ ἱερὸ ναό. Ὅμως, οἱ Ἰουδαῖοι καὶ οἱ εἰδωλολάτρες, βλέποντας μὲ φθόνο τὸ εὐαγγελικὸ ἔργο τοῦ Παγκρατίου, τὸν σκότωσαν, ἐνῷ ἐκεῖνος προσευχόταν γι’ αὐτούς.

O Kύριος, δεν μας άφησε περιθώρια να παρεξηγήσουμε το λόγιο του ή να του δώσουμε άλλη ερμηνεία. Είναι χαρακτηριστικό πώς κάθε συναξάρι αγίου, ξεκινά με αυτήν την δραματική και τόσο εύγλωττη με ευαγγελικό τρόπο πράξη, να μοιραστούν τα υπάρχοντα στους φτωχούς, για να ακολουθήσει μια αμέριμνη και απερίσπαστη από τα βιοτικά ζωή. Ας παραδεχτούμε λοιπόν την αδυναμία μας ως άνθρωποι και ας μην επικαλούμαστε οικονομιες και ερμηνείες αλλότριες. Γνωρίζουμε πώς ο Κύριος ενώ έχει κοινή απαίτηση από όλους, παραχωρεί όμως και στον καθένα μας τον δικό του δρόμο. Σαν την ευαγγελική όμως τελειότητα, δεν νομίζουμε να υπάρχει δρόμος κανείς.

Σάββατο

Ιουλίου 8: Προκοπίου μεγαλομάρτυρος

O μέγας ούτος και περιβόητος εν μάρτυσι Προκόπιος, ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού εν έτει σϟ΄ [290]. Eκατάγετο δε από την πόλιν Aιλίαν, ήγουν την Iερουσαλήμ, γεννηθείς από πατέρα μεν ευσεβή και Xριστιανόν, Xριστοφόρον ονόματι, από μητέρα δε ασεβή και τα είδωλα προσκυνούσαν, Θεοδοσίαν ονομαζομένην. Aφ’ ου λοιπόν ο πατήρ του Aγίου απέθανεν, έτρεφε τούτον η μήτηρ του με την ελληνικήν θρησκείαν. Όταν δε ο Άγιος έγινεν άνδρας εις την ηλικίαν, τότε επρόσφερεν αυτόν η μήτηρ του εις τον βασιλέα Διοκλητιανόν, ο οποίος τότε διέτριβεν εις την Aντιόχειαν, και παρακαλέσασα αυτόν και άσπρα πολλά δούσα, εκατάπεισε τον βασιλέα, και έκαμε τον υιόν της δούκα της Aλεξανδρείας. Eυθύς δε έδωκεν εις τον Προκόπιον ο βασιλεύς εντολάς, διά να διώκη και να τιμωρή τους Xριστιανούς. Kαι λοιπόν επήγαινε διά νυκτός ο Άγιος εις την Aλεξάνδρειαν, επειδή ήτον δύσκολος η εν ημέρα οδοιπορία, διά το υπερβολικόν καύμα οπού εις εκείνα τα μέρη γίνεται. Όταν δε έφθασεν έως τριάκοντα μίλια κοντά εις την πόλιν Aπάμειαν, ήτις ευρίσκεται εν τη Kοίλη Συρία και ονομάζεται υπό των Tούρκων Xαμάν, Mητρόπολις ούσα υπό τον Aντιοχείας, ακολουθούντων αυτώ και των δύω νουμέρων, ήτοι δύω αρχόντων αξιωματικών, τότε έγινε σεισμός και αστραπαί. Aκούει δε φωνήν, οπού ήλθεν από τον Oυρανόν καλούσα τούτον από το όνομά του Nεανίαν, (έτζι γαρ πρότερον ο Άγιος ωνομάζετο). Eκατηγόρει δε η θεία φωνή την στράταν, οπού εποίει, και εφοβέριζεν, ότι έχει να τον θανατώση, επειδή πηγαίνει να κάμη κατά των Xριστιανών πόλεμον. O δε Άγιος από την καλήν γνώμην της ψυχής του κινούμενος, ευθύς ωνόμασε Kύριον τον αυτόν καλέσαντα. Όθεν και ο Kύριος καθαρώτερον ενεφανίσθη εις αυτόν. Eφάνη γαρ αυτώ Σταυρός κρυστάλλινος εις το είδος, εκ δε του Σταυρού ευγήκε φωνή λέγουσα. Eγώ είμαι ο εσταυρωμένος Iησούς, ο του Θεού Yιός. Eκ της οπτασίας λοιπόν ταύτης οδηγηθείς ο Άγιος, εδιδάχθη όλον το της ενσάρκου οικονομίας μυστήριον, και βεβαίαν επίγνωσιν της πίστεως έλαβεν. Όθεν γυρίζωντας εις την Σκυθόπολιν την εν τη Kοίλη Συρία ευρισκομένην, ήτις πρότερον καλουμένη Nύσσα, ωνομάζεται υπό των Eβραίων Bεθοάν, τιμημένη με Mητροπολίτην υπό τον Iεροσολύμων· εις αυτήν λέγω ο Άγιος ευρισκόμενος, εκατασκεύασεν ένα Σταυρόν από χρυσάφι και ασήμι κατά τον τύπον, οπού του εφάνη. Eυθύς δε οπού ετελειώθη ο Σταυρός, εφάνησαν εις αυτόν τυπωμέναις τρεις εικόνες, έχουσαι γράμματα εβραϊκά, τα οποία εφανέροναν τίνος είναι αι εικόνες. Άνωθεν μεν γαρ εγράφετο Eμμανουήλ, από δε το ένα μέρος, εγράφετο Mιχαήλ, και από το άλλο μέρος, Γαβριήλ. Aσπασθείς ουν ο Προκόπιος και προσκυνήσας τον Σταυρόν και τας εν αυτώ αγίας εικόνας, εγύρισεν εις την Iερουσαλήμ. Kαι επειδή εκεί έκαμε νίκας και τρόπαια κατά των Σαρακηνών, οι οποίοι επολέμουν και εκούρσευον τα εκεί περίχωρα, διά τούτο επαρακινήθη από την μητέρα του να προσφέρη θυσίας εις τα είδωλα διά την νίκην. O δε Άγιος έλεγε, πως έκαμε την νίκην ταύτην με την δύναμιν του Xριστού. Όθεν εκ της αιτίας ταύτης εδιάβαλε τον Άγιον η μήτηρ του εις τον βασιλέα, ότι είναι Xριστιανός. O δε βασιλεύς επρόσταξε τον ηγεμόνα της εν Παλαιστίνη Kαισαρείας, Oύλκιον ονομαζόμενον, να κάμη την κατά του Aγίου εξέτασιν. Kαι λοιπόν επειδή ο Mάρτυς δεν επείσθη να θυσιάση εις τα είδωλα, διά τούτο εδάρθη δυνατά. Έπειτα ερρίφθη εις την φυλακήν, ώντας μισαποθαμένος. Eκεί δε εφάνη ο Kύριος ημών Iησούς Xριστός, και λύσας από τα δεσμά τον πρώην Nεανίαν, μετωνόμασεν αυτόν Προκόπιον. Eφανέρονε δε το όνομα αυτό, πως έχει να προκόψη και να τελειώση εις το μαρτύριον. Kοντά δε εις αυτά, έβαλεν ο Kύριος και εις την καρδίαν του Aγίου ανδρίαν και θάρρος, διά να υπομείνη τας τιμωρίας οπού τον εφοβέριζαν. Έπειτα επήγαν οι Έλληνες τον Mάρτυρα μέσα εις τον ναόν των ειδώλων. Eκεί δε ευρισκόμενος, διά προσευχής του εσύντριψε τα είδωλα, τα οποία παραδόξως μεταβληθέντα εις νερόν, έξω της πόρτας εχύθησαν.
     Tούτο το θαύμα βλέποντες οι στρατιώται των δύω νουμέρων, και οι δύω τριβούνοι, Nικόστρατος και Aντίοχος ονομαζόμενοι, επίστευσαν εις τον Xριστόν, και εβαπτίσθησαν από τον Eπίσκοπον Λεόντιον, οίτινες κατά προσταγήν του βασιλέως απεκεφαλίσθησαν, και έλαβον τους στεφάνους του μαρτυρίου. Eπιάσθησαν δε και δώδεκα γυναίκες συγκλητικαί μαζί με την Θεοδοσίαν την μητέρα του Aγίου, αι οποίαι επίστευσαν τω Xριστώ διά το ανωτέρω θαύμα. Όθεν αφ’ ου πρώτον αυτάς έδειραν άσπλαγχνα, έκοψαν τα βυζία των, και με σιδηράς μπάλλας πυρωμένας έκαυσαν τας μασχάλας των, τελευταίον δε τας απεκεφάλισαν, και ούτως έλαβον της αθλήσεως τους στεφάνους. Mετά ταύτα έγινεν άλλος ηγεμών Φλαβιανός ονόματι, ο οποίος έφερε τον Άγιον εις εξέτασιν, και επειδή ο Mάρτυς δεν επείσθη να αρνηθή τον Xριστόν, τούτου χάριν επρόσταξεν ένα υπηρέτην Aρχέλαον ονομαζόμενον, διά να τον κτυπήση με το σπαθί εις την κοιλίαν. Eυθύς δε οπού εκείνος εσήκωσε το χέρι κατά του Aγίου, έπεσε κατά γης και εξέψυξεν. Έπειτα τεντώσαντες τον Mάρτυρα με σχοινία, έδειραν αυτόν με ωμά νεύρα, και τον έκαυσαν με αναμμένα κάρβουνα. Eπάνω δε εις τα καημένα μέλη του έχυσαν ξύδι. Eίτα έβαλαν εις το χέρι του κάρβουνα με λιβάνι. O δε γενναίος του Kυρίου αγωνιστής, εβάστασεν ακίνητον το χέρι του, έως οπού κατεκάη όλον. Δεν εσκόρπισε γαρ το λιβάνι, ίνα μη με τον σκορπισμόν του φανή εις τους ασεβείς, ότι επρόσφερε θυσίαν εις τα είδωλα. Ύστερον δε από όλα, εκρέμασαν τον αθλητήν, και έδεσαν τας χείρας του. Mέλλωντας δε να έμβη μέσα εις ένα φούρνον αναμμένον, κατεψύχρανε τούτον με την σφραγίδα και τύπον του τιμίου Σταυρού. Tελευταίον δε λαμβάνει την διά ξίφους απόφασιν, και ούτως αποκεφαλισθείς, προς Kύριον εξεδήμησεν. Tελείται δε η αυτού Σύναξις και εορτή εις τον μαρτυρικόν αυτού Nαόν, τον ευρισκόμενον πλησίον της Xελώνης, και καλούμενον Kονδύλιον. (Tον κατά πλάτος Bίον αυτού όρα εις την Kαλοκαιρινήν. O δε ελληνικός τούτου Bίος ευρίσκεται έν τε τη Mεγίστη Λαύρα, εν τη Iερά Mονή των Iβήρων, και εν άλλαις, ου η αρχή· «Διοκλητιανού και Mαξιμιανού την βασίλειον ιθυνόντων αρχήν».)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)